Site Template -- Geneology

from:

Afrika,Tanzania,Dar Es Salaam

Date:

Augustus 5, 2004

Report:

Hey mensen!
Ik heb jullie denk ik achter gelaten in Lusaka, met de bedoeling ergens naar het noorden van Zambia te gaan. Euh… is er dus niet van gekomen. Toen ik mn plannen liet weten aan Wade de eigenaar van de backpackers (namelijk eerst naar het noorden en dan terug afzakken om het nat. park te doen) wist hij me te vertellen dat voor de volgende safari naar het park (die vertrok binnen 2 dagen vanuit Chipata) hij eigenlijk te weinig mensen had, slechts 3 waardoor hij er eigenlijk verlies op deed. Ik zei sorry maar ik heb reeds mn busticket naar het noorden. Wel zei hij, ik betaal het terug, geef je hier nog een nacht gratis overnachting, heef je een korting van 45us$ (350 ipv 395) op de safari, betaal je busticket naar Chipata… . Wat denk je ervan? Wel,… moeilijk om nee te zeggen, maar ik heb niet zoveel cash op zak. Smeet hij er nog iets bij: je kan met travellercheques betalen, ik neem geen commisie op de cheques (100$=100$). En zo gebeurde het dat in 5 min. mn plannen gewijzigd had en ik op safari vertrok!
Ik nam het geld niet voor de bus tot Chipata omdat ik wilde liften en na dus nog een nachtje hier in Lusaka begon ik de volgende morgen met mn lift. Ik kwam al snel op de grote baan en mn eerste lift, ik geloofde mn ogen en oren niet kreeg ik van een minibus! Die me tot een betere plaats bracht bij de rand van de stad. De volgende korte lift kreeg ik tot een politiecontrolepost, en die kerels hielpen me al snel aan de volgende lift tot ergens halverwege. Het was een lift met 2 geologen waarvan 1 toevallig ook Bjorn hete, leuke rit en ze wilden me meenemen tot een mineralen mijn, als ik dat wilde, nadeel was echter dat ik met een vertraging van 4 u op mn bestemming zou raken en met pijn in mn hartje moest ik weigeren, er wachte me morgenochtend een safari waarvoor ik niet te laat wilde zijn. We namen dus afscheid ergens middenweg en opnieuw begon ik met een poging tot liften. Duurde een eindje maar toen kreeg ik de belofte van iemand om me te komen oppikken, ze had eerst nog wat pr werk in het stadje (ze werkte voor een brouwerij). Ik smeet mezelf dus in het gras aan de zijkant en genoot van de rust, net toen ik begon te denken dat ze me vergeten was (ipv 30 mn was het 1:30u) en ik terug naar de weg liep om een andere lift te krijgen, kwam ze af. Ze vroeg me zoals wel meer gebeurde tijdens mn liften hoeveel ik wilde betalen om er te raken. Ik lachte en zei dat ik zou betalen met een glimlach en een babble. Ze lachte en ik kon instappen. Ze was studente die nu een jaar of 2 aan het werken was om haar verdere studies te kunnen betalen, was een leuke lift. Ze moest even een zijsprong maken naar een lokaal radiostation wat wel leuk was, het radiostationnetje was 1 kamertje groot en de mensen vriendelijk als ze waren lieten me rondlopen en kijken terwijl de dj aan het werk was. Even later waren we alweer op weg en net voor zonsondergang kwamen we aan in Chipata. We namen afscheid en ik liep tot de backpackers, terwijl ik mn eten aan het opsmullen was kwamen de andere safarimensen aan, ze waren deze morgen uit Lusaka vertrokken met de bus en nu net aangekomen, moi de lifter was eerder dan de bus! De winkel was reeds gesloten om wat eten te kopen en na ons voor te stellen, reed Alec, onze safarigids ons tot een restaurantje waar we ze achterlieten, ik en Alec keerden terug. Ik las een beetje, schreef een beetje en even later waren ze terug. We bespraken de komende safari en allemaal gingen we vroeg ons bedje in.
Volgende morgend, iedereen was vroeg op, we namen een snel ontbijt en even later zaten we in onze halfopen safari-jeep op weg naar het park. Het was enkele uren rijden maar de tijd vloog voorbij, we hadden een super landschap en we babbelden allen honderduit. Ik denk dat dit de eerste keer was dat ik zo uitgebreid aan het vertellen was over mn voorbije gebeurtenissen. Iedere vraag die ik kreeg had ik een stroom verhalen en info te vertellen, ik genoot van de aandacht en mn colleges genoten zichtbaar van wat ik allemaal te vertellen had. Even later, veel sneller dan verwacht kwamen we dan ook aan in het camp waar we onze eerste 2 nachten zouden verblijven. Wildlife camp, we hadden zicht op de rivier en zagen in de verte iets in het water. Hyppo’s? rotsblokken? Nee toch hyppo’s! Super onze eerste hyppo’s, alhoewel ze doodstil in het water lagen waren we dol anthousiast en terwijl we wachten op het middageten bekeken we ze met onze verrekijkers. Ja! Er bewoog ene zn hoofd. En. Ja! Die daar op het land bewoog zn voorpoot! Gefacineerd waren we door de kleinste beweging van die beesten, als we hadden geweten hoevele honderden we er nog in echte actie zouden zien…
Na een lekker middagmaal vertrokken we het park in, het dak werd van de jeep gehaald en alhouw waren we aan de ingang, op de brug zagen we opnieuw hyppo’s en op de banken van de rivier lag een crocodile in de zon te warmen. Het park was super en nagenoeg overall zagen we wel iets, alom tegenwoordig was de impala, een kleine antilope waar we al snel niet meer voor stopten om te bekijken. 2 van onze groep, een amerikaans Koppel waren echte vogelliefhebbers, hun passie werd goed zichtbaar toen we bij een groep olifanten aankwamen. We hadden de beesten enkele minuten gade geslagen toen Reg plots Kim zn vrouw aantikte en door zn verrekijker kijkend wees in de andere richting. “ look there Kim, a Lilac breasted roller” een vogel, mooi welleswaar maar… we hadden spelende olifanten aan de andere zijde. Ik en Kathrina moesten lachen en Kim veronschuldigde zich, ze realiseerde zich hoe ze overkwamen. We hadden een leuke groep die goed met elkaar opschoot. Toen de zon de horizon begon te naderen werdt het tijd voor onze sundowner, kampeerstoelen werden in een rij opgezet, glaasje wijn werd uitgeschonken en langzaam zagen we de zon wegzakken terwijl Impalas en wilde zwijnen aan het rondkrossen waren in ons zichtveld, zalig…
De zon was onder en we gingen door met onze safari die nu overging in een nachtsafari. Dit zou het moment zijn waar we de meeste kans hadden om een leopard te zien. En lap! Even later hadden we er een gevangen in onze spotlicht, het beest negeerde ons en was op sluiptocht richting een groep impalas, andere safariwagens hadden onze vondst gezien en kwamen aangereden, het was een wet in het park dat niet meer dan 3 wagens op 1 siting mogen aanwezig zijn, maar de druk die sommige gidsen ervaren om leopards te vinden is groot en toen een 4de wagen erbij kwam verlieten we het arme dier die praktisch omsingeld was. Het negeerde de wagens nog steeds maar de impalas waren gealarmeerd en hij zou niet veel vangen. Alec gaf ons uitleg over hoe de gidsen die voor de grote lodgen werkten onder druk stonden en hun kwaliteiten als goede gids verloren. We keerden tegen sluitingstijd terug naar het camp, kregen een lekker avondmaal en gingen snel naar bed, het was een lange dag geweest. We kropen elk in ons tentje aan de waterkant en ik sliep snel in met de knorrende/snuivende geluiden van de hyppo’s op de achtergrond.
Dag 2 was een volledige dag in het park, waardoor we veel verder zouden raken en alle andere wagens achter ons zouden laten. We zagen vanalles, grote beesten, kleine beesten, vogels, een facineerende vogel vond ik de ground hornbill, een kanjer van een beest die ik eerder opgezet in een natuurhistorisch museum in zuidafrika had gezien, sinds het museum zat het beest in mn hoofd en hier zag ik hem, rustig rondlopend naast de jeep. Tegen de avond hadden we opnieuw een zalige sundowner deze keer met een glaasje amarula, zal….. Opnieuw werd het gevolgd door een night drive en plots zagen we tussen de bomen iets sluipen… een leeuw! Dachten we. Maar toen hij in open veld kwam zagen we dat het een leopard was! Het dier liep rustig ons negerend voorbij op minder dan 0,5m! Toen hij verdween tussen het struikgewas werd Alec onze gids, wild enthousiast! Volgens hem was het de grootste leopard die hij ooit had gezien, we hadden THE KING of leopards gezien! Alec was een goeie gids en vroeg ons of het ok was dat we het dier niet volgden, kwestie van hem een kans op een maaltijd te geven. Niemand had hier een probleem mee en we redden verder. We waren ondertussen diep in het park en moesten beginnen aan onze terugkeer voor het park sloot. Op onze terugweg, iedereen nog met een big smile op zn face over het success van vandaag, …. Een leeuw! Rustig liep de koning van de prairie voor ons op het pad uit, hier en daar maakte hij een stop en markeerde zn domein, hij was dus niet op jacht en Alec hoopte op een territoriale brul en dus volgden we hem op een afstand, op een zijpad die langs de rivier liep legde hij zich neer, we stopten en bekeken hem , erop lettend dat we niet het minste geluid maakten. De leeuw keek uit over de rivier die een 3m lager stroomde, maar geen brullen. En nu moesten we echt terugkeren. We zetten er wat haast in maar Alec zag dat we het niet zouden halen en we maakten een plasstop voor we weer doorreden. Bij het hek aangekomen, kregen we een berisping maar Alec regelde het zo dat ze morgen wat van onze tijd in het park zouden nemen (volgens planning zaten we er morgen toch maar een halve dag in). Avondmaal en opnieuw na een vermoeiende dag kroop iedereen vroeg onder de wol.
Dag 3 begon met een ochtend drive en werd op de middag gevolgd door een wandeling net buiten het park naar onze volgende slaapplaats die op een schiereiland gelegen was. Onderweg zagen we sporen van hyena’s, giraffen, impallas en een leeuw! Er was dus een leeuw op het schiereiland! We hadden een zalige sundowner mer zicht op de rivier terwijl Reg en Kim een vogel aan het bekijken was, een afrikaanse skimmer naar het schijnt, We praten wat rond het kampvuur en kregen de waarschuwing (opnieuw) niet in het donker zonder licht te lopen. Lekker. Toen later iedereen ging slapen bleef ik nog wat bij het vuur praten met Flemmings onze scout die ons op deze wandeling gewapend begeleid had. Tegen dat ik naar bed ging hadden we diverse dieren gehoord waaronder hyppo’s (ze waren niet meer weg te denken) en een hyena.
Dag 4 was de wandelsafari in het park! Ik had uitgezien naar dit. Ik wandel graag en nu zouden we het een en ander leren over sporen, hadden we de tijd om stilt te staan bij de kleine details die je niet zag vanuit een wagen. We kregen onze preek van wat kon gebeuren, hoe we zouden wandelen en hoe te reageren als we gevaarlijke dieren zouden tegenkomen. En we vertrokken, single file, met de gewapende Flemming vooraan, Alec op de tweede plaats dan ikke, Katrina, Kim en Reg sloot de rij. We stopten bij sporen en kregen uitlag hoe deze te herkennen, bekeken droppings en er werd ons 1 van de small 5 getoond, de antlion, een klein beestje (5mm) die in de bodem van een trechter leeft en de erin sukkelende mieren greep en uitzoog, brr.. blij dat ik gn mier ben. In de verte zagen we gieren cirkelen. Alec legde uit dat er mischien iets was te vinden en mischien ook niet en na een herhaling van de preek wandelden we die richting uit. We kwamen in de buurt, liepen rond tussen de sporadische struiken... niets. Ietwat teleurgesteld zetten we onze wandeling verder, we wandelden een struik om, STOP! STEP BACK! DON’T RUN! DON’T RUN! Voor ons op nog geen 10m van ons vandaan zat een leeuwin, ze sprong op! Een diepe grom kwam uit haar keel en nijdig sloeg ze haar staart Links – Rechts – Links – Rechts! Gefixeerd op iedere beweging van ons stapten we stap voor stap weg van haar, het duurde een volle 20m voor ze haar aandacht weer op iets anders richte! Elk van ons nam een foto (heb deze beetje geleden doorgemaild) en in een grote boog liepen we om haar geen, we zagen nog andere leeuwinnen in haar buurt en ook 1 maanrijke leeuw. Alec wist ons te vertellen dat (en iedereen dacht dit) hij er zeker van was dat ze zou aanvallen. Als iemand het op een lopen had gezet zou het een bloedbad geweest zijn! Niemand had echter het gevoel gehad het op een lopen te willen zetten. We waren te gefacineerd, Reg stapte zelfs uit de single file om een foto te nemen, en ook beseften we niet in welke gevaarlijke situatie we gezeten hadden! Wat later kwamen we weer aan bij de wagen en konden niet zwijgen over dit absolute hoogte punt van de safari. We redden verder maar beter kon dit niet worden. Toen we opnieuw een leopard zagen op onze night drive topte dit toch bijna onze vorige ervaring, De maan was net opgekomen en kort boven de struiken uit was deze roodgekleurd, we redden tot een openplek, de richting de leopard uitkwam, ze kwam uit de struiken zoals verwacht en zette zich neer. RECHT onder de rode maan! Man dat was pas een foto waard! Tuurlijk, het moment kwam en ging voorbij en niemand had de foto genomen! Een super dag die weer vroeg in ons bedje eindigde.
De laatste dag brachten we een bezoekje aan het educatiecentrum. Een project opgezet door een koppel die de locale bevolking en in het bijzonder de kinderen wilde leren hoe belangrijk hun natuurlijke omgeving was, super gemotiveerd toonden z eons rond en warden we gevolgd door hun hond. Hun hond had ook een verhaal: hij had een leeuwen aanval overleefd! Op een van zn tochten was hij leeuwen tegengekomen rende er waarschijnlijk eerst naartoe maar toen hij het gevaar realiseerde zette hij het op een lopen. De leeuw greep hem bij de keel en zwaaide hem door de lucht, hij viel bewusteloos neer. De leeuw had waarschijnlijk net gegeten en de hond wit van kleur was niets iets dat er als haar gewoonelijk maal uitzag en hij liet de hond voor dood liggen. Enkele dagen later vonden enkele mensen hem onder een struik, een keel vol maden en brachten haar naar huis, ze lapten hem op en hier was ie dan, vrolijk als een hond wezen kan. Ze hadden ook iets opgestart als foster parents, waarbij ze locale kinderen steunen. Een prima project die alle steun verdient. www.chipembele.org . Tegen de middag, na de lunch keerden ik en Katrina terug naar Chipata, Reg en Kim zouden nog wat langer blijven en een tweede safari doen naar de lower Zambezi. We kregen bij terugkomst in de backpackers nog ons avondeten, schreven iets in het gastenboek, taterden nog wat en gingen toen slapen. De volgende morgen nam ik afscheid en vertrok richting grens, Zambia kon er niet beter op worden en de grens was zo dichtbij.
Ik nam de minibus tot de grens, stak deze over, was blij dat er gn visum nodig was en name en volgende minibus tot Lilongwe.
MALAWI

Ik liep tot de backpackers en deed in de volgende dagen niets bijzonders, een wasdagje, een verkenningsdagje en in de avond speelde ik Bawo (bonenspel) met de security aan de poort. Leuk spel, was een beetje zoals de Hawale die ik in noordwest afrika speelde en ik besloot het te kopen. Ik vroeg wat rond naar de prijs en iemand wist me te vertellen dat ze na harde onderhandelingen de prijs op een 5-6$ had gekregen, ik herinner vaag dat ik dat ook betaald had voor het hawale spel en ging de craftmarket opzoeken. Ik koos ereen en begon het onderhandelspelletje. Mischien ben ik zo getrained of kunnen ze hier niet onderhandelen maar in enkele min tijd had ik het spel voor een 5$ in mn bezit. Het was wat proppen om het in mn rugzakje te krijgen maar waar een wil is is een weg. Ik kreeg in de avond nog een telefoontje van meise en de volgende dag trok ik verder. Ik rekende af en kreeg tot mn verbazing te horen dat ik moest betalen voor de ontvangen telefoon! Ik wist dat het hen niets koste en was niet echt tevreden, ook de laatste keer dat ik in een plaats verblijf die door nederlanders wordt gerund (niets persoonlijk nederlandse amigos, ik was gewoon een beetje kwaad).
Ik nam de minibus en pick-up tot Senga bay aan het meer. Waw, vreemd om zien, wat je ziet is een zee, stranden, golven en water zover je kunt zien maar het is een meer! Ik relaxte wat in de strandstoelen genoot van het zonnetje en zag ernaar uit om hier enkele dagen te vertoeven. Ik kwam echter al snel aan de weet dat de boot naar het noorden die ik wilde nemen de volgende dag reeds aankwam/vertrok en de volgende morgen nam ik dus de pick-up tot Chipoka waar ik aanboord kon gaan. Ik besloot een 3de class ticket te nemen en wachte op de boot. Enkele andere Mzungu’s (blanken) kwamen aan en kochten ook hun ticket, ik zag iemand terwijl we wachten het Bawo spel aangeleerd worden en ik mengde me, en speelde mee. De boot kwam en we spraken af aanboord verder te spelen. Ik kroop beneden tussen al de locals en vond een plekje op een bank. Het was nog niet te druk en ik kon mn bankje houden voor mezelf. Het was zoals de man had gezegd, ik was de enige blanke hier beneden, iedere blanke zat boven op het dek in 1ste class. Vond ik niet erg, ik wandelde wat rond en nam toen het Bawo spel naar boven. Ik vond hen en even later speelden we bawo. Tegen de avond liep ik terug naar beneden, ging iets te eten halen in de keuken (sterk overprijst) en nam mn bankje in beslag, klaar om te slapen. Naast me had iemand zn radio geinstalleerd een begon het ene cassetje na het andere te spelen, voor heeeeel het beneden dek. En heel de nacht! Tussen de cassetjes door hoorde je kinderen huilen door slaapgebrek maar hun oplossing was de muziek wat luider zetten. Niemand had er problemen mee ook niet de moeders en ik slaagde er toch in om half en half in slaap te sukkelen. Tegen de morgen werd ik vroeg wakker, nog steeds was de muziek aan het kwelen en ik verfriste en kuiste mn tanden wat aan het lavabootje die ik na wat klauterwerk kon bereiken. Ik nam opnieuw het Bawo spel en liep naar boven, ik was blijkbaar wat vroeg en zette me op een bankje te wachten.een crewmember kwam op me af en vroeg om mn ticket te zien … betrapt… ze herkenden me en wisten dat ik beneden thuishoorde en werd dus vriendelijk gevraagd weer naar beneden te gaan… geen bawo meer… Even later ging ik toch nog es met het spel in het tussendek zitten en kwam mn speelkameraden daar tegen, we speelden weer maar tegen de middag kwam er weer iemand me zeggen dat ik naar beneden moest. Niets aan te doen en ik ging wat praten met de mensen in mn omgeving. Er kwamen meer mensen aanboord en ik moests mn bank delen met enkele anderen. Ik liep nog wat rond (werd nog es naar beneden gewezen, door dezelfde man) en tegen de avond bleek het een klein feestje te worden, velen dronken katchasu, een jenever achtige drank en de muziek was er ook weer, mensen raakten dronken, dansten waar ze konden (tot vermaak van de nuchteren) en veel slaap kreeg ik deze keer niet te pakken.
Toen we eindelijk aankwamen in Nkata bay werden we opgewacht door een groep jagers die je elk naar hun hotel wilden meesleuren. Ik had reeds gehoord van Mayoka village en liep mee met die jager. Even later zat ik in een bootje met 2 zuid-afrikanen en werden we tot Mayoka village gebracht. Zalig plekje. De dorm had een mooi zicht op het water zoals ook de singles en dubbels die bestonden uit apparte hutjes met eigen balkonnetje.
Snorkelgrief kon hier gratis verkregen worden, er was een zalige keuken, een pooltafel en een goeie bib. Zalig. Ik overwoog om de duikcursus te volgen en hoorde dat deze op maandag starte. Het was nu zondag en ik ging informeren en …schreef me in! De volgende 5 dagen kreeg ik mn lessen en hadden we alles samen een 6 duiken, zalig zweven door het water. Ik zag wel niet zoveel vissen als mn colleges maar genoot toch van de kleurenpracht toen de vissen zelfs op 10cm voorbij zwemden. Vrijdag examen, wat ik veel eenvoudiger vond dan de zwemtest die we dag 2 deden. Ik slaagde met 95% (top of the class!) en we vierden dit met de barbeque in Mayoka village, een all you can eat, en ik deed mn best. Zaterdag was relaxen, beetje zwemmen, lezen. Zondag merkte ik een wat jeukende uitslag nabij mn elleboog… Had ik decompressie ziekte opgelopen? Het was in iedergeval 1 van de symptonen die we geleerd hadden of maakte ik me zorgen over niets, mischien was het gewoon …uitslag? Had ik iets aangeraakt? Erg druk maakte ik me er niet over maar het bleef door mn hoofd spelen.
De volgende dag vertrok ik naar Livingstonia. Eenvoudig transport tot Chitimba en dan redelijk snel had ik een lift naar boven. Het was een stijle klim en opnieuw dacht ik aan mn arm. Kon niet goed zijn dacht ik decompressie ziekte en nu zo stijgen… Ik maakte me ietwat zorgen en toen ik boven kwam (toch ook genietend van het landschap) en bij de guesthouse aankwam voelde ik me toch wat licht in het hoofd. Ik sloeg het pintje af die iemand me daar aanbood (kun je nagaan…) en kroop vroeg in bed na een lekkere sima (maispap) maaltijd. De volgende morgen was ik ok, name en koude douche en ging op stap om de waterval te bekijken. Zeer mooi en op de terugweg kwam ik de kerel tegen van de vorige avond, hij vroeg naar mn arm, waar ik nu minder jeuk had, maar de bobbels waren er nog. We liepen verder en werden alhouw vervoegd door enkele kinderen die ons bij de hand namen. Is me reeds meer voorgekomen maar ik had hier nog gn foto van wat ik nu wel liet nemen, vonden ze wel leuk. Later op de dag besloot ik toch om terug naar beneden te gaan, gewoon uit voorzorg en ik begon de wandeling door de shortcuts, ik had geen zin te wachten op de ambulance die ‘waarschijnlijk’ naar beneden ging en pasagiers meenam. Was een leuke wandeling en per ongeluk nam ik ergens een verkeerde shortcut en liep even later een guesthouse-camp binnen, mooie plek met zeer mooi uitzicht. Ik liet me de weg wijzen naar de shortcuts en was een uurtje later beneden. De ambulance was bij me gestopt toen ik bijna beneden was maar ik liep liever te voet verder. Eens beneden kwam ik iemand tegen die ook in dezelfde guesthouse had overnacht en hij bood me een cola aan die ik met plezier aannam.
Even later was ik op weg in een minibus naar Karonga, waar ik mn laatste stop wilde maken voor ik Tanzania binnen ging. Daar aangekomen werd ik al snel begroet door iemand een ‘gids’ die met me mee wandelde, toen we een van zn vrienden tegenkwamen noemde hij me zn nonkel maar even later liet hij me gaan. Toen hij me de volgende dag opnieuw aansprak en vroeg of ik hem herkende zei ik “natuurlijk! Jij bent de eerstgeboorne van mijn familie!” Was wel leuk. Na 2 nachtjes in de lodge en vruchteloos naar een bus gezocht te hebben die rechtstreeks naar Dar Es Salaam ging. Nam ik een minibus tot de grens, betaalde mn visum en liep het land binnen.
TANZANIA

Ik kende de prijs voor het transport, iets wat wel nodig is hier. Ken je de prijs niet dan betaal je gegarandeerd 50% meer. Al snel kwam ik in Mbeya waar ik besloot een nachtje te blijven. Ik moest nog wat malawigeld wisselen en een ‘vriendelijke’ kerel van het hotelletje bracht me rond tot ik een koers vond die niet al te slecht was ( beter was aan de grens te wisselen). Bij terugkeer, stak hij zn hand uit en zei “ I’m hungry” bullshit natuurlijk, hij wilde gewoon geld zoals ik verwacht had en ik zei hem dat ik hem op een pintje zou trakteren wat hij aanvaarde. We liepen tot de bar en we bestelde elk een Kilimanjaro. Duur pintje zo bleek. Toen ik hem later afschudde en nog een pintje ging drinken bleek dat de prijs een stukje lager lag, de smeerlap. Toen ik ietwat verwonderd keek op mn wisselgeld zei de kerel naast me dat ze me hier niet zouden bedriegen, hmm… Ik raakte aan de praat met hem en later gingen we wat eten, ik vond het in dat rest. Niet zo goedkoop en werd aangenaam verrast toen hij erop stond om alles te betalen! Mn eerste ervaringen waren dus gemengd, ene die me eroplegd en ene die me trakteerd. Al bij al was de eerste impressie een goeie niettegen staande ik slechte verhalen had gehoord over Tanzania. De volgende dag nam ik een grote bus tot Dar Es Salaam en vond daar aangekomen relatief eenvoudig een plekje, singles waren er nergens vrij (natuurlijk) maar de dubbels vielen mee in prijs (3,5$). Ik kroste wat rond deed wat internetwerk en nam toen de boot naar Zanzibar! Zalig tochtje door de golven, naast ons zagen we vliegende vissen weg eh… vliegen van de boot en tegen de avond kwamen we aan in Zanzibar, Stone town. Iemand kende een plekje voor 10$ (in dit hoog seizoen is dat ongeveer het goedkoopste dat je kunt vinden hier) en we liepen met zn 3en naar dit hotel, de pyramid, mooie plek en ik kreeg een zeer mooie kamer met dubbelbed en badkamer voor 10 $, zalig! Ik liep wat door de stad en snoof de sfeer op. Deed me een beetje veel aan Marokko denken en sommige plaatsen hadden een wat spaans sfeertje. We hadden afgesproken met iemand in het Afrika house die bekend zou staan voor zn zonsondergangen, we dronken een pintje. En stonden verbaast te kijken hoeveel mensen er binnen stroomden om de zonsondergang te zien. De volgende dag splitsten we op, ik naar het noorden zij naar het oosten. Ik vond een plekje waar de kamers ook weer 10$ waren maar hij bleek 1 bed te hebben in de voormalige bar, nu rommelkot voor 7$, ietwat een vuil plekje maar ik nam het. De eerste avond kreeg ik wat beten en ik vermoede dat een mug onder mn net was geraakt. Tijdens de dag genoot ik van het zalig witte strand en at diverse verse cocosnoten, heeerlijk. Avondje 2 kreeg ik weer diverse beten in mn bed en ik kreeg een fleshback naar de beten die ik in Marokko had opgelopen. De volgende morgen ging ik snel wat look gaan kopen en at regelmatig een teentje, verwerkte het in mn sima, zorgde er kortweg voor dat ik een uur in de wind liep te stinken. Ik vertrok terug naar stonetown en vond nu een plaatsje voor 8$, bleef look eten en kreeg geen nieuwe beten, oef! Na nog een nachtje daar nam ik de nachtferry terug naar Dar, sliep heerlijk op de boot en vond in Dar relatief snel opnieuw een plekje voor 3,5$. Zanzibar was zalig maar een beetje aan de dure kant. Terug in Dar spendeerde ik nog een dag of 2 op het internet (typen en typen) en waarschijnlijk morgen ga ik een stapje verder.
De groeten
bjorn

from:

Afrika,Zambia,Lusaka

Date:

Juni 26, 2004

Report:

Yo mensen!
Vandaag hebben we een verslagje vanuit Zambia!!!!
Vanuit kaapstad (om weer es helemaal terug te keren) ging ik naar het nabijgelegen Hermanus. Hermanus staat bekend voor de beste walvisuitkijkplaats (kliffen langs de zee = ver zicht). Ik ging al liftend en koos de mooie route langs het water. Het was een zeer mooie route maar niet direct de snelste. ik kwam laat in de namiddag aan en werd net voor hermanus backpackers afgesmeten. Ik verkende het stadje die een zalige rust uitstraalde en de volgende dagen genoot ik van de natuur. er was een wandelpad langs de kust en wat verder was er een natuurreservaatje waar ik zalig genoot van de vele vogels, zalige zichten en een passeerende schildpad.
Na een paar dagen ging ik terug naar Kaapstad want ik had een zalig bericht gekregen: Meise kwam!!!
Ik kreeg een lift van een groep Ieren en onderweg zagen we (eindelijk) enkele walvissen! Niet de spectaculaire Southern right whale die iedereen wel al op tv gezien heeft (daarvoor was het nog steeds een beetje te vroeg in het jaar) maar een kleinere soort die hier het hele jaar rond is: De Bride whale een grotere versie van de dolfijn waarvan we af en toe een rug met de vin zagen boven komen maar geen staartsplaschspectacel. Heel blij dat gezien te hebben kwam ik dus terug in Kaapstad en wachte vol ongeduld op de komst van meise. Twee veel te korte weekjes verkenden we samen Kaapstad en Hermanus. Maar de dag van vertrek kwam al weer en na de bye bye keek ik vlug rond hoe ik snel snel verder kon reizen.
Er was een bus, de Intercape Mainliner, die me rechtstreeks tot in Namibia, Windhoek kon brengen en ik twijfelde niet te lang voor ik mn ticket kocht.

NAMIBIA

Na een lange, lange busrit (iets waarvan ik leerde te houden) kwamen we aan in Windhoek. We werden opgepikt door de Chameleon city backpackers en arriveerden daar tegen een uur of 6 in de morgen. Iedereen sliep natuurlijk nog en we spendeerden het wachten met het kijken naar een filmtje.
we chekten in en wat later was ik de stad al aan het verkennen, tourismeburo (die natuurlijk niets weten van budget reizen), transportmogelijkheden en tegen de middag vond ik sinds lang : de straatmamas met hun goedkope eetstandjes! zalig! Ik kreeg weer wat van het afrikaans gevoel!
Nabij Windhoek is er een nationaal parkje Daan Viljoen en ik besloot er mn zondag te spenderen. Een probleempje niemand bleek exact te weten hoe ver het was en uiteindelijk met de wetenschap dat het tussen 15 en 30km was vertrok ik al liftend naar het park.
Liften is hier een vreemd gebeuren, de eerste 8 wagens die stopten waren taxis?!? de volgende was een prive die ook centjes wilde om me daar te brengen en na lang wandelen op een 5km van het park kreeg ik een gratis lift (de ingang bleek op een 22km te liggen van het centrum, het kantoor nog eens enkele km verder). De lift die ik kreeg was van enkele jonge mensen, 2 jonge kerels vooraan en 2 jonge meisjes achteraan en alhoewel ze absoluut niet dik waren moest ik me naast hen wringen.
Aan de ingang kreeg ik al snel een andere lift tot het kantoor. Ik zat op de achterbank naast een dame die ...wel... het heeeel aangenaam vond om me te leren kennen. Ze begon te vertellen en tijdens haar uitleg schouderklopjes gevend, mn knie kreeg ook klopjes. Er zijn zo van die mensen die veel fysiek contact gebruiken als ze met je spreken maar hoelanger ze sprak hoe langer haar hand bleef liggen en ik begon me toch wel stilletjes aan wat ongemakkelijk te voelen. De lift duurde gelukkig maar enkele minuten en toen we bij het kantoor aankwamen zei ze me rechtuit dat ik haar op een glas wijn kon trakteren! Ik bedankte en sprong snel uit de wagen. Pffffff!
Ik betaalde, en liep een mooie wandeling door het park. Een zeer mooi park met naar het schijnt veel beesten maar veel meer dan wat bergzebra's en wat vogels zag ik niet. Al bij al een mooi park waar ik van genoot.
Aan de ingang kreeg ik makelijk en snel een lift terug tot Windhoek.
Ik had ondertussen geleerd dat Namibia net als zuid-afrika een duur land is en ik besloot rechtstreeks naar de regio te gaan waar de Himba leven (de eerste reden van mn bezoek), een mooi volk die als een van de weinigen nog 100% in traditionele klederdracht rondliepen.
Ik nam de minibus en zat aan de ene zeide naast een zieke dame en aan de andere zeide naast een vriendelijke hulpvaardige timmerman.
Onderweg zagen we Kudu, wilde zwijnen e.d. leuk. Iedere 100 km of zo moest de wgen een stop maken en moest de olie aangevuld worden (yup ik was terug in Afrika) maar tegen het einde op een 80 km van onze eindbestemming haf de wagen er de brui aan, lekkend als een gieter. De timmerman die net zoals ik hoopte op nog een conectie tot Opuwo begon van zn oren te maken en een halfuurtje later werden we door een reservewagen opgepikt en tot Oshakati gebracht.
We passeerden eerst langs het ziekenhuis om de zieke dame af te zetten en toen reden we naar het servicestation waar we onze conectie zouden hebben.
Te laat natuurlijk en we besloten de nacht door te brengen in de take-away die samen was met het tankstation.
Mn reisgenoot de timmerman ... wel hij dronk graag en bleek het soort mens te zijn die "i always look for friends, not enemies" maar terzelfdertijd met iedereen in de problemen bleek te komen. Gezellig en als kers op de taart: hij zag mij als "my friend". Yoepi. De lokale dronkaard die met iedereen bekvecht was mijn vriend.
Tegen de morgen, eindelijk morgen, moest niemand meer van hem weten en zat ik met hem opgezadeld maar gelukkig voor mij. Hij moest naar de bank en zou dan terug keren. Ik zag hem niet meer en bleek van hem verlost te zijn.
tegen de middag had ik nog niet veel transport gezien en toen leerde ik dat het niet hier maar enkele 100m verder is dat ze stopten. dankjewel mr timmerman! Eens op de juiste plaats wachte ik met wat andere mensen en had al snel mn transport. In Opuwo aangekomen zocht ik een plekje maar alles bleek hier stinke duur te zijn. Ik zag de Himba. Bleef 1 nachtje en vertrok terug.
Ik zakte af tot in Tsumeb, arriveerde daar tegen de avond en werd bij meneer pastoor afgezet. Hij bleek goedkope kamers te hebben wat ik met plezier aannam. Ik bleef 2 nachtjes en ontvluchte dan het dure Namibia...

Zambia

De bus bleek een andere route te nemen naar de Victoria falls dan verwacht en zo kwam ik eerst in Zambia. Als je een backpackers geboekt hebt krijg je een gratis visum. Ik zoals velen op de bus wisten niet dat we via Zambia kwamen en zo moest ik aan de grens 25us dollar betalen.
Ik besloot toen maar in Zambia te blijven, vanuit Livingstone kon ik ook tot de watervallen gaan.
samen met enkele nederlanders en een finse gingen we tot de backpackers. Ik ging wat geld gaan wisselen en liep op de markt rond. YES!!! Dit was Afrika, de sfeer de markt, ik was terug!
De volgende dag gingen we samen naar de watervallen kijken, zuipenat hadden we ze van dichtbij gezien en lekker zonnend lagen we boven dan te drogen. De Vic. falls, een van de 7 wereldwonderen... waw wat kan ik zeggen, overdonderend... .
vanop de brug tussen Zambia en Zimbabwe kon je ook een kijkje nemen wat we dan ook deden.
Op de brug, vanwaar ze ook jumbysprongen deden keken we naar beneden. Ik en Miia wilden beiden wel springen maar waren het omwille van de prijs niet vanplan.
Iemand zei ons dat een tandemsprong goedkoper was... we keken naar beneden... naar elkaar... en we lachten: WE DOEN HET!
we wilden ons aanmelden maar het kantoor was reeds gesloten. Merde, morgen dan maar.
Ik voelde me rustig alsof van een brug springen de normaalste zaak in de wereld is.
De volgende dag, lekker uitgeslapen en beiden nog steeds super gemotiveerd om de sprong te wagen gingen we naar de brug.
De nederlanders (Marianne, Jessika en Krijn) gingen mee om een foto te nemen. We moesten eerst nog wat wachten tot het opklaarde en konden ons dan markeren voor de sprong ik kreeg 70/10T op mn arm geschreven (70kg, nr 10 in de rij, tandemsprong).
Ik kreeg een lichte kriebel in de buik toen ik de ene na de andere de dieperik zag inspringen... laatste... voorlaatste...onze beurt!
We werden klaargemaakt en stonden even later naast elkaar op de boord... beneden ons op ongeveer kolkte de zambezi en onze sprong zou ons tot een 111m onder het niveau van de brug brengen.
"One!" riep de kerel achter ons "two!" "tree!" "BUNGY!" Een sprong de dieperik in... Het gevoel van vallen was onbeschrijfelijk, je hebt geen gevoel van gewichtloosheid, vliegen of om het even wat. JE VALT! En je valt snel!
Op het diepste punt aangekomen word je terug de hoogte ingeslingerd en met de trekkracht wordt alle bloed naar je hoofd getrokken. een iets minder leuk effect, maar het maakt de ervaring niet minder super!
uitgebengeld werden we opgehaald door een kerel die via een touw tot ons kwam, ons vastklikte en even later waren we terug boven. Waw! Super ervaring!
We keken nog es naar de video en de foto's die gemaakt waren en dat was het.
De volgende dag was wasdagje en dus zalig relaxen in een hangmat naast het zwembad, boekje lezen.
De dag daarop waren de nederlanders van plan om naar Bovu-eiland te gaan. Dit was naar het schijnt een zeer mooie plek en ik besloot met hen mee te gaan.
We boekten allen een tent op het eiland en werden tegen de middag opgepikt door de eigenaar. Achteraan op de pick-up, een stuk langs de weg een stukje door het bos en dan de laatste 5 min met een dug-out canoe.
De rust op het water greep ons allemaal onmiddelijk, de canoe werd tot de bar gebracht en we realiseerden ons dat we het paradijs gevonden hadden!
Een zacht muziekje (raar genoeg in't spaans) een welkomst drankje... Het eiland dat (beina) volledig bedekt is door bos maakt het een jungle-paradijsje, alles opgetrokken in natuurlijke materialen en in alle eenvoud.
Er was een probleempje! Er was een vergissing gebeurd en de tenten waren niet meer beschikbaar, we konden voor de zelfde prijs in hutjes slapen... wij zagen geen probleem.
We installeerden ons en gingen koken in de zalig 'basis' keuken. Het koken gebeurde op houtskool en verlichting bestond uit kaarsen en een kampvuur.
De volgende dag, na een zalige nacht vol dieregeluiden, konden we een 2-tal activiteiten kiezen. een ervan was vogelskijken wat ik samen met Marianne en een gids deed. Het bleek een prima keuze want we liepen door kleine familliedorpjes zagen wel niet zoveel vogels maar het was een zeer mooie wandeling.
Bij een van de dorpjes aan de waterkant zagen we een fles half uit de grond steken en dit bleek een trieste reden te hebben.
2 maand geleden was hier een klein meisje visjes aan het vangen met behulp van die fles toen plots een krokodiel haar greep. Ze hebben niets van haar teruggevonden. De fles is een herrinnering aan het trieste gebeuren.
Ook op het eiland was ons in het begin gezegd niet bij de waterrand te komen voor de zelfde redens.
Het einde van de dag deden we de andere activiteit die we hadden gekozen net zoals bijna iedereen op het eiland. De zonsondergang'cruise'! Elk met een pintje de canoo in, de rivier op en de zon zien ondergaan. Hier leer je wel wat genieten is. 's Avonds terug wat koken en een gezin die die dag weest vissen was had een grote tijgervis gevangen die ze met ons deelden, lekker.
Aan alle mooie liedjes komt een eind en ik en Marianne keerden terug naar livingstone, Jessika en Krijn bleven nog een dagje langer (zou ik ook doen als ik daar was met mn vriendin). Een nachtje in Livingstone en toen nam ik ook afscheid van Marianne, zei ging richting zuid-afrika, ik richting Lake Kariba.
Ik lifte langs de hoofdweg tot in Batoka (liften in hier echt doodeenvoudig en doodnormaal), vandaaruit sprong ik op een vrachtwagen tot in Sinazeze en vandaaruit nam ik betaald transport tot het meer in Siansowa waar er een backpackersplaats was naast een krokodilen farm.
Zalige rust, super vriendelijke mensen en een nieuwe backpackersplaats, maw, een plaats waar tourisme de boel nog niet beinvloed had.
De krokodillenfarm bleek de grootste te zijn in Afrika en mischien ook in de wereld (qua nijlkrokodolen) en ik zag impresioneerende beesten.
We voederden zelfs in het wild gevangen mensetende krokodilen. Kanjers van beesten (5m) die grommend en vleesverscheurend in actie zijn terwijl jezelf op een muurtje 2 m boven hen staat.
Toen ik hoorde dat ze vorig jaar een vrouwtje hadden die over een 2m omsluiting was gesprongen deed ik een respectabel stapje achteruit.
We liepen terug naar de wagen en de kerel die met ons meeliep verjaagde de kleinere krokodillen (2-3m)met een stok van het pad.
We sloten het laatste hek achter ons en ik voelde me toch iets meer op mn gemak.
Het meer zelf waar de guesthouse op uitkeek zat naar het schijnt ook vol van die beesten en weer werd aangeraden om niet te dicht bij de waterrand te komen. De buurman die oorspronkelijk 6 honden had heeft er dank zij deze beestjes al 4 verloren en naar het schijnt sterven er ieder jaar een 2-3 mensen (meestal vissers)die iets te dicht bij deze troeteldiertjes kwamen.
Ik verkende het dorpje en werd overal vriendelijk begroet of ietwat vreemd aangekeken. Ik passeerde een plek toen ik plots werd aangeroepen om bij hen te komen.
Het bleken een 6-tal mannen te zijn die een lokaal biertje,chibuku, aan het drinken waren. Ik werd uitgenodigd om mee te drinken, wat ik met plezier deed. Een gezellige babbel en diverse uitnodigingen rijker stapte ik op.
De meest spreekzame van de bende vertrok en samen met de leraar liepen we tot de haven waar ik die morgen een verse vis had gekocht.
Hij vertrok met zn dug-out canoe naar de overkant en de leraar begeleide me tot het hek die naar het guesthouse leide.
Vanaf de bar in de guesthouse genoten van een zalige zonsondergang en dan slaapje gedaan.
Volgende morgen na het eten van een lekkere papaya (gratis fruit uit de tuin) trok ik terug de stad in. Ik kwam al snel de leraar tegen die onderweg was naar de school en hij nodigde me uit om mee te komen als zijn gast.
In de school aangekomen keerden alle gezichten zich naar mij en begroete ik dus iedereen. Ik werd meegenomen in de klas en vroeg of ik een foto mocht nemen, gn probleem zei hij laten we ze allemaal naar buiten nemen voor een groepsfoto! nee nee nee, heef gewoon les en dan neem ik daar van wel een foto. en zo deed ie dus.
Het was les engels en hij las de zinnen op het bord luidop voor terwijl de kinderen (8-10jaar) dit luidop herhaalden. "i see the house" "i see the tree". i.p.v echter naar het bord te kijken waren alle gezichtjes naar mij gericht. Gezellig, ik bjorn, in het middelpunt van alle belangstelling.
Na het voorlezen kwam de meester langs om hun zinnetjes te corrigeren in hun schriftje.
Aangezien iedereen toch naar me keek besloot ik me maar volledig tussen hen te zetten. Ik kroop op het bankje naast wat kinderen die me met grote ogen zaten aan te kijken. Ik vroeg ze wat zaken maar veel meer dan wat grinikken en fluistern tot elkaar kreeg ik er niet uit.
Uiteindelijk lukte het me wel om hun leeftijd te vragen en te krijgen toen een durver het woord begon te voeren.
Toen de meester tot onze tafel kwam, zei ik hem dat ik een stapje verder zou gaan omdat de kinderen anders niets zouden leren. Maar ik kreeg te horen dat de school net gedaan was en even later konden de kinderen vertrekken. Iets dat een beetje moeilijk ging omdat ik daar nog was en blijkbaar nog steeds alle aandacht kreeg.
Toen we zelf begonnen te wandelen vertrokken ze ook en ik liep met de meester mee tot zn huis waar we gisteren wat hadden gedronken.
Er was nog een ander bier die ik moest proeven. blijkbaar noemen ze hier alles met alcohol bier want wat ik kreeg was een gedestileerd alcohol drankje die snel naar het hoofd steeg.
Samen met enkele andere maakten we enkele flesjes meester en na een katapultgekocht te hebben (waar ik achter gevraagd had) escorteerden ze me naar huis. Ik was licht beneveld en ging aan de bar in de guesthouse zitten.
ramp o ramp! Die middag waren enkele jonge tieners aangekomen en ze besloten een drankspelletje te spelen...
De volgende dag, niets gedaan, filmtje gekeken, slang gezien in de tuin.
Het werd tijd om weer een stapje verder te gaan, de eigenaar vertrok die morgend naar Maamba om een nieuwe vooraad drank aan te kopen en we konden mee tot daar. Ik had al snal een connectie minnibus tot Batoka en begon weer met liften.
Opnieuw bleek hoe eenvoudig dit wel niet was, in 5 min had ik mn lift tot Lusaka!
In Lusaka aangekomen ingechekt en wat rondgekrost, op de markt weest eten, enchima, wat de naam bleek te zijn voor maispap met saus zoals ik in zoveel landen al gegeten had,
lekker en eindelijk terug in Afrika!
bjorn

from:	Afrika,Zuid-Afrika,Kaapstad
Date:	Mei 10, 2004
Report:	ZUID-AFRIKA Yo mensen! Hier zijn we weer. Ik heb ondertussen een beetje Zuid-Afrika onveilig gemaakt en zit hier nu in … KAAPSTAD!! Terug naar het begin. Ik nam mn eerste vlucht naar Nairobi en nam zonder probleem mn rugzak als handbagage mee, zalig genieten van een filmpje op het vliegtuig, een lekker minimaaltijdje en we waren terplaatse, daar kon ik onmiddelijk aanschuiven om mn connectievlucht te nemen naar Johannesburg. Aanschuif, aanschuif zelfde verhaaltje, zak door de scanner ik door de metaaldetector, foullering en ik nam mn zak, of dat wilde ik toch doen. “Excuse me sir, do you have a pair of scissors somewhere here in your bag?” vroeg hij me wijzend naar de zijkant van mn zak. “euh, yes” zei ik opende mn zak en haalde deze eruit, blij dat hij mn zakmes niet had gezien. “and on this side I also saw something” wijzend naar de plaats waar mn zakmes zat. Geen nut in het ontkennen en ik haalde mn zakmes boven. “Am I gonne loose my knife?” “I’ll let you know sir” en ik kon wat verder gaan zitten, wachtend tot iedereen gepasserd was. Toen het zover was hadden ze een eenvoudige oplossing. Mn zakmes en schaar zouden als bagage worden ingechekt, de rest kon als handbagage mee. Vond ik wel grappig, mini bagage, maxi handbagage. Het mes ging mee met de stewardes en opnieuw kon ik genieten van een filmpje en een minimaaltijd. Ik kwam ergens rond een uur of 1 aan in Johannesburg. Midden in de nacht, een vreemde stad met een slecht, nee zeer slechte reputatie! Kon intressant gaan worden :). De luchthaven was nagenoeg leeg. Controle van mn paspoort, gelekoortsinenting en BAM! stempel in mn paspoort, zo simpel, geen vragen, geen problemen. Ook bij de douane waar ik een briefje moest invullen was er geen enkel probleem, ze keken zelfs niet naar wat ik geschreven had. Nadat ik mn “bagage” terughad liep ik naar de uitgang. Maar toen we de aankomsthall wilden ingaan bleek de deur reeds gesloten, de slimmerik die niet wist dat onze vlucht met vertraging was aangekomen had zn werk blijkbaar iets te vroeg gedaan, maar even later was dit euvel opgelost en liepen we de hall binnen. Enkele mensen met bordjes enkele taxischauffeurs en dat was het, er was een wisselkantoor waar ik een kleinbeetje wisselde en vroeg dan aan een schauffeur de prijs om me naar mn gekozen guesthouse te brengen “120-140 rand” slik, dat was meer dan mn dagbudget ik bedankte hem, liep wat rond en vond dan een taxi die me voor een 40 rand wilde brengen, klein verschilletje. Tegen 2u in de nacht kwam ik dan uiteindelijk aan in de guesthouse die vlakbij de luchthaven was. Lege straten, stevig omheinde tuinen, prikkeldraad, mooie wegen en overal werkende straatlichten, ik was terug in de beschaving zoals ik ze niet wilde kennen. Ik had west-afrika nog maar net achtergelaten en miste het nu al. Ik kreeg een bed in de dorm en kroop onder de wol, slaapwel. De volgende morgen, het was bewolkt stond ik vroeg op voor het ontbijt en zat te bibberen in mn stoel, ik was blijkbaar niet meer gewoon aan de “koude”. Ik had maanden geleefd in temperaturen tussen 30 en 40°C en moest nu wennen aan koude temperaturen van 15 tot 25°C. ik liep wat rond in deze randstad van Jo’burg, zocht voor mn geliefde straatverkoopsters maar vond ze niet, ik vond zelfs niets wat me aan Afrika deed denken. Terug in de guesthouse raakte ik aan de praat met wat mensen en al wat ik te horen kreeg was “ga daar niet, je zult overvallen worden” “ga daar niet, je zult vermoord worden”, in de namiddag ging ik terug naar de luchthaven naar de toeristische dienst (bleek op wandelafstand te zijn van de guesthouse) Ik vroeg hoe ik tot de “cradle of mankind”- grotten kon raken. Haar antwoord was heel eenvoudig: “take a taxi or a touroperator” “ja, maar” zei ik “is er hier geen systeem van minibusjes die overal geengaan?”. Dat was ik gewoon in de vorige landen en ik hoopte hier ook iets dergelijks te vinden. Haar antwoord: “No, you have to take a taxi or a touroperator” hmm, ik vroeg nog enkele zaken en vooral hoe er te raken maar het was alsof ik naar een bandrecorder luisterde “take a taxi or a touroperator”. Ik liep terug naar de guesthouse en kreeg die avond nog meer verhalen te horen van mensen die “het waagden” naar het centrum te gaan en natuuuurlijk overvallen waren. Om kort te gaan, al wat ik daar hoorde waren verhalen van paranoide mensen en als je enkele dagen tussen dergelijke mensen doorbrengt wel… Ik besloot om uiteindelijk maar een grote busmaatschapij aan te spreken en weg te vluchten uit deze leuke stad. Ik nam de bus tot Durban, kwam tegen valavond aan en liep tot de banana backpackers. Leuke plek maar opnieuw het eerste wat ik te horen kreeg was “ga niet uit na zonsondergang, neem een taxi. Tijdens de dag ga niet naar deze 2 zones (markt, haven) “DANGER!!!!” Die avond liet ik dan maar een pizza komen en ging na een pintje en een pooltje slapen (pintje&pooltje DE combinatie die ik gemist had in west-afrika). De volgende dag liep ik wat rond, voelde me perfect veilig en liep toen maar richting markt, gevarenzone nr 1! Waw! Ik was terug thuis! W-Afrikathuis wel te verstaan. Geen enkele blanke te zien, rommelig, spotgoedkoop eten en drinken, de volgende dagen was dit mn favorite plek en ik begon me weer prima te voelen. Ik besefte dat ik ietwat van een cultuurschokje had meegemaakt maar was hiervan nu zo goed als hersteld. Ik had Afrika terug gevonden! Een vreemde gewaarwording net 2 beschavingen in 1 land, de appartheid mag dan wel 10 jaar voorbij zijn de mensen hun gewoontes verander je niet in een vingerknip. Elke avond werd er gepoold en ik begon terug mn eigen potje te koken, hier in Z-Afrika kwam dit weer goedkoper uit en het is wel leuk na al die tijd. Van hieruit vertrok ik met de “gevaarlijke” minibustaxis of blacktaxis richting drakensberg, ze bestaan dus wel degelijk, weet niet waarom dat mens me dat niet wilde zeggen. Ik kon de lodge bellen om me opte pikken in het nabij stadje Winterton maar ik verkoos om hier es te proberen liften. Dit ging verbazend vlot en even later was ik ter plaatse in de Inkosana Lodge. Adembenemende omheving en de mogelijkheid om een tent te huren wat ik dan ook deed. De tenten stonden nabij het zwembad, cirkelvormig opgetrokken uit betonsteen met een houten steiger. Vanuit het water had je een fabelachtig zicht op de bergen… . s’Avonds liet ik me verwennen door de keuken, ietwat duur maar “top”cuisine met voorgerecht, hoofdmaal en dessert. De volgende dag ging ik een wandeling maken in de bergen. Er wordt gezegd dat je na lang reizen je verwondering wat verliest, ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat dit bij mij nog absoluut niet het geval is, de beelden die hier in mn netvlies gebrand worden zijn er die ik nooit zal vergeten! Na de 2de nacht kreeg ik een lift terug naar Winterton en nam daar de blacktaxi tot Port Edward. Een veelvoudig Z-Afrika reiziger in Jo’burg had me gezegd dat als ik 1 hicking deed het zeker deze moest zijn van Port Edward tot Mbotye, dit zou een 3 dagen duren. In Port Edward koos ik dus een guesthouse en toen ik mn plannen vertelde “NO, that’s to dangerous! Your allone you will die!” lap daar gaan we weer dacht ik. “you’ll have rivers to cross, there is nothing, no boats and sharks come in at river mouths to feed on the fish, it is the wild coast” Hoe meer hij zei hoe enthousiaster ik werd. “You have no tent, were will you sleep? You’ll have to sleep outside, under the stars!” Ok mn beslissing was gemaakt, ik ging ervoor. De volgende dag deed ik wat inkopen en de morgen nadien vertrok ik, ik zei hem een seintje te geven als ik veilig was aangekomen. Dag 1 was een wandeling langs het strand niet zo moeilijk en zeer mooi, ik had enkele kleine riviertjes over te steken en tegen de avond kwam ik nabij het wildpark, voor ik hier verder kon moest ik een breede rivier over steken, op het eerste zicht was deze nogal diep en ik liep langs de waterrand, zoekend naar een oplossing. Wat verder zag ik een jongen met een bootje en even later bracht hij me naar de overkant, ik gaf hem wat kleingeld en liep verder. Het werd 17:30u en langzamerhand tijd om een slaapplek te zoeken, binnen een uurtje zou het donker zijn. Wat verder was er een klein riviertje en op het strand nabij de begroeing vond ik een plekje waar ik wat verschuild zat voor de wind, ik zocht wat hout bij elkaar om eventueel wat vuur te maken indien ik koud kreeg en spreide deze rond mn slaapplek, ik zat nu eenmaal in een wildpark en dit gaf me ietwat het gevoel van bescherming. Even later was het donker, ik keek nog wat naar de sterren, ik kon makelijk het zuiderkruis vinden en deed wat later mn ogen dicht. Slaapwel (met een glimlach op mn gezicht, this is the real life!). Dag 2, ik stond op bij het krieken van de dag verfriste me aan het riviertje, at wat pindanoten en wat koeken en wandelde verder. Wandelend door het park zag ik antilopen, zebra’s, apen en diverse vogels. Een gegeven moment bevond ik me midden tussen de antilopen en zebra’s. BAM 360 graden wildlife, voelde me net “in” en documentaire. Ik passeerde een groep en zag de leider me sterk in de gaten houden, hij was ook degene die geen stap afweek terwijl de rest een veiligere afstand koos. Ik was ze nog maar net gepasseerd of een andere soort antilopen kwam op me afgerend, toen ze me zagen bleven ze op slag stokstijf staan, stuk voor stuk staarden ze me aan. Hmm gezellig stond hier tussen de beesten in het middelpunt van de belangstelling. Ze bleven me aankijken en begonnen toen ja te knikken met hun kop, alsom te zeggen “zie ne keer naar mn hoorns, zou je niet bang weglopen?” Ik keek snel es rond me, in de verst verte geen menselijk wezen te zien en wat deed de bjorn? Ik knikte met mn hoofd terug naar de beesten “zie ne keer welke mooie kletskop ik heb, is dat niet veel benauwelijker?” Blijkbaar wel want ze zetten het op een lopen, zigzaggend liepen ze over het grasland tot ze uit mn zicht verdwenen waren. Het gevoel dat je daarbij krijgt kan een tvdocu je nooit geven. In de late namiddag zag ik een huisje in de verte, een mooi eenvoudig sneeuwwit huisje langs de wildcoast, een ligging om jaloers op te zijn. Mn water was bijna ten einde en ik besloot aan te kloppen voor een hervulling. Een oud dametje deed open en vulde met plezier mn fles aan de regenwaterreservoir. Toen ik weer wilde aanzetten vroeg ze of ik niet eerst wat fris wilde drinken en nodigde me uit in haar huis. Even later kreeg ik een kan fruitsap en wat koffiekoekjes voorgeschoteld, een zeer lief oud dametje. Toen mn baterijen terug opgeladen waren liep ik verder en kort nadien verliet ik het park. Het begon alweer tijd te worden om een slaapplekje te zoeken en wat verder probeerde ik een plekje in het gras. Ik liet deze plek echter al snel in de steek, er was een relatief sterke wind komen opzetten en daar in het gras had ik er geen bescherming tegen. Ik zakte wat meer naar het strand af die bestond uit rotsblokken en koos een plekje die me beschermde tegen de wind. Perfect, ik installeerde mezelf en al snel was het weer donker, ik keek nog wat naar de sterretjes hoorde het ruisen van de zee en sloot mn ogen… De volgende morgen werd ik uitgeslapen wakker, met de rotsen als matras had ik een warmere nacht gehad dan de vorige nacht in het zand. Ik pakte mn boeltje en liep verder. Dag 3 bleek de zwaarste te zijn, veel klimwerk maar dag 3 was ook de dag met adembenemende uitzichten. Ik zag dat er enkele vissers waren die met hun wagen tot hier waren gereden en ik vroeg de man die bij de auto was achter gebleven (een neger die blijkbaar als wachtpost was opgesteld) of ik wat drinkwater kon krijgen. Hij wees me naar boven en liep toen met me mee de volgende helling op en daar was er inderdaad een waterstroompje die uit de rotsen kwam. Ik twijfelde niet lang want had dorst en het water zag er heerlijk fris uit. Ik vulde mn fles zag geen vuil in het water en dronk deze leeg vulde hem opnieuw en liep toen verder nadat ik hem bedankte. Ik kwam steeds hoger en hoger boven de zeespiegel en herrinerde me dat de kerel van de guesthouse me had gezegd dat ik plots aan een stijle klif zou komen, een rivier diep beneden me “wat zou ik dan doen?” ik had hem niet gevraagd wat ik dan inderdaad het best deed, terug en langs het rotsstrand of landinwaards? Even later kwam ik zoals verwacht voor dit probleem te staan. Geen stijle maar loodrechte rotswanden en heeeel diep onder me een breede rivier. Slik. Ik keek voorzichtig over de rand, hmm als ik hier val zal er niet veel herkenbaars van de bjorn overblijven. Ik zag dat het strand geen optie was en begon dus wat landinwaards te lopen/klimmen. Toen ik wat verder over de rand keek zag ik in de verte de oplossing, de loodrechte rots wanden gingen over in stijle begroeide hellingen met daartussen enkele watervalletjes, mooi. Ik zakte af en stak het water over over de rotsblokken. Het was middag en ik besloot hier een grotere pauze te houden, ik smeet mn kleren af en ging zwemmen. Het was net of ik mn eigen subtropisch zwemparadijsje had, zalig! Ik zette me op de rotsblokken te drogen, adamskostuum, er was toch geen mens in de buurt :) . ik at mn middageten en toen ik volledig droog was klede ik me terug aan en ging verder. De vele hellingen begonnen hun tol te eisen en ik had regelmatig een kleine pauze nodig. Ik zakte af tot wat bleek een zoveelste rivier te zijn of in dit geval eerder een beekje, er was wat begroeing langs en het bleek niet zo breed, ik besloot mn schoenen aan te houden en proberen te springen. Ik vond een plekje en waagde de sprong tot de begroeing aan de overkant. Ffwwoemp! Lappe ik zat er in tot over mn knieen. Het plantje waarnaar ik was gesprongen bleek niet te dik te zijn en op een modderlaag te groeien, mn ik stapte er uit en had ipv een blauwe een halfzwarte jeans, het water stond me in de schoenen en ik was dus genoodzaakt te stoppen en kousen en schoenen te laten drogen. Ik legde me in het gras en deed een tukje, een uurtje later werd ik wakker door wat lawaai, keek op en zag een aantal koeien mn richtig uitkomen, correctie een aantal koeien en enkele stieren allemaal met een paar stevige hoorns op hun kop. Ze kwamen dichterbij en liepen richting het water en toen ze me zagen deden ze een mooi bochtje om me heen. Ik hield ze in de gaten net zoals een van de stieren mij in de gaten hield. Ik besloot verder te gaan, mn kousen waren nog niet 100% droog maar het was beina het einde van de trip, als ik nu blaren kreeg moest ik niet ver meer lopen. Ik liep verder en voelde na enige tijd zoals verwacht de blaren opkomen, ik passerde een koppeltje (was dus dicht tegen mn eindbestemming) die ik blijkbaar een beetje verstoorde in wat koppeltjes nu eenmaal doen als ze de wat stille plekjes opzoeken en ze wezen me de richting die ik uitmoest om naar beneden te gaan tot het strand. Eenmaal op het strand stak ik opnieuw een klein stroompje over en zag dat deze even verder landinwaards een mooie breedte kreeg en ik besloot hier te overnachten. Ik had vandaag enkele lange pauzes gehad en dacht niet dat ik het nog zou halen tot mn eindbestemming, ik vond een plekje onder de bomen, smeet mn kleren af en deed weer een zwempje, lekker. Ik prepareerde mn slaapplekje en installeerde me om te slapen want het begon al wat donker te worden. Tegen een uur of 9 begon het echter sterk te waaien en ik kon tussen de bladeren door zien dat de sterren verdwenen waren. Schit, bewolkt, een sterke wind, er was regen op komst! Soms is het niet leuk om gelijk te hebben en toen even later de eerste druppels vielen sprong ik uit mn slaapzak schraapte mn boeltje bij elkaar naam mn jas en deed deze aan, schuilde over mn grief en wachte. Het onweer barste echter niet los, het weerlichte wel wat in de verte en ik had een lichte regen tot middernacht maar dat was het. Toen ik de sterretjes weer zag verschijnen installeerde ik me terug en sloot mn ogen. De volgende morgen pakte ik langzaam mn boeltje, ik moest waarschijnlijk niet te ver meer en had dus absoluut geen haast. Ik liep verder en vroeg wat verder aan de eerste mensen hoever het nog was tot Mbotye. De mensen spraken enkel hun lokale taal maar verstonden wat ik wilde en deden teken dat het na de volgende heuvel was. Ik was er bijna! En toen ik even later inderdaad Mbotye binnen liep besefte ik dat ik toch gisteren had kunnen aankomen! Vond ik toch niet zo erg, een nachtje extra buiten slapen was leuk en vooral zeer vriendelijk voor mn portefeuile. Na wat zoeken vond ik de plaats waar ik een minibustaxi kon vinden en was wat later op weg naar Lusikisiki vanwaar ik een minibustaxi kon nemen tot Port St John, waar ik wilde overnachten. In het centrum aangekomen wandelde ik tot de backpackersplaats die een 5 km van het centrum lag. Mooie wandeling en al wandelend zag ik wat aapjes in de bomen spelen, t’ Leven kan toch zo mooi zijn. De backpackersplaats bleek een zeer leuke relax plek te zijn, precies wat ik nodig had! Na enkele dagen ontspannen (1 avondje hadden we bv een catapultwedstrijd) ging ik richting bloemfontein. Ik kwam in de vroege avond aan en stapte ergens midden in de stad uit de bus. Ik had wel een adres maar niemand om de weg te vragen en liep een willekeurige richting uit. Wat verder kwam ik aan een benzinestation waar ik de weg kon vragen en ik bleek vlak tegen de herberg te zijn. Ik chekte in, keek wat tv samen met de mensen daar en ging toen slapen. De volgende morgen nam ik een blacktaxi naar Lesotho, had een doodenvoudige grensovergang en zocht een plekje om te slapen. Ik vond iets, lekker goedkoop in een katholiek centrum. Hier in Lesotho kreeg ik een zeer aangename vibratie, relaxte sfeer, vriendelijke mensen. Na een dagje ronddolen in Maseru zakte ik de volgende dag af tot Malealea. Een dorpje midden in de bergen die je bereikt na “de poort tot het paradijs” door te gaan. En dat is precies hoe het voelt als je na rots en zand plots deze groene oase voor je gesmeten krijgt. Ik kreeg mn eigen “hut” in de dure guesthouse en ging toen wandelen, ik zakte af tot de “gorge” een uitgesleten rivierbeding en kwam terecht in een wondermooi stukje natuur. Een van de plekjes die ik eerst vond was net voor de gorge, het was een klein ingesloten plekje tussen de rotsen, ongeveer 5m breed, een klein watervalletje van mischien een 60cm hoog, een plasje water die net een prive zwembadje was en een zalige muntgeur, een plantje die hier welig groeide. What a lucky basterd I am. Ik genoot wat en zakte toen verder af in de gorge. Hoge rotswanden met een ministroompje in de bodem. Waw. Dergelijke schoonheid doet je hart wel effen een slagje overslaan. Toen ik op de terugweg was zag ik iemand me in de gaten houden van bovenaf en toen ik binnen gehoorsafstand kwam begroete hij me en ik groete terug. Bij hem aan gekomen raakte ik aan de praat en hij liep een stukje met me mee richting de lodge, hij bleek een herder te zijn en terwijl we door het kleine dorpje liepen nabij het water begroete hij iedereen. Aan de top aangekomen kon ik de lodge zien en namen we afscheid. Ik nam het avondeten in de lodge en zat aan tafel met een nederlands koppel en een engelse vader met dochter, wat eten en dan ging ik met de engelsen een pintje drinken en een pooltje spelen. Buiten was er een kampvuur en we gingen eens zien, er bleken heel wat mensen rond te zitten, een buslading nederlanders, gezellig. Ze waren in het nederlands bezig tegen een afrikaans sprekende gast en besloten dan doodleuk om wat oude zeemans/grietje-op-de-heide toestanden te zingen. Tijd om naar binnen te gaan besloten we maar de bar was aan het sluiten… waar konden we vluchten??? De engelsman en zn dochter stelden voor in hun hut te kruipen, zij had wat cd’s en een speler met kleine boxjes. Zo gezegd zo gedaan, nog wat leuk zitten zeveren en toen de elektriciteit uitviel besloten we er een eind aan te breien. Ik had een aansteker op zak en ging opweg tot mn eigen hut die helemaal aan de anderekant lag. Tegen dat ik er was was mn aansteker half weggesmolten en ik smeet hem in een asbak waar hij even stevig doorbrande, wat leuk mn eigen kampvuurtje naast mn bed. De volgende morgen vertrok ik alweer, hoe mooi het allemaal ook was het was toch iets aan de dure kant. Enkele mensen die net vertrokken haven me een lift tot de hoofdweg vanwaar ik een minibustaxi nam tot Moyeni. Hier kreeg ik ook weer mn eigen “hut” met eigen badkamertje, duur en opnieuw besloot ik ook hier maar 1 dag te blijven. Ik ging kijken naar de dinovoetprinten en ging tegen de avond iets zoeken om te eten. Ik passeerde een cafeetje met luide goeie muziek, enkel zwarten, een pooltafel in het midden en relatief goedkoop bier, smerige muren vol grafitie. Wat wil een mens nog meer? Ik dronk een pintje en nog eentje en even later werd ik benaderd door de eerste dronkaard. Ik kan 1 iets zeggen: het verbaast me hoe mensen op elkaar gelijken. Hier zover weg van huis voelde ik me prima thuis, een café met een leuke sfeer, mensen die drinken en dronken worden. Dronkemanszever beste mensen is een universele taal en zou veel problemen in de wereldpolitiek kunnen oplossen want eens dronken is iedereen hetzelfde: vol onzinnige praat en iedereen die iedereen verstaat. Toen ik het café verliet met enkele “nieuwe” vrienden kwamen ze plots met de mededeling “zie je wel dat je niet bang hoeft te zijn, wij geven geen problemen, er is niet gevochten.” Ik was met verstomming geslagen, bang? Problemen? Waarom zou ik dat moeten zijn/verwachten? Mensen zijn overal hetzelfde, maar toch ook zo anders… Ik ging slapen en de volgende morgen ging ik een stapje verder, onderweg naar de minibustaxis kwam ik nog enkelen tegen van de avond voordien en we namen afscheid, somigen vonden het jammer oa omdat er nu geen rematch zou zijn bij de pool. De minibus die ik nodig had bleek nog volledig leeg te zijn en mede door het feit dat ik mischien iets te veel had verbruikt de avond voordien besloot ik te liften. Ik ging op stap en had al snel mn eerste lift! Achterin een gesloten pick-up, geen ramen. Ze dropten me af zoals ik gevraagd had nabij de grens en ik wandelde verder, kreeg snel mn 2de lift en na deze ook een 3de en een 4de die me tot in Bloemfontein bracht. Ik keerde terug naar mn herberg. Tijd voor wat rust. De volgende dag wandelde ik wat rond en toen ik tegen de avond terug keerde, zag ik een dronkaard op me afkomen. Hij begroete me, vond ik wel leuk en ik groete terug. Hij kwam naar me toe en ik stopte, zoals een dronkaard kwam hij dicht bij me staan en nam me vast “gmalugt” murmelde hij “what?” vroeg ik “juzdgivemeallyougot”. Een dronkaard die me wilde beroven met zn blote handen? Ik moest lachen, nam hem bij de strot en duwde hem weg. Ik stapte door maar hoorde hem toen snel achter me aan lopen. Ik keerde me. Zag hem komen en haf hem een stevige trap in zn maag. Wie niet horen wil moet maar voelen. Hij nam het hazepad en ik wandelde terug naar de herberg. Daar kreeg ik te horen dat het op sommige plekken inderdaad niet zo veilig is na zonsondergang. Op deze ene confrontatie na had ik me echter altijd perfect veilig gevoeld hier maar besloot om de volgende dagen toch voor donker terug te zijn, ne mens moet het nu ook weer niet zoeken he. Na mn succesvolle lift tot hier besloot ik verder te liften tot Kimberley. Ik vertrok in de morgen had niet zo’n drukke baan (was de ook zoveelste feestdag) maar had een leuke tijd, een mooie wandeling. Ik zag antilopen en enkele apen en kwam dan tegen de avond aan in Kimberley. Het incheken bij de stay-a-day guesthouse gebeurde via een oud dametje die iedereen aansprak met darling of sweetheart, een echte moedertje die zich zelfs zorgen om je maakte als je wat laat terugkwam. De volgende dag “the big hole” weest gaan opzoeken, een voormalige diamantmijn die als gevolg geeft de grootste put door mensen gegraven zonder gebruik van machines. De moeite, zo zag je maar weer eens hoe ver een mens gaat als het om geld gaat. Na Kimberley vond ik het stilletjes aan tijd om naar Kaapstad af te zakken, ik had zo’n duizend km die ik al liftend wilde overbruggen en verwachte niet echt er in 1 dag re raken. Ik ging op pad en realiseerde me al snel dat niet bepaald een druk wegennet heeft, het was nu geen feestdag en toch kwamen de wagens maar heel sporadisch. Al snel had ik mn eerste lift die me een 100km op weg hielp, kort daarna een kortje van een 5km, deze laatsten beseften dat ze verkeerd aan het reiden waren en moesten omkeren, ik had echter de visie dat ik 1 richting uitging en niet terugkeerde en stapte in the middle of nowhere uit en liep verder. Al snel had ik mn 3de lift en YES!!! Deze ging helemaal tot kaapstad! Tegen de avond (Donderdag) waren we er en na een korte stop bij hen thuis brachten ze me tot de lodge waar ik nu nog steeds verblijf. Ik deelde de kamer met een oude man die naar mn gevoel nood had aan een gesprekspartner. De Vrijdag en Zaterdag slenterde ik wat rond in de stad en op Zondag waren we met zn vieren die de tafelberg wilden beklimmen, de oude man onze gids zijnde. We kozen niet de rechtstreekse weg maar maakten er een volledige dagwandeling van, naar schatting deden we een kleine 25-30km veel stijgen en dan aan het einde een sterke afdaling. Oogverblindend mooi, superzicht over de stad. Een wandeling om U tegen te zeggen. 2 Dagen later was de oude man (ex-special forces) er nog steeds over bezig hoe hij op zijn leeftijd (ongeveer 60) nog steeds zulke uitdagingen aankon. Maandag ging ik tot kaap de goede hoop en realiseerde me dat ik het voor elkaar had gekregen! Ik was helemaal in het zuiden. Kaap de goede hoop, een naam die bij mij al belletjes deed rinkelen van toen ik de eerste wereldkaart onder ogen kreeg! Van hieruit gaat het enkel terug naar boven. De omgeving van de kaap was een natuurreservaat waar bavianen, antilopen en bavianen rond liepen, veel toeristen natuurlijk en toen we de vuurtoren gingen bekijken zat het vol, er was net een een bus of 2 aangekomen en het krioelde van de mensen en van de bavianen. Op diverse plaatsen stond er een bordje met de melding dat bavianen gevaarlijk zijn en dat ze door voedsel worden aangetrokken. Een gegeven moment was er een baviaan en op een meter of 2 afstand een dame die haar zak opende om haar camera uit te halen. De baviaan sprong op de zak af en gritste er een snackreep uit en sprong terug weg. Geloof het of niet maar de baviaan opende de reep zoals wij dat doen! Van naapen gesproken! Wat verder en wat later zagen we een baviaan voor de rugzak van een andere dame gaan en hij ging er met de zak vandoor tot een veilige plek, DEED DE RITSSLUITING OPEN!!! En smeet alles eruit tot hij een reep Toblerone had gevonden! Snuggere beesten! De eigenaar van de zak deed een ietwat domme poging om de zak terug te gritsen en slaagde daar gelukig in zonder kleerscheuren op te lopen. We vertrokken en zagen nog een andere baviaan een net geopende wagen binnenspringen en met appelsienschillen er vandoor gaan. Hier is denk ik een voorbeeld van hoe toerisme de natuur ook geen goed kan doen. Volgens wat we gelezen hadden waren deze beesten uniek in de zin dat ze een smaak voor schelpdieren hadden ontwikeld, nu hadden ze blijkbaar meer zin in de snacks die de toeristen met zich meebrachten en eens ze weten waar dit te vinden kan het alleen maar van kwaad tot erger gaan… Gisteren Vrijdag ben ik tot Robbeneiland geweest samen met het duits koppel. Het eiland waar Mandela zo lang op vast zat. Zeer intresant maar alle nadelen die een georganiseerd tourtje met zich meebrengt. Bootje op, bootje af, in kudde tot het gevangenis, tourke in het gevangenis, busje op en tourtje op het eiland, fotostop met zicht op kaapstad, busje terug op naar bootje, we kregen 5min om snel de pinguins te gaan zien, bootje tot kaapstad en alles was over in 3 uur tijd. Ik liep nog wat rond en keerde toen terug. Deze avond is er een fuifje in de lodge, ze verwachten een 80 a 100 mensen en er is gratis punch! Tijd om te feesten!!! Tot ne volgende!!! Bjorn

from:	Afrika,Togo,Lomé
Date:	Maart 19, 2004
Report:	Yo iedereen ! Ik blijk er een gewoonte van te maken om een lange tijd niets van me te laten horen, sorry maar het zij nu eenmaal zo :)! Eens denken wat is er zoal met me gebeurd na mn laatste bericht? Ik verliet Ouagadougou richting een grensstad Pô, verbleef daar een nachtje en zakte toen af naar de grens. GHANA Een grote toegangspoort hete me welkom in Ghana, leuk! Ik kreeg mn toegangsstempel en werd (voor het eerst) door de mannen in witte jassen naar mn inentingsboekje gevraagd. Ik gaf deze en kreeg deze na controle terug, één van de zovele geldwisselaars kwam op me af en vroeg of ik wilde wisselen, ik zei naar waarheid dat ik dit reeds gedaan had en de witte jassen zeiden de wisselaar dat hij zn geld aan mij moest geven, ik was een reiziger en had geld nodig! Prompt haf hij de pak geld die hij in zn handen hield, ik zei danku en deed enkele stappen voor ik deze teruggaf. Een leuke welkom in Ghana! Ik besloot om te proberen onmiddelijk af te zakken tot Larabanga nabij het Mole nationaal park. Ik had een taxi tot Paga had dan vlot mn transport tot Bolgatanga en zelfs direct daarop volgend tot Tamalé. In Tamalé vond ik de plaats waar de bus naar Larabanga zou afreizen maar na enkele uren tevergeefs wachten op deze bus kregen we te horen dat het niet voor vandaag zou zijn. Ik had ondertussen kennis gemaakt met een Nederlands koppel en we besloten in de buurt iets te gaan zoeken want de volgende morgen moesten we daar terugstaan om een uur of 5 in de morgen. Zij hadden een gids bij die enkele plaatsen had en we liepen naar de eerste, volzet. We dronken iets en zagen in de gids dat er 1 km verder nog een plaats was, ok dacht ik, we gaan zien. Maar voor die ene km wilden ze een taxi nemen (een taxi nemen voor zulke kleine afstand doet me een luiaard voelen en ik vind het weggesmeten geld) maar ik nam de taxi met hen en 2 sec. later waren we er. In de guesthouse vroegen we of ze nog een plekje hadden maar het enige die er nog was waren deelkamers. Ok dacht ik we delen een kamer voor deze nacht, het is toch een korte nacht. Maar de Nederlanders wilden niet delen , een kamer voor mezelf was iets te duur en zo stond ik weer op straat! Merde dacht ik, volgens hun gids waren dat de enige dichtbij budget plaatsen en ik besloot terug te wandelen naar het station, een oplossing zou wel langskomen, het was reeds 5:30u en zou binnenkort donker beginnen worden en ik zette er een stevige pas in. Wat verder passeerde ik een kappeletje en zag enkele jonge mensen nabij een gebouwtje praten. Hm dacht ik, ze bevonden zich op kerkgrond zouden ze een medemens willen helpen? Ik trok mn stoute schoenen aan en liep naar hen toe. Ik zei hen met een klein probleempje te zitten ivm het vinden van een overnachtingsplaats en vroeg of ze me mischien konden helpen? Na wat onderelkaar gepraat zeiden ze, of liever vroegen ze, hoe kunnen we helpen? Zoek je een hotel of... . Ik liet een hint vallen dat ik mischien bij hen zou kunnen overnachten. Ze begrepen het snel en ik was van harte welkom! Yes! Gelukt! Ik zei dat ik prima was met een plek op de grond maar daar moesten ze niets van weten! Onmiddelijk werd een bed in gereedheid gebracht en werd water voor de douche gehaald! Prima dacht ik! Na mn douche kwam ik bij hen zitten, het bleken studenten te zijn in een katholieke school en ze zaten daar op kot. Toen het etenstijd was werd ik vriendelijk uitgenodigd en kreeg mn eigen kom tizzet en een vissaus, in het midden dreef een stuk vis rond lekker dacht ik maar toen de saus begon te minderen zag ik dat het niet meer en minder was dan een viskop, deze werd me aangeboden en een nee wilden ze niet horen, eet! Ok dacht ik maar hoe eet ik dat en wat? Ik begon er maar aan ik wist al genoeg van Afrika om te weten dat alles die niet te hard is gegeten kan worden. Na een lekkere maaltijd en nog wat babbelen ging ik slapen, of toch voor zover dit mogelijk was, het was snikheet in de kamer. Even voor ik moest opstaan, ik had ze op de hoogte gebracht van het vroege uur en het bleek dat ik niet de enige was die niet veel sliep, het licht werd aangestoken, ik maakte me klaar en vertrok, ik wilde nog iets geven maar ze wilden niets aanvaarden. Het was nog donker en ik ging op weg. Even voor me zag ik nog 2 mensen lopen en toen ik hen bijgehaald had bleken het zoals ik dacht de nederlanders te zijn. We liepen samen verder tot de busplaats en wachten. We liepen naar de kaartjesverkoper maar deze wilde ons niets verkopen, eerst waren de mensen aan de beurt die tot Wa gingen (verste stop), De nederlanders zetten zich wat verder neer en ik zette me naast de kaartjesverkoper, 5 min later had ik mn ticket en kon een lach in mn vuistje moeilijk onderdrukken. De nederlander kwam terug maar werd weer geweigerd, nog eens 15 min later konden ze eindelijk hun ticket kopen met een stevige prijs voor hun bagage (mijn bagage was te klein en dus gratis). We moesten nog enkele uren wachten maar uiteindelijk kwam de bus dan toch, iedereen stapte op. Ik had ondertussen iemand leren kennen die in Larabanga woonde en me zei dat zn nonkel een guesthouse had waar ik voor een 10.000 c kon overnachten (= €1) eens daar aangekomen liet hij me door iemand daar brengen, de prijs bleek normaal 15 a 20000 maar na een babeltje en zeggen hoe ik hier kwam kreeg ik de kamer voor 10000. Beetje rondlopen en wat gaan babelen met de man die me de plaats had aangeraden, ik had me blijkbaar graag want ik werd uitgenodigd om bij hem te komen eten wat ik met plezier aannam! Ik werd voorgesteld aan de volledige familie (2 vrouwen, 15 kinderen) en kreeg lekker eten voorgeschoteld. Ik ging een douche nemen en ging slapen op het dak boven mn kamer, zalig! De volgende morgen wilde ik tot het park wandelen, ik had de vorige avond info ingewonnen en moest daar blijkbaar reeds om 6u zijn voor de safari, ik wist dat het ongeveer 1,5u wandelen was en was dus na het wekken door de mosque reeds om 4:25 aan de wandel, pekke donker op een weg die ik niet kende, maar ze hadden me gezegd steeds rechtdoor te gaan dus deed ik dit, ik had een klein zaklampje met beina lege batereiën en vond zonder probleem mn weg, ik zag hier en daar een muis of iets dergelijks passeren en was na een uurtje aan de ingang van het park, ik moest de mensen daar wakker maken betaalde mn ingang en toen het klaar genoeg was mocht ik verder. Ik was net op tijd voor het begin van de “safari” en even later werden we in groepjes verdeeld en vertrokken we, ik hoopte hier in dit park op zn minst een olifant te zien en binnen 5 min. Was het al prijs! Maar deze olifant was half tam en werd de huisolifant genoemd, we liepen verder en zagen diverse zwijnen, antilopen, apen we zagen ook een adder die nesten aan het leegroven was met mooigekleurde vogels die hem probeerden te verjagen maar daar niet bijzonder in slaagden. Aan een waterplas zagen we de sporen van een krokodiel en even later yep! De originele Cote d’ore! Enkele olifanten passerden ons pad, we werden naar de kanten geleid door onze gids omdat olifanten van nature vriendelijk kunnen aanvallen als je hen in de weg staat. We zagen er diverse passeren en liepen toen terug naar boven, naar de vertrekplaats, daar at en dronk ik iets en had een leuke babel met andere reizigers. Beneden bij de waterplas konden we ondertussen een grote troep olifanten zien komen drinken en spelen in het water, we zagen apen lopen en in een andere plas zagen we plots een krokodiel! Dat was nu eens een beeld dat een mens voor ogen houd als hij aan afrika denkt, wat zitten schrijven op een terras en een verzicht zoals dit op de achtergrond! Waw! Er was ook een zwembad op die plaats en even later waren er enkelen die zich aan de verfrissing waagden, er was ook een klas op schooluitstap en al hou stonden ze allemaal op rij langs het zwembad naar die blanken te kijken. Leuk, maar ik hield het bij een pintje en de olifanten. Tegen de avond keerde ik terug naar Larabanga en de volgende morgen wilde ik naar Kumasi waar ik Afgesproken had met Pierre en Isabelle (met wie ik samen in Mauritanie reisde). Dit betekende dat ik er nog eens zo vroeg uitmoest en na weer samen met mn amigo gegeten te hebben ging ik slapen. De volgende morgen was ik er opnieuw op tijd uit en had ik mn bus om een uur of 6. Amigoman kwam afscheid nemen en ik vertrok! Ik moest eruit op een kruising en wachte daar op een busje. Ik was niet alleen maar het feit dat het zondag was moesten we even wachten op de anders drukke weg. Even later hield er een busje van het ministerie van agricultuur halt en konden we opstappen! Een eerste klasse busje die er nog volledig nieuw uitzag! In princiepe mochten ze geen passagiers meenemen en ze maakten dan ook geen verdere stops, we hadden alle plaats op een airco bus! Luxeleventje! We werden enkele urden later in in Kumasi afgezet en één van mn reisgenoten bracht me naar een relatief goedkoop hotel, het was duur maar één van de goedkopere in het centrum zo leerde ik later. Ik deed snel een internetje, P&I op de hoogte brengen en toen ik tegen de avond mn mail ging controleren bleek dat ze ook aangekomen waren de volgende dag zouden we elkaar ontmoeten! Ik dacht vroeg te zijn en liep naar hun hotel maar ze waren reeds weg , ik liet een bericht na en na wat rond lopen keerde ik terug naar mn hotel en ... daar zaten ze! Het was zeer leuk om hen nog eens terug te zien, we praten wat bij en ik kreeg te horen dat ze diezelfde avond al zouden terug keren naar Burkina het werd dus een kort terugzien en even later namen we alweer afscheid, tot in België mannekes! De volgende dag verkende ik wat waarschijnlijk de grootste markt is in heel West-Afrika en ging ook op bezoek in de zoo, De zoo was maar een zielig iets maar na de zoo in Bamako (Mali) had ik half wel zoiets verwacht, de hoofdreden waarom ik het toch bezocht was mn hoop dat mn toegangsgeld de beesten ten goede zou komen. In de zoo die trouwens overbevolkt werd door vleermuizen zag ik plots een parkwachter lopen met één van die beesten in zn handen, ik liep op hem toe en leerde dat hij hem gevonden had, het gebeurd wel eens dat er ene valt, ik vroeg hem wat hij ermee ging doen (het beest was niet dood, enkel versuft van de val) en hij zei me heel eenvoudig: opeten! Ik had al gehoord dat ze in deze streek vleermuizen aten (ze hebben er toch genoeg) maar om dit te horen van iemand die in een zoo werkt kwam toch wat als een verrassing over. Ik vroeg hem waar ik moest zijn als ik ook eens vleermuis wilde proeven en kreeg een vage richting aangewezen. Tegen de avond was ik terug op stap en zoals steeds als ik iets eetbaars zie dat ik net ken vraag ik wat het is en koop een proevertje. Maw ik had het gevonden, een stukje vleermuis, lekker, zeer lekker zelfs, zacht en een beetje zoet van smaak... De volgende dag ging ik wat verder naar het zuiden. Ze hadden een vijver die naar het schijnt een stop waard was en daar ging ik dus geen. Daar aangekomen wilde iemand me naar een hotel brengen en aangezien ik niets kende liep ik met hem mee, ik liet hem weten dat ik het een beetje goedkoop zocht en hij bracht me naar een soort van buurthuis waar ik een niet zo goedkope kamer kreeg, ik ging maar akkoord en moest zoals altijd onmiddelijk betalen wat ik dan ook deed. Ik ging op de wandel naar de vijver en leerde toen dat je hier kon kamperen! Ik had wel geen tent maar ze hadden er één die ik kon huren. Ik besloot tegen beterweten in mn geld proberen terug te vragen om hier aan het water te kunnen in een tentje te slapen, maar natuurlijk was die kerel er al vandoor, hij had een taxi genomen naar Kumasi om daar mn geld te gaan spenderen, niets aan te doen dus. Ik werd wat later weer es uitgenodigd bij iemand om fufu te eten, iets wat ik nog niet gegeten had maar veel goeds over had gehoord. Het bleek inderdaad een lekkernij te zijn! Ghana was zo fantastisch als je uit het dorre noorden kwam. Zo groen en zoveel lekkers om te proeven! En niettegenstaande dit de eerste plek was in Ghana waar ik voelde dat ze meer om je geld gaven dan om iets anders is Ghana toch vol vriendelijke mensen! De volgende dag wilde ik nog wat verder naar het zuiden, er was een goudmijn die kon bezocht worden in Obuasi en ik had nog nooit gouderts gezien en wilde daar dus wel eens passeren. Het bleek echter dat ik naar Kumasi moest terugkeren om dan een bus tot daar te vinden. Zo gezegd zo gedaan en enkele uren later was ik ter plaatse, ik vond een relatief goedkope plek en liep wat rond. Ik informeerde naar de mijn en besloot de volgende morgen mn bezoekje te starten, ik zag nabij de markt wat mensen Hawalé spelen, het afrikaans spel die ik leerde kennen in Mali (en waar ik ondertussen redelijk verslaafd aan ben) Ik ging bij hen zitten en zag ze spelen volgens een methode die ik kende maar niet zoveel ervaring bij had. Ze boden me aan om te spelen en ik verloor het eerste spel, ik vroeg of ze ook een andere methode kenden en ze begonnen met mn favorite methode, yes dacht ik! Even later won ik, daarna won ik opnieuw, ik kreeg een andere tegenspeler en ook deze liet ik in het stof bijten, ha! Dacht ik, met deze manier is er maar één afrikaan die me ooit verslaan heeft en dat is degene die me het spel geleerd heeft, sindsdien, njet! Nu hier in Togo kan ik dit nog steeds zeggen J! Enyway de volgende dag ging ik de mijn bezoeken, ik was een beetje teleurgesteld hier in want het eerste gouderts die ik zag was nadien toen we terug in het kantoor waren. De volgende dag nam ik de bus tot Cape Coast, ging naar een guesthouse en ruste uit. De volgende dag wandelde ik tot Elmina Castle één van de overblijvende burchten uit de koloniale tijd en door unesco als werelderfgoed bestempeld, de moeite om eens te zien. Ik leerde wat mensen kennen en enkele dagen later ging ik richting Accra. Hier had ik een telefoonnr. gekregen van Rani, een ghanese die in Belgie woont, het was het telefoonnr van haar broer en nadat ik eerst wat rondgekrost had (de volgende 3 dagen zou alles gesloten zijn omwille van hun onafhankelijkheidsdag dan een zondag en dan nog een dag omdat onafhankelijkheidsdag in een weekend viel) nam ik contact op met de broer van Rani. We spraken af aan het Appolotheater en nadat ik de weg daargeen aan de mensen rond me vroeg ging ik opweg. Ik werd eerst naar het nationaal theater gebracht maar leerde toen dat het appolotheater verder was, dat het zelfs geen theater was maar een café en zo vond ik even later mn weg en haar broer, hij vroeg me waar ik verbleef en ik eventjes verward zei dat ik gehoopt had dat hij me daarin zou verder helpen. Hij had echter een probleem met huisvesting op dat moment maar we gingen samen met enkele neven wat drinken en dan nog wat, het begon leuk te worden en toen ik op de vraag van iemand die iets wilde zeggen “weet je één iets?” en ik antwoorde snel “ik weet wel meer dan 1 iets “ en lap ik had er een vriend bij en een slaapplaats, ik verbleef dus enkele dagen bij een neef, wat wel leuk was maar toch ook ietwat vermoeiënd en hoe leuk het ook was ik zag er toch naar uit om weer in een hotelletje te zitten en de deur achter me te kunnen dichttrekken, de wereld effen buitensluiten, eventjes tijd voor mezelf. Ik had afgesproken met iemand van Cape Coast, een duitse reizigster want we gingen dezelfde kant op en besloten enkele dagen samen te reizen. Woensdag vertrokken we samen richting Ho, verbleven daar in een superde luxe plek aan een spotprijs en gingen de dag nadien naar Tafi, daar waren apen te zien! Daar aangekomen bleek alles zo prachtig georganiseerd, geen onverwachte kosten, 1 prijs en je kreeg dit ,dat en dat, excelent dachten we, we namen elk onze kamer, verfristen ons en liepen terug naar het centrum maar de tour zou pas in de namiddag starten, ik nam mn dagelijks pintje (iets dat ik mezelf hun na die droge sagellanden) maar voor het goed en wel uit was kwam onze gids, de apen waren dichtbij en we konden nu gaan kijken, wat we dus ook deden. We konden de jongeren wat bananen toewerpen, leuk om hen bezig te zien, daarna kregen we een rondleiding in het dorp die in ’99 als properste stad van Ghana was verkozen (en dat wil iets zeggen in Afrika!) en wat later zaten we terug aan een drankje, Kirstin had een Hawalé spel gekocht en we begonnen wat te spelen, we zaten recht tegenover een school en hoorden plots gezang! We sprongen op vroegen of het ok was en gingen kijken. Het was cultuurles en ze zongen en dansten een traditioneel jagerslied. Daarachtergelegen lag een openluchtklas en na wat al rechtstaande gekeken te hebben vroegen we of het ok was om ons daar te zetten, er was op dat moment geen les en we waren meer dan welkom, we zetten ons in de kleine schoolbankjes achteraan, vooraan stond een bord op de grond met het alfabet uitgeschreven, en even later kwamen meer kinderen op de banken zitten, ik zette het Hawalé spel op tafel en maakte even aanstalten om een spelletje te spelen maar we kregen de indruk dat de les zou starten en ik sloot het spel terug. Plots stond daar de lerares voor mn neus! Wat heb je daar vroeg ze. Wel antwoorde ik ietwat stilletjes Hawalé. Kun je dat spelen vroeg ze me. Ja. Laten we dan spelen! Blijkbaar was er toch geen les maar zodra het spel klaarstond waren er meer kinderen om ons geen dan ik in heel de school bijeen had gezien! Bam het is de eerste keer dat ik zoveel druk ervaarde en het eerste onderdeel verloor ik licht, het tweede won ik echter snel terug en de lerares stelde voor bij haar thuis verder te spelen, na haar uren in de klas had ze blijkbaar ook nog een eigen winkeltje. Daar speelden we verder en ik versloeg haar, daarna was het Kirstin die aan de beurt was om de andere methode te spelen maar ze verloor jammerlijk. Ondertusssen was de lucht dikgrijs komen te zitten en plots barste de regen dan ook los, we zaten echter veilig onder een afdak en speelden verder! Na de regenbui namen we afscheid, alles was mooi verfrist en het was tijd voor een wandeling! We liepen wat rond en zagen mensen met water komen vanbuiten het dorpcentrum waar een pomp was en we gingen kijken, wat verder zagen we inderdaad een plas in het bos, dit water werd naar hetschijnt gebruikt voor alles uitgezonderd drinken en koken (daarvoor hadden ze de pomp). Nadit gingen we terug naar onze kamers en speelden nog wat Hawalé en kaart tot we gingen slapen. De volgende morgen hadden we nog een vroege ochtendwandeling en zagen de apen een laatste maal. Het was die dag marktdag in Kpandu, onze volgende bestemming, en we vonden dan ook zeer snel een kamion die die richting uitging, we moesten vooraan zitten (willen of niet) terwijl iedereen achteraan plaatsnam. En we gingen op weg. In Kpandu aangekomen vonden we al snel een slaapplek en gingen dan op zoek naar de grotten die daar in de buurt moesten zijn (volgens Kirstin haar gids) Na veel vragen en ontkennende antwoorden hadden we uiteindelijk de richting gevonden maar dit bleek een bedevaartsoord te zijn en de “grot” was niet meer dan een rotsblok die op 2 andere lag, groot genoeg om 1 persoon in te laten zitten. We keerden terug en toen we die avond ons eten gingen zoeken zagen we dat ze die avond een film speelden “Antonio Banderas in Desperado”. Ik had hem ooit wel eens gezien en vond het wel es leuk om hem hier nog eens te zien maar... één iets: hoe verknoei je een goeie film (om het even welk) = ga gaan kijken in Afrika. Hier hebben ze overal dvdspelers en af en toe wordt in zulke plaatsen dan een film gedraaid. Haperingen, stoppen, te ver doorspoelen,... We gingen slapen en de volgende dag gingen we naar Hohoe, deden een uitstap naar de watervallen in Wli en de volgende dag namen we afscheid, ik ging de grens over zij keerde terug naar Accra.TOGO De grens oversteken ging zeer soepel en bij aankomst in de eerste stad deed iemand me teken, waar wil je geen? Weet ik niet, op zoek naar een goedkope slaapplek, hij starte zn brommer en achteropgezeten bracht hij me weg, ik dacht eerst nog waw wat een vriendelijkheid maar herinnerde toen iets van de motortaxis die ze hier hadden en waar ik blijkbaar op beland was. Hij bracht me inderdaad tot een mooie plek, betaalde hem (is spotgoedkoop) en ging binnen, een beetje aan de duure kant maar voorzien van een badkamer in mn kamer! Super! Beetje rondgelopen en de dag nadien via Lomé naar Togoville afgereisd, net voor de stad moet je echter het water oversteken en ze brachten me mooi tot de boten, ze zeiden hun prijs en ik begreep direct dat dit de prijs was om de boot voor mezelf te huren en zei dat ik wel zou wachten tot er voldoende passagiers waren. Er waren er al enkele en ik vroeg hen wat de prijs was om over te steken, 500cfa zeiden ze me, 1/5 van zijn prijs. Toen ze even later opstonden en naar de boten liepen, liep ik mee maar net voor ik aan boord ging beging er daar zonder echt een reden een oudere man tegen me te roepen dat ik 2000 moets betalen, dat ik me niet beter moest wanen dan de afrikanen zelf en dat deze ook 2000 betaalden. Een regelrechte leugen dus, maar ik was meer op mn tenen getrapt dat ik niet zoals “hen” was, na al die maanden reizen en positief komentaar gekregen te hebben dat ik niet zoals de meeste toeristen was maar at en dronk zoals zei deden, mn tijd nam voor een babbel of een namiddag spelletjes spelen kwam daar plots een oude zeikerd af en drukte zonder me te kennen deze stempel op het lijf! Ik was pissig en toen ik hoorde dat hij de verantwoordelijke was voor de boot en ik wist dat hij zn prijs niet wilde zakken keerde ik mn kar en ging terug naar Lomé! Ik nam een van de kleine motelletjes nabij de grens maar verhuisde de dag nadien, het was te warm in de kamer, er was één afrikaanse die telkens ongevraagd mn kamer kwam binnen stormen en deze morgen dronken haar liefde aan me kwam verklaren zelfs al wist ze dat ik een vriendin had, ik smeet haar buiten toen ze bij het zien van een foto van mn vriendin haar begon te beledigen, de slet, ik pakte mn boeltje en vertrok en vond een betere plek voor dezelfde prijs waar ik nu nog verblijf tot na het weekend, daarna keer ik terug naar Accra en hun mezelf wat rust want... eind deze maand heb ik een vliegtuig naar Zuid-Afrika! De groeten mensen! bjorn

from:

Afrika,Burkina Faso,Ouagadougou

Date:

februari 13, 2004

Report:

yo mensen !

Hier zijn we terug! Gelukkig zou ik zeggen deze keer want ik heb een mooi verhaaltje!

Ik was in Djibo aan het wachten op transport en was langs de post geweest om een zegeltje te kopen (klein souveniertje). Na de post ging ik dus terug om nog wat te zitten wachten zoals gewoonelijk, er werd wat thee gemaakt en me aangeboden, het begon tijd te worden dacht ik zo om m'n ticketje te kopen. Ik vroeg hoeveel het was en wel... ne mens moet de taal nog niet kennen om te begrijpen dat ze onderling een prijs bespraken voor de toubab! 6000 vooraan in cabine, 3500 achteraan in de vrachtwagen.
zonder al te veel twijfel koos ik natuurlijk voor achteraan, ik begon geen discussie voor de prijs, ik vond 3500 voor een rit die naar het schijnt 9u ging duren niet overdreven.
Ik had dus mn ticket en besloot even later iets te gaan eten voor het vertrek. Ik koos voor het straatrestaurantje "petit paris", ik bestelde en kreeg mn bord en een beker water. Het eten, rijst met sauce de rachide, smaakte me maar van het water nam ik maar het minimum om mn dorst te lessen, Djibo dank zij de harmatan een zeer stoffige stad had tot gevolg dat hun water niet heel zuiver was. Terwijl ik met smaak zat te eten stonden enkele bedelkinderen aan de deur wachtend op eventuele restjes. Als er één iets is wat de smaak uit je eten weg neemt... of wacht "knars,knars.." nee er is nog iets, ik heb af en toe wel al eens een steentje gevonden in mn eten die ik langs de straat kocht en yep! ik had weer prijs! (en wat heb ik gewonnen walter?)
Ik haalde de boosdoener uit mn mond en... glas! merde, ik had geluk dat het geen scherpe kanten had en ging voorzichtig verder met eten, iedere hap tastend met tong en alles goed gekauwd doorslikkend.
Ik nam nog een slokje water, betaalde en ging terug naar de vertrekplaats, de hitte en het stof weerhielden me om op de markt wat rond te slenteren. Terug daar kwam een njamverkoopster langs en at nog een stukje, mn dessert!
Ze waren nog niet begonnen met de vrachtwagen te laden en de zakken begonnen zich op te stapelen, ik zag een kerel water gieten op enkele zakken, in een flits dacht ik aan stof maar besefte toen direct dat hij een zak groenten water aan het geven was, de plantjes water geven!
Wat later werd de vrachtwagen geladen en nog wat later klomen de mensen aan boord en kreeg ik te horen dat ik ook moest instappen. De ticketverkoper echter zei me te wachten en met de "geldman" mee te lopen tot de douane, ze moesten eerst nog tanken en zouden me daar oppikken, mischien zou er nog plaats zijn in de cabine. Wat was dit? Schuldgevoel voor het oplichten van de toubab? Hoe kon ik zo'n vriendelijk gebaar afslaan. Even later zat ik dus vooraan in de cabine.
We vertrokken, het was ondertussen ongeveer 18u en begon wat later al snel donker te worden.
Tegen ongeveer 22u zagen we in de verte lichten, we reden op een verhoging en zagen daar aangekomen enkele wagens stil staan op de weg.
Pff, weer eens een politiepost dacht ik. "Uitstappen!" Vreemd dacht ik, waarom moeten ze uitstappen? De bevel gevende stem had een zaklamp in de hand waarmee hij ons in het gezicht scheen en we zagen dus niet veel. De kerel die naast me zat zei met dat ook ik moest uitstappen, vreemd! Voor de vrachtwagen zag ik de schauffeur op zn buik gaan liggen, ook de anderen samen met ikzelf kreeg het bevel om ons te leggen!
What the fuck?! Voor ik neerlag was het me al duidelijk. Niks politie! Bandieten! struikrovers!Hoe je ze ook noemt, het soort mens die het reizen iets minder aangenaam maken (maar mooie verhalen opleveren)!
Ik lag op de grond naast de anderen, voor ons hadden we één van hen. "jij! opstaan!" hoewel ik met het licht in mn ogen niet veel zag was het duidelijk voor mijn persoontje bedoeld. "je geld!" Ik zei dat ik niet veel bijhad en toonde m'n potefeulle, 1500cfa (€2.5), meer zat er niet in, de enkele $ zag hij niet zitten. ik had een vervallen bankkaart in mn portefeulle (speciaal voor dergelijke gebeurtenissen voorzien) en legde snel de nadruk hierop, "dit is mn geld (met de kaart zwaaiend)! ik heb een bank nodig!
Hij had blijkbaar niets aan het stuk plastiek, hefte m'n t-schirt op (tot m'n grote geluk was het elastiek van mn buikzakje niet te zien!). Hij voelde aan mn linker broekzak, mn rechter broekzak, linker achterzak, rechterachterzak! Al die tijd had hij zicht op mn geldriem, iets dat hij tot mn geluk niet kende, oef! een dubbele oef! want ook mn buikzakje waar mn papieren en het budget van 1,5 maand in zat in cfa + travellerschecks + dollars, ook dit vond hij niet.
De 1500 nam hij niet, het was te klein en ik, moest terug op de grond gaan liggen, de volgende was aan de beurt en zo iedereen. Terug op de grond besefte ik m'n situatie en kreeg ik toch de bibber in mn lijf. Was dit angst? vroeg ik me af, ik voelde me niet bang niet tegen staande de bibber, mischien eerder onmacht.
Het feit dat het zo snel voorbij was dacht ik dat na expectie van de anderen ik opnieuw aan een grondige expectie zou onderworpen worden, ik was de enige blanke en een blanke zonder geld dat kan toch niet? Wat later moesten we terug instappen, wachten. De cabine was doorzocht maar ook mn bagage was niet geopend.
Even later zagen we de wagens vertrekken en ook wij kregen het sein dat we door mochten gaan!pfffffffffff... een enorme verluchting ging door me, een overval en niets kwijt! Hoeveel geluk kan een mens hebben! We praten erover en de chauffeur zei me dat dit reeds de 3de keer was in 2 weken tijd!
Een 15 km verder kwamen we bij een politiepost, legden uit wat er gebeurd was en de mensen die geld kwijt waren deden hier aangifte. De agent wist ons te vertellen dat ze op een enkele km voor Goroum ook al een barikade hadden gevonden maar een zoektocht had niets opgeleverd.
Dat beloofd we konden dus nog eens beroofd worden!
Een half uur later, alweer een eind op weg, hoorden we plots een vreemd lawaai! Merde! Platte band! het zou blijkbaar een lange nacht worden! Weer op weg en een 25km voor Goroum stopten we in een stadje, hier zouden we de rest van de nacht spenderen. Ik kreeg de kabine voor mezelf (luxe plek!) slaapwel! De volgende morgen gingen we dus verder en kwamen hou aan in Goroum, de markt was nog niet volop bezig en ik liep wat rond, ik zag diverse dromidarisen en touareg kerels, zij waren de reden dat ik hier was, het kleine touareg kruisje dat ik in Mauritanie en in noord Mali had gezien spookte door mn hoofd en ik wou er dus eentje kopen. Ik kocht er na wat rondvragen uiteindelijk eentje, het begon al snel heet te worden, dit in combinatie met de stofwind lieten me besluiten om transport te zoeken naar het zuiden, ik kwam al snel aan de weet dat er transport was rechtstreeks terug naar Ouaga en kocht toen maar mn ticket tot daar; enkele uren later was ik al weer opweg!
het werd een lange busrit en toen we een stop maakten in het midden van nergens sloeg mn hartje toch een slag over, jumpy me! tegen 22:30 waren we terug in Ouaga en liep ik terug naar de plaats waar ik voorgeen al geslapen had. Ik deed een toiletje, nam een douche en viel op mn bedje als een blok in slaap!

Niets om jullie dus zorgen over te maken, voor het eerst heb ik het gevoel een echt avonduur te hebben meegemaakt en met niet meer dan de bibber en een mooi verhaaltje kwam ik er vanaf!
Iedereen die in contact staat met reizigers in Burkina Faso geef ze dus het advies NIET de route van Djibo naar Gorom-Gorom te nemen! allé tot ne volgende!
bjorn

from:

Afrika,Burkina Faso,Ouagadougou

Date:

februari 9, 2004

Report:

yo mensen !

Kort berichtje vanuit de Burkina!
Ik ben dus met het busje vanuit Bamako richting Burkina afgezakt, lange rit, maar dat zijn we natuurlijk al gewoon!
De grensovergang liep vlekkeloos, ik krreg als eerste van de bus een exitstempel en was bij de eerste in de rij (er vormde zich echt een rij! waw!) om een entree stempel te krijgen. Enkele van ons werden appart geroepen (alle niet Burkinabezen) en na een formulier in te vullen kon ik doorgaan. We passeerden ook via de douane waar ik voor het eerst ook in de rij moest aanschuiven (anders mocht ik altijd gewoon doorlopen). Ik stond al klaar met m'n zak in de hand om deze te openen maar toen het mijn beurt was: "iets aan te geven?, geweer, vuurwerk?" ik kon een glimlach niet tot mezelf houden en zei half lachend van neen. De beambte beantwoorde mn lach, plaatste met krijt een "s" op mn zak en ik kon doorgaan.
BURKINA FASO

In Bobo aangekomen nam ik mn gids terhand en na een kleine orientatie liep ik naar de uitgekozen campement. Het was er al donker maar even later had ik een groot bed in een proper kamertje, zalig! slaapwel!
De volgende dag de markt eens verkend en geïnformeerd om naar Banfora te gaan. De volgende morgen was ik opweg.
ik ging die kanten uit om dat ik gehoord had dat het een mooie omgeving was. Daar aangekomen werd ik al snel aangesproken door iemand en omdat ik nog geen slaapplaats wist liet ik hem me meenemen. Bij een budgetplaats aangekomen liet hij me weten dat ik ook bij hem kon logeren, een stukje goedkoper en bij zn familie. Ik besloot het er maar op te wagen.
Er sliep ook een italiaans koppel bij hem in een appart kamertje, voor mij was er echter geen echte kamer meer voorhanden, ik kon slapen in het bed van zn broer.
Ik kreeg al snel een maaltijd aangeboden, we begonnen met de resten van gisteren, aangekoekte rijst met een waterachtige saus. Ze waren ook bezig een nieuwe maaltijd te bereiden tô (een maizenapapje) met een slijmerig sausje (gemaakt met gedroogde baobabbladeren) niet slecht, maar toch niet mn favorite schotel.
Tegen de avond werd het wat koeler en ik besloot een wandelingetje te maken richting de brouse die achter het huis lag.
Een aangenaam wandelingetje door een relatief boomrijke omgeving. Even later werd ik begroet door een jonge kerel met een hakmes. Hij was opweg om wat lijm uit een boom te halen "kan ik meewandelen?" vroeg ik en hop even later gingen we van het pad de bomen door. Bij de lijmboom aangekomen beklom hij deze en hakte er een jonge tak vanaf, ik raapte deze op en er kwam inderdaad een melkachtige kleverig sap uit. We begonnen terug te lopen en hij toonde me een fruit (die ik nog nooit gezien had) waarvan ze in princiepe enkel het sap van drinken, ik proefde en vond het best wel lekker. Hij leide me terug naar het pad en we liepen door tot waar zn maat de palmwijn aan het oogsten was.
Hadden we bij ons maar zulke bomen: er word via een opening in de boom sap opgevangen in een kalebas (soms recht in de fles) en na enkele uren kun je deze oogsten, een lekkere alcohol houdende drank, wat zou een mens niet doen om zo'n boom in zn tuin te hebben?
Nadien liep ik terug naar het huis, nam een douche (een klein donker kamertje) en ging na nog eens Tô te eten slapen in mn "bed" een bed waarvan de verenbodem stuk was en ik dus precies in een nestje lag, een smerig laken... De volgende morgen stond ik vroeg op want ik wilde naar het meer van Tengrela wandelen waar er naar het schijnt hyppo's in het water zaten!
Ik begon aan m'n wandeling en werd al snel vergezeld van een rastakerel die persee met mij wilde meewandelen en die zelfs toen ik goed doorstapte niet ophaf.
Aan het meer aangekomen bleek dat ik potverdikke toegangsgeld moest betalen! Ik begrijp dat voor een park toegang moet betaald worden (onderhouden kost geld) maar dit meer, hier moesten ze gewoon zitten en geld ontvangen, ik maakte me wat kwaad maar kon uiteindelijk niet anders dan betalen.
Ik zette me en de rastaman liet me weten dat hij op de andere bank een tukje ging doen. Ik relaxte me daar enkele uren en liet toen de rastaman slapend achter terwijl ik terugliep naar huis.
nog een nachtje in mn nest en de volgende dag ging ik terug naar Bobo.
Hier was het ondertussen een stuk drukker dan op mn eerste dag (Tabaski) toen was er namelijk bijna geen mens in de straat te vinden.
Na een dag of 2 ging ik richting Boromo, volgens mn kaart lag dit aan de rand van een park en was het zien van olifanten daar in de buurt relatief gewoon.
Ik ging te voet naar de plaats waar de olifanten regelmatig passeerden, een campement aan de rand van het park, het was een rustig dagje met veel mooie vogels maar jammergenoeg geen olifanten te zien. Ik begon aan de terugkeer en werd vergezeld door de hond.
Ik dacht nog dat deze wel zou terugkeren na een tijdje maar ze liep heel de weg met me mee! Toen ik in Boromo terug was zat ik dus met een hond! wat nu gedaan, wat moet ik met een teef?
Ik liep in de richting van haar huis in de hoop dat ze deze zou herkennen maar het mocht niet baten... Ik had een teef aan mn been!
Gelukkig na wat rond vragen wist iemand me naar een man te brengen die op de campement werkte, de hond herkende deze man blij kwispelend en ik was mn teef kwijt, de sloerie, zo snel naar een ander lopen!
de volgende dag deed ik nog een wandelingetje de andere richting uit waar ik naar kaaimannen kon gaan zien. Dit bleek nog niet toeristisch uitgebaat te worden, een rustig dorpje met een plas water waar ik inderdaad enkele kaaimannen zag zitten.
Ik deed nog een stapje door het dorp, dronk wat milletbier in de "bar", een plek waar een meisje uit een vat bier verkocht aan wat oude mannen.
Na dit liep ik terug naar huis. Op de terugweg liep ik langs de garage, de centrale vertrekplaats van de bussen. daar zag ik wat meisjes zitten op hun coolboxen en ik vroeg hun naar een bissap. Nog nooit heb ik zoveel vrouwen zien springen om me omtersnelst te bedienen!YES!
Deze morgen dus de bus genomen naar de hoofdstad waar ik nu ben!
Allé tot ne volgende!

from:

Afrika,Mali,Bamako

Date:

januari 29, 2004

Report:

yo mensen !

Plannen zijn weer eens wat verranderd ! Toen ik na veel moeite bij de ambassade van Guinea kwam wist die kerel me doodleuk te vertellen dat er momenteel geen formulieren waren, kom morgen terug! De volgende dag ging ik dus inderdaad terug maar was deze keer te vroeg en hij zei me van te wachten. Toen er echter 2 jonge meisjes binnenkwamen werden deze direct bediend, grrr… Even later kwam er nog een relatief knap poppeding binnen en lap direct bediend… Toen er nog ene binnenkwam zei ik foert en ging naar de Ambassade van Mali!
Daar was alles in 5 min geregeld, de volgende dag kon ik mn paspoort ophalen! Ik ga dus terug naar Mali om vanddar snel af te zakken naar Burkina Faso!
Nadit ging ik naar de Casamance, met een 7place naar Ziguinchor en na enkele pannes bleek dat we niet voor zonsondergang zouden aankomen, het zou zelfs moeilijk zijn om er te raken voor de wegen sluiten (21u)! eenmaal 21 u wist de schauffeur echter op de militairen in te praten en konden we doorrijden (we waren er toch bijna), ik vroeg aan mn babel-bid graage medepasagier of hij soms een bed voor me had voor 1 nacht en dit bleek absoluut geen probleem te zijn, ik kreeg bij aankomst nog wat eten en ging toen slapen. Ik deelde de kamer met een oude duitser (mn bidder was getrouwd met een duitse en de vader was op bezoek) die snurkte alsof zn leven ervan afging. Na wat weinig slaap dus ging ik de volgende morgen na een ontbijt verder richting Abéné. Daar was ik uitgenodigd door een fransman die bij een familie verbleef. Abéné bleek de rust zelve, zalig groen, met bijna continu djembé op de achtergrond te horen, leuk strandje en lekker eten. Iedere avond plukte ik mn dessert van de bomen (mandarijntjes en appelsien) en dacht even aan het nu koude belgenlandje waar je mischien met enig geluk nog een vriesvaste paddestoel kunt vinden .
Na een weekendje hier te blijven ging ik richting Gambia!

GAMBIA

In Banjul aangekomen ging ik naar de ferryguesthouse waar ik wilde overnachten, ik koos een kamertje en ging naar het toiletje. Terwijl ik gezellig de pot aan het volspetteren was kwam iemand aankloppen, toen hij echter merkte dat het bezet was ging hij naast de deur in de douche… een klaterend watervalletje en ik besloot om straks toch maar geen douche te nemen. Eindelijk terug in een land waar eens geen frans gesproken werd, het engels was een welkome afwisseling en ik vond zelfs een boek om wat te lezen.
Dag 2 ging ik richting het Bijilo forestpark, maar een onvolledig kaartje in mn gids overtuigde mij dat de ingang van het park verder was dan waar ik afgezet was en na een halfuur stappen vroeg ik iemand waar het was (meer als bevestiging ) en was verrast te horen dat ik er voorbij was gelopen, een oude man bood me echter een lift op zn fiets aan en daar gingen we… effen later was het echter bergop en hij vroeg me na wat stevig duwen of ik wilde afstappen, wat verder berafwaards kon ik er terug op.
Heb wat leuk rondgewandeld in het park, wat aapjes zitten bekijken en gezien dat het 1 gids vergt om een oud koppel rond te leiden, ook 1 gids vergt om een groep koppels rond te brengen maar 2 gidsen om 2 meisjes te begeleiden!
De volgende dag ging ik richting Georgetown, een eiland ook wel Jangjangbureg genoemd waar het zalig rustig was, slapen was goedkoop en ik verwende me met het eten van lekkere kip + frieten, dit was de eerste dag zo lekker dat ik dag 2 opnieuw besloot dit te nemen. Deze keer waren er echter ook andere mensen die dit namen en de saus die dag 1 zo rijkelijk over mn kip was versprijd was nu een stuk minder evenals de frietje, het was echter nog steeds enorm lekker! Dag 3 nam ik het nog eens en je kunt het al raden, we waren nu met 4 die dit namen en veel saus was er niet meer te vinden!
De volgende dag was er eentje van reizen ik wilde zo snel mogelijk naar Bamako mn visa voor Burkina aanvragen en door reizen. Die dag raakte ik tot Kidira, de grensstad met Mali, en op mn vraag waar ik kon overnachten bood de chauffeur aan om in het busje te slapen wat ik dan ook met plezier deed, een gratis overnachting is altijd welkom in het budget wereldje! De dag nadien naar Kayes en direct naar Bamako! Bamako is een beetje zoals thuiskomen, ik ken de srtad ondertussen relatief goed, en niettegen staande de bus er weer in slaagde om ergens aan de rand in de middle of nowhere te stoppen vond ik al snel mn weg en een halfuurtje later was ik terug aan mn vertrouwde auberge! Het was echter nog vroeg en ik wandelde wat rond. Tegen 6:00 klopte ik aan en werd openhartig terug welkom gegeten!
Ik blijf hier nu tot zaterdag (heb ondertussen mn visa voor burkina) en neem dan de bus rechtstreeks naar Bobo! Zondag is het Tabaski, een belangrijke moslimfeestdag die ik dus in Burkina zal vieren! Allé de groeten en tot de volgende! De bjorn

from:

Afrika,Senegal,Dakar

Date:

januari 12, 2003

Report:

yo mensen !

ik heb jullie weer eens op jullie honger laten zitten, maar hier is ie dan terug ! have fun!

Het laatste wat jullie van me hoorden was dat ik naar een aantal concertjes zou gaan in Bamako wat ik dan ook gedaan heb. De eerste was van Habib Koité, zalig, dit was in het centre culturel Francais en was iets duurder, was vgl. baar met naar een optreden bij ons gaan, in een zaaltje, met voldoende zitplaatsen...
de tweede was ten voordele van het aidsonderzoek, veel artisten, kleine toegangsprijs, in een stadium. dat mensen was een avontuur op zich! er waren massa’s plaatsen te kort en er heerste een haos die niet normaal was, geweldige sfeer kan ik wel zeggen. al vanaf de eerste artist werd er meegezongen (of geroepen) en gedanst, er waren venters die appelsienen en dergelijke verkochten en het duurde niet te lang of afval van appelsienen en lege lege plastiek flessen werden van bovenaf naar beneden gekieperd. Je kunt het a raden, beneden lieten ze zich niet doen en voor we het beseften zaten we in een heuse oorlog, overal vlogen appesienen, lege of halfvolle flessen en de optredens werden gestaakt om ons tot kalmte te manen. Het tekort aan zitplaatsen had tot gevolg dat er al snel mensen over de onheiningen kropen iets dat de security al snel niet meer de baas kon en ze haalden er de politie bij, zelfde verhaal, ze haalden er een (hoe noem je dit?) stakingsstormstroep bij die het na een tijdje ook voor bekeken hield en de mensen gewoon van het podium weghield wat een continue bezigheid was! waw, wat een sfeer maar van naar muziek luister was geen sprake, ik hoorde er niet bijster veel van.
De maandagmorgen ging ik zoals gewoonlijk mn ontbijt in de straatstalletjes zoeken maar had deze keer een beetje pech, na mn ontbijt kreeg ik pijn in mn hoofd en ik keerde terug naar mn auberge en kroop met koorts terug in mn bed, tegen de middag dacht ik me beter te voelen maar na enkele stappen werd het zwart voor mn ogen, ik ging naar het toilet en ja vliegende diaree, het kon niet beter. de mensen van de auberge brachten me op mijn vraag tot het ziekenhuis waar de diagnose de volgende was: voedselvergiftiging, een nachtje in het ziekenhuis blijven, 3 zakken vocht met vitaminen werden me gegeven en de volgende dag was ik gelukkig weer op de been, je ziet het goedkope straateten is niet zonder risicos maar het hield me niet tegen en ik eet alweer lang uit de lekkere straatstalletjes, er wel een beetje oplettend dat ik geen te drukke straat neem want waarschijnlijk was er iets verkeerd in mn bord terecht gekomen met het door de autos opwarelende stof.
Enkele dagen later was het tijd om een stapje verder te gaan, ik dus naar het treinstation gaan informeren, no problem kom de dag voordien om je ticket te kopen. Ik dus de dag voordien, s’morgens zoals me aangeraden werd en ging in de rij staan, ik nam de plaats aan van iemand en stond in het rijtje, een rij kun je niet echt vergelijken met bij ons. eerste en vooral ben ik er van overtuigd dat een rij vormen volledig tegen hun natuur is, als ze er dan toe gedwongen worden dan krijg je een boortoren effect, inderdaad: iemand die achteraan iets te dicht staat en voor je is het al niet veel beter, ik heb daar een dag als een sandwich gestaan en toen het beina mijn beurt was aan het loket je kunt het al raden: de deur toe, geen tickets meer kom morgen terug. er werd me aangeraden om zeer vroeg te komen, een 2 uur voor openingstijd maar ipv dit advies op te volgen ging ik kijken voor een busmaatschappij die me naar de grens kon brengen, ik vond Gana transport die 2 dagen later vertrok en genoot nog van een rustig dagje in Bamako, nog wat rondlopen, cdtje kopen (habib koité kan ik sterk aanraden) het afrikaans spel Hawalé spelen in de auberge (redelijk verslavend) en de volgende morgen bracht Mahamane de uitbater van de auberge me op zn scootter naar de vertrekplaats, leuk evenwichtspelletje met mn rugzak.
op de bus kwam ik naast wat fransen te zitten en we begonnen een spelletje kaart te spelen, op het vertrekuur zetten we aan en... we stoppen terug, iedereen afstappen er is een probleem, ze smeten de moterkap open en we zagen ze beina de volledige moter demonteren, overal lagen stukken rondgezaaid. Een uur of 3 later kregen we een frisdrank als verontschuldiging aangeboden en konden we vertrekken.
de weg begon goed en bleef ook redelijk met uitzondering van enkele putten en bulten, een beetje voor aankomst hadden we een paar grotere putten/bulten en achteraan gezeten vlogen we enkele keren de lucht in (makelijk 30-40cm) de laatste keer was de ergste toen vloog ik 55cm de lucht in. hoe weet ik dit precies? wel niet moeilijk, ik meet de afstand tot het plafond en doe er 10 cm bij, inderdaad bij de laatste was ik gewoon door de vezelplaat gevlogen, gelukkig was het metalen dak nog een stuk hooger, ik had me niet bezeerd maar was wel goed wakkergeschud!
We kwamen rond een 3 uur in de morgen aan in Kayes en de fransen (+1belg) wilden onmiddelijk doorreizen naar de grens. Ze hadden kisten met schoolgrief mee die voor ferme discussies bij het transport zorgden, het intreseerde de taximensen geen zier dat het schoolgrief voor hun kinderen was, daar verdienen zij niets aan! na al de vriendelijke mensen die ik had ontmoed vond ik dit toch wat jammer. Na een uur discussie hadden we uiteindelijk een taxi tot onze beschikking, een beetje vrakkig maar zolang we er zouden raken was ik tevreden. Onze taxi was echter in zo’n erge staat dat hij niet echt snelheid kon maken en dat hij geregeld in panne viel was ook een extratje die ik wel leuk vond, toen ik op één van onze pannes een stuk fruit van de baobab wilde meenemen, mocht dit niet van de schaufeur, “c’est pas bon pour la voiture!” de baobab is inderdaad wel heilig voor hen en ze zijn soms erg bijgelovig maar wat kon er nog meer verkeerd gaan met de wagen?!? in de eerste 5 minuten hadden we een platte band gehad en iedere 20 min moest hij stoppen en wat aan de motor werken!
In ieder geval we kwamen wat later aan bij de grenspost van Mali, we hoorden voor ons een afrikaanse vrouw smeken om iets niet te moeten betalen en ik vreesde al dat we onze geldbeugel mochten bovenhalen maar toen was het aan ons, we kregen onze stempel en dat was dat. bye bye Mali tot de volgende keer!
SENEGAL

We passeerden even later een politie post net voor Kidira daar werd het één en ander genoteerd en toen werden we door verwezen naar het comisariaat waar we onze toegangsstempel zouden krijgen. met zn tweeen gingen ze die richting uit met onze paspoorten terwijl wij bij de bagage bleven. toen ze terug waren konden we opnieuw beginnen discussieren voor ons transport want zij wilden verder tot de casamance ik tot Tambacounda, ik liet ze discusieren (zij hadden de meeste bagage en dus de meeste nood aan onderhandelen) en een uur later waren we onderweg, het was een nieuwe asfaltweg wat een zalige verademing was na het Maliwegennetwerk.
in Tambacounda namen we afscheid en ze nodigden me uit om hen in de casamance op te zoeken (waar ze bij een familie verbleven). Ik ging opzoek naar de auberge Chez Dessert een goedkope plaats volgens mn gids, een beetje prijsonderhandeling en ik had een kamer voor me zelf en een zalig zacht bedje.
Ik nam een douche en ging wat praten met de mensen, uit ervaring weet ik dat dit al snel kan leiden tot uitgenodigd worden bij de maaltijd, waar ik toegegeven een beetje op hoopte, niet voor de goedkoopte (niet echt) maar voor de sfeer, ik geniet zalig van het samen eten uit één kom, meestal met de handen!
Na inderdaad een lekkere tjé-bu-djen (rijst met vissaus) ging ik het stadje in mn transportmogelijkheden verkennen onderweg wilde ik een bissap kopen en bij vraag aan iemand met een coolbox (waaruit ze meestal verkoch worden) werd ik naar het huis er achter geleid en binnen kreeg ik er ééntje aangeboden. Ik reageerde wat verrast omdat de zakjes iets kleiner waren dan ik in Mali gewoon was en prompt kreeg ik er nog een klein zakje bij! Senegal begon goed!
ik bleef wat dagen rondgangen en werd nog bij de bissapdame uitgenodigd om te eten + in de auberge, mn maag was zoveel eten niet meer gewoon en de volgende dag moest ik hem wat rust gunnen want ik had hem wat geforseerd. Op het eerste zicht was er veel meer variatie in het eten dan ik in Mali had gezien.
Ik nam de bus tot Thies en direct een “car rapide” (witte minnibusjes die niets rapide in zich hebben) tot St-louis en wham! ik was terug in Europa! niet echt natuurlijk maar de sfeer die er heerste deed me denken aan zuid europa, beetje spaans, zuid frans. de prijzen schoten ook de lucht in (echt europa) ik ging slapen in de auberge de jeunesse en betaalde maar liefs het dubbele van wat ik gewoon was, geen discussie mogelijk maar ontbijt inbegrepen! alles was zo proper en ik had een mooi bed met propere witte lakens en een dekentje!!! Hoe content ik was met zoiets eenvoudigs je kunt het je niet voorstellen, ik ging in ieder geval vroeg naar bedje! Op de brug toen ik onderweg was naar de auberge liep ik op de voetgangerszone, er was plaats voor 2 personen naast elkaar , niet meer. Toen een oud dametje uit de andere richting kwam en ik op het punt stond haar te passeren kwam van achter haar een kerel er zich tussen wurmen, ik stapte achteruit en opzij zodat hij kon passeren maar begreep niet direct waarom hij dit deed (soms ben ik niet zo rap hé :) ) wat verder weer hetzelfde maar ik zette door en begreep direct wat de bedoeling was! Ik voelde namelijk zn hand mn zak controleren (was gelukkig leeg) het was achteraf gezien zo doorzichtig en ik voelde me wat dom dat ik het niet eerder doorhad, nu ja, aldoende leert ne mens!
Na St-Louis ging ik naar Mbour waar ik binnen enkele dagen een 2 weken met meise zou doorbrengen, “terwijl je in de buurt bent, ga eens gaan zien hoe het daar is en ga ook eens kijken hoe de auberge eruitziet.”. Daar aangekomen zocht ik een goedkoop plekje om te overnachten wat hier aan de kust een stuk moeilijker is. Ik kwam iemand tegen die me naar een goedkope plek zou brengen goedkoper dan de prijs 5500 die ik vond in mn gids, hij nam me naar het strand en we liepen een auberge binnen (naast de bounty) ze lieten me de kamer zien die dik in orde was en zeiden me de prijs 17000, das niet goedkoper smijt ik er in verbazing uit en maak aanstalten om verder te stappen ze zakken hun prijs nog tot 10000 maar met een dagbudget van 8000cfa (€12,5) is dit nog veel te veel. Hij wil me nog verder helpen en ik leg hem uit dat ik voor een overnachting niet meer wil betalen dan een 6000 en dat zelfs dat nog veel is. Hij brengt me tot een familie en na wat discussie heb ik een kamer voor 5000! zo zie je wie zoekt die vind!
Na enkele dagen verkennen van dit rijk toeristen gebied (was leuk om echt alles terug te vinden in een winkel) ging ik naar Dakar (Yoff) om mn meise af te wachten die binnen kort zou aankomen, ik verbleef hier in de campement Poulagou, leuke plek met een leuke bende.
De luchthaven wat weest verkennen, vluchtgegevens controleren, wachten...
toen was meise daar eindelijk, het eerste wat ze me zei was: bjorn, zo mager, je moet meer eten! Blijkbaar had ik meer verloren dan ik verwacht had, mn ziekvallen in Bamako zal daar ook wel niet veel aan geholpen hebben.
We namen de taxi tot de auberge Khady (zalige plek met zwembad en zeeeer lekkere keuken, uitgebaad door
Alexandra een belgische) tijd voor 2 weekjes luxe, relaxen en aandikken, de pintjes drinken die meise had meegebracht ...
We bezochten het Bandia reservaat en Iles de gorés (slaveneiland) en op die zelfde dag ook de lac roses een zoutmeer met hetzelfde effect als de dode zee, heel leuk!
Onze laatste dagen barchten we door in de woning van een andere belgische, haar huis zal in de komende 3 maand verbouwd worden tot een auberge maar we waren al welkom! We namen nog enkele uren percussie les op het strand samen met Elhadji, de kerel die me voorgeen geholpen had met het zoeken naar een slaapplek.
Meise is ondertussen terug naar ons dierbaar belgenlandje voel me een beetje down, maar dat zal wel beteren na enkel dagen. Ik ben nu terug in Yoff om mn visa voor Guinea aante vragen waarna ik richting Casamance zal gaan om dan snel af te zakken tot Guinea!
Ja mensen, en dan nu de grote openbaring! Ik vertelde jullie altijd wat ik deed en meemaakte, nu iets anders:
Wat doet zo’n reisje met een mens? Geen idee wat het met een ander doet maar ik vertel jullie wat het dusver met mij heeft gedaan.
Ik maakte altijd wel graag plezier en kwam af en toe wel eens op de propen met een leuke “activiteit” om het weekend samen met mn vriendin en/of vrienden eens anders in te vullen. Ook was ik iemand die zich perfect amuseerde door zoals ze zeggen “alleen tussen de mensen” te zijn. Ik observeer graag en het zijn nu net deze laatste zaken waar ik op mn reisje alle tijd voor heb om niet te zeggen dat het op sommige dagen een hoofdbezigheid is! Observé, ecrivé heb ik zelfs al een tijdje als leuze in mn hoofdje, mn hoofdje :). Mn trouwe reiskompaan en dit is wat ie deed: Hij Werd Wakker!
Veel anders kan ik het niet zeggen en enkel als je zelf iets dergelijks meegemaakt hebt begrijp je wat ik bedoel. M’n grijze cellen bruisen van activiteit, ideen popen op als paddestoelen bij lang vochtig hersftweer! Ik heb me nog nooit zo energiek gevoeld! Ik voel ook dat ik opnieuw begin te leren, dat ik ook nog zoveel wil leren! Diverse van mn intresses die nog onaangeroerd in de lade liggen te wachten!
Pfff mensen toch er valt zoveel te doen in het leven en er is zooo weinig tijd om alles te doen!
Ik spendeerde net 2 zalige weken met mn meise en hoorde hoe sommigen haar (tevergeefs weliswaar) proberen te overtuigen dat ik haar in de steek gelaten heb! Dat ze beter haar ring zou afdoen om te laten komen wat dan komt! Ik ben enorm blij en ben een enorme gelukzak dat mn meise me zo graag ziet!
Een tijdje terug las ik het volgende: Je kan iets zo hard willen dat je verliest wat je al hebt! Bam! Recht in mn gezicht! Ik wil niet verliezen wat ik heb! Op dat moment besloot ik dat 3-5 jaar toch iets te lang was, ik keer vroeger terug!!!
Ne zie ik heb het gezegd! Ik keer terug naar ons mooie landje dat ik mis, naar mn meise die ik heel graag zie (als een ridder op het witte paard om de kwade tongen te verdrijven!) en mn vrienden en alle mensen die me nauw aan het hart liggen!
Dit betekend echter niet dat ik volgende week al terug ben! ik amuseer me hier enorm en mn reisdrang, de drang om mn eerste levensdroom waar te maken is nog niet voldaan! nu terug keren zou verkeerd zijn, er zou iets blijven knagen.
Na Afrika keer ik terug, een grote inkrimping met wat ik voor ogen had, maar ik moet eerlijk zijn met mezelf en niet koppig volharden omdat ik het nu eenmaal zo gezegd had!
De rest van de wereld loopt niet weg. Ik weet het en hoor het jullie al denken: je wordt ouder, krijgt verantwoordelijkheden en voor je het weet zit je vast en kan je niet meer weg. Maar als ik één ding bewezen heb tegenover alle doemdenkers dan is het wel dat wanneer een mens echt iets wil, het er gewoon op aankomt om het te doen , de stappen te ondernemen om je doel te bereiken!
allé mensen, ik ben benieuwd naar jullie reacties op deze mail! de groeten en tot de volgende!

from:

Afrika,Mali,Bamako

Date:

oktober 11, 2003

Report:

Yo, ben hier weer ne keer
Ik heb ondertussen wat rondgereisd in Mali (en zalig genoten) maar gewacht met internetten omdat dit het goedkoopst was in Bamako, waar ik nu ben, de hoofdstad van Mali.
Zal een beetje samenvatten wat er zoal gebeurd is sinds Nouakchott:

Vanuit Nouakchott nam ik een minibus naar Nema een busritje die 2 dagen in beslag nam. Onderweg sliepen we buiten, op matten die voor kleine restaurantachtige zaken waren uitgespreid. De eerste dag gezellig, krap naast iemand met walmende oksels, aan de geur kon ik niet ontsnappen en telkens hij zn arm ophefte wow! Op dag 2 was hij niet meer bij ons, onderweg werd de bus minder druk, ik leerde een kerel kennen die ook wat engels sprak en tijdens een middagstop nodigde hij me uit om samen met hem iets te eten in één van de restaurantachtige zaken. Een lage tent, open aan de zijkanten met matten op de vloer en aan de voorzijde-ingang een halve geit. Ik zag hem iets bestellen wijzend naar de geit en een 15 min. later kwamen ze met een lekker stukje gebarbequed geitevlees, ik dacht nog effen aan de vliegen die ik op het rauwe vlees had gezien en hoopte dat het goed doorbakken zou zijn. Was het dus niet echt, het was gewoon excelent lekker gebakken een ietsie pietsie rood in de kern nog altijd gevaar om iets op te lopen dacht ik, maar ik genoot ervan. Aan de zijkant hangde een waterzak, een geitevel gevuld waardoor het precies is alsof daar een geit omgekeerd hangt, het water word uitgeschonken aan de nek. Wel… eat what they eat, drink what they drink. Wat verder had hij ze’n halte bereikt en ging ik verder, ik zat achteraan in het busje, nu alle plaats die ik maar wilde en genoot van de wind in mn gezicht die door de open ramen waaide (er was zelfs geen glas enkel gaten in de zijkant) toen plots vooraan grrt spt….vooraan door het raam en inderdaad … Smak, recht op mn kaak. Een vervelende gewoonte die ze hebben in Mauritanie ( en ook in Mali heb ik gemerkt) is te spuwen op ieder moment, vaak niet eens kijkend waar ze geen spuwen. Deze dame vooraan had me dus in nauw contact gebracht met locallife, ik zweeg, welk verschil zou het maken? Maar ik verplaatste me een beetje en lette erop voor als ernog zulke cowboys (or girls) hun ding wilden doen.

’s avonds laat kwam ik aan bij de grens politie post, ik dacht hier onmiddellijk naar toe te komen, de koe bij de horens te vatten, omdat mensen me hadden gewaarschuwd dat ze me “bang” zouden maken, geld zouden af trogelen. Maar de man die alleen was bleek zeer vriendelijk te zijn en ik kon op de mat naast hem slapen, we babelden nog wat en ik realiseerde me plots dat ik een gesprek kon voeren in het frans, rudimentair, maar toch een gesprek!
De volgende morgen tegen een uur of 8 kwam zn collega, hij vroeg mn paspoort en hij nam zn stempelgrief, 2000um zei hij! Baf daar hadden we het, hij straalde of probeerde althans autoritet uit, hij wilde streng ogen, een i-‘m-your-boss attitude. Ik zei dat ik geen 2000um wilde betalen en hij stak mn paspoort in zn zak en zette zn grief aan de kant. Hij pretendeerde van een dutje te doen (alla – ik heb alle tijd) maar ik zag hem loeren. Wel wel wel dacht ik. The games people play, het spel der intimidatie, ik ben er nieuw in maar het was één van die dingen die ik hoopte te leren op mn reisje dus.. dacht ik : 2 can play that game!
Ik begon met het vragen van zn naam, hij vroeg me waarom ik deze wilde en ik zei hem vriendelijk jij hebt mijn gegevens ik zou graag jou naam weten. Hij haf me deze ik schreef deze duidelijk op in mn notitieboekje, duidelijk de spelling vragend. Pff dat was stap 1. Stap 2 was laten vallen dat ik vrienden had die me gezegd hadden hen op de hoogte te stellen indien ik problemen had. Stap 3 was reeds van het begin : lichaamstaal, geen angst in mn ogen (was ook niet bang eerder geïntrigeerd) en hem zo vaak mogelijk recht in de ogen kijken, op een vriendelijk manier natuurlijk, rustig maar consequent. Ik wist dat iedereen die hier passeerde iets betaalde en was ook bereid dit te doen. Ik wist echter niet welke uitwerking mn stappen hadden en zei hem wat later dat ik geen 2000 wilde betalen, maar dat ik akoord was met 1000. Tot mn verbazing sprong hij hier op, ik betaalde 1000 en kreeg mn paspoort gestempeld terug! Ik had gewonnen! Ik had ook wel betaald maar ik voelde me de winnaar.
Ik bleef nog bij de politiepost want dat was de plaats waar alle verkeer naar Mali moest passeren en ik dus een lift zou kunnen bemachtigen. Zijn gedrag was echter volledig verranderd, ipv een koele afstandelijke onaangename kerel was hij nu een zeer vriendelijke goedlachse (maar nog altijd onaangename) kerel, hij zette thee voor ons en hij deelde zn maaltijd (wel, zo was mn 1000um niet verloren gegaan!).
Wat later passeerden weer mensen, mensen uit Mali en Sierra Leone die Mauritanie binnen wilden en opnieuw verranderde hij in een ijssculptuur. Leuke job zou ik zeggen!
Op dat moment kwam er echter transport richting Mali en ik kon mee met hen. Vaarwel Mauritanie, welkom Mali !

MALI

Hier in Mali gaf de polite geen probleem en was zeer aangenaam en vriendelijk bij het overhandigen van mn toegangsstempel. “werk of toerisme?” vroegen ze me “toerisme” antwoorde ik “ahh” zeiden ze, “je komt genieten van onze malinese meisjes!” “nee” zei ik met een glimlach “ik heb al een meisje die op me wacht in Belgie!”, “wel ze is hier niet hé!”
Mali, een leuk begin!
De kerel die met me meelifte was van Mali en had vrienden in Nara waar ik eten en een slaapplaats kreeg aangeboden, tegen de avond begon het wat te regenen, na het dorre, zeer droge Mauritanie vond ik dit zalig genieten. Danke Mali!
Toen ik de volgende avond in Bamako aankwam zocht ik in de buurt van de stopplaats een plek om te slapen, het was donker en naar het schijnt dan niet zo veilig in Bamako. Een kerel wilde me wel naar een hotel brengen en ik ging akkoord. Het was 7000 cfa voor een nacht zeiden ze me, maar de kamer is pas vrij na middernacht, voordien wordt deze “verhuurd”, de buurt waar ik was liet niet veel over aan de fantasie en ik bedankte. Ik zei dezelfde kerel dat het te duur was en ik iets goedkopers zocht, hij stelde voor om in zijn kamer te slapen, voor een 3000 kon ik daar terecht en ik liep met hem mee. Een klein kamertje met een metalengolfplaat als dak en een bed waarvan de lakens in geen jaren gewassen waren. Ik was moe en stemde in, ik kreeg het bed (hoe vriendelijk van hem) hij vroeg me het geld eerst te betalen en na dit legde ik me op het bed, kleren hield ik aan en rugzak gebruikte ik als hoofdkussen. Hij ging de deur uit en net toen ik vreesde dat hij me in een vreemde zn kamer had gedumpd en nu plezier ging maken met het makelijk verdiend geld kwam hij terug.
Medicatie zei hij me, hij zette zich op het bed met zn rug naar me toe en gebruikte zilverpapier en een aansteker om zn “medicatie” tot zich te nemen. Leuke plek die ik gevonden had en de volgende morgend na zeer licht slapen vertrok ik vroeg richting een hotel uit mn LP-gids. Ik vond deze relatief vlot en en was eindelijk op mn gemak, ik had ongeveer 5 dagen continu gereisd, ik was smerig en moe en ben hier dan ook ongeveer een week gebleven.
2de Halte in Mali was Mopti, ik nam de bus en was enigzinds verbaasd over de prima kwaliteit en de “echte” bussen, na Mauritanie had ik dit niet verwacht. Bij aankomst in Mopti bleek dat Jan, een switser die de dag voordien reeds was aangekomen al een gids had gevonden voor Dogon-country, we vertrokken nog diezelfde dag!
In de gids lees je zaken zoals “onaangeroerde dogoncultuur” ik kan jullie vertellen dat dit zuivere bullchit is. Het is een mooi gebied, mooie dorpjes en waarschijnlijk de enige plaats waar je kunt rondwandelen en telkens bij een ander dorpje eindigen, maar ga niet voor de “onaangeroerde dogoncultuur” het is een toeristenpark en eens je dit accepteerd dan kun je ervan genieten.
De eerste avond bij het eten vroegen ze ons of we iets wilden drinken, er was bier, frisdrank,…ik ad gehoord dat er een dogon-milletbier bestond en vroeg een biertje, ik wilde deze wel eens proeven. Het volgende moment kreeg ik een Castelbier voor me, een beetje tereurgesteld maar daar snel overgeen genoot ik van alles in Dogon.
Het volgende dat ik deed was Hombori, ik had op de kaart gezien dat daar in de buurt een olifantenreservaat was en er was ook een berg die “de hand van Fatima” noemde, kon wel eens mooi zijn. Hombori beste mensen was mooi en eigenlijk zelfs de mooiste plek die ik leerde kennen in Mali, je kunt een mooie dagwandeling maken naar deze “hand van fatima”, (beetje misvormde hand) je hebt er duinen van waaraf je een sprookjesachtige zonsondergang hebt, je hebt er het hoogst punt in Mali, Zalig. Na Enkele dagen ging ik verder naar Gao, hier was niet zoveel bijzonders alhoewel ik genoot van de vismarkt in de morgen. Een horrorplaats voor vissen, waar ze LEVENDE vers worden verkocht, en terwijl ze nog naar lucht happen worden ze ontdaan van vinnen en kiewen. Ik ben een weekje blijven plakken in Gao omdat ik de boot wilde nemen naar Tombouctou, ik dacht zo ik ben tot hier geraakt met de bus ik wil nu via de rivier terugkeren. Een leuk idee mar ik moest gedult hebben. De boot moest maandag aankomen en tegen maandagnacht was ze dit ook, niet zoveel te laat dus. Maar de slimmerikken lieten hem vastlopen op een zandbank en uiteindelijk vertrok ik de donderdagmiddag. Deze boottocht is het 2de mooiste wat ik meemaakte hier in Mali, waw, gewoonweg. Ik hoopte van nijlpaarden te zien maar men vertelde me dat ieder jaar er minder en minder te zien zijn en dat de kans heeel klein was dat ik er zou zien. Luky me natuurlijk toen ik dag2 in de verte 2 nijlpaarden zag! Tombouctou! De droom van iedere wannebe reiziger, ik had al mensen gehoord die het een teleurstelling vonden en was dus een beetje bang van wat ik zou vinden. Ik vond het echter een zeer mooie stad, wel niet zoo super mooi, maar toch mooi en leuk om in rond te dwalen. Van hieruit kan je met een dromedaris de woestijn in en alhoewel het iets was wat ik niet zo leuk vond (doelloos een ritje maken op een dier, enkel om wat mensen geld te laten verdienen) had ik ook het gevoel dat ik de woestijn toch niet kon achterlaten zonder op een dromedaris gezeten te hebben. Ik sprak dus een prijs af met een gids voor 3 dagen. Dag 2 had ik het echter gezien en besloot terug te keren, blij dat ik het gedaan had maar voldaan. Ik wilde verder met de boot en winde wat info in, de boot liet nog te lang op zich wachten en ik besloot dan maar de pinasse te nemen, een stuk duurder, maar zo kon ik Djenne bezoeken op een maandag, marktdag.
Dus terug naar Mopti, Djenne bezocht, het einde van de Ramadan daar doorgebracht, fun. En de bus terug naar Bamako want voor de boot of pinasse was de rivier ondertussen te droog. Nu ben ik dus opnieuw aan het genieten van wat rust vooraleer ik de trein neem naar Senegal en alhoewel er niet zoveel moois te zien is hier is er altijd wel iets te doen. Dit weekend bv zijn er een 2-tal muziekconcerten met de betere Maliartisten en gisteren pikte ik nog een percussietraining op. Allé tot de volgende!

from:	Afrika,Mauritanie,Nouakchot
Date:	oktober 11, 2003
Report:	Yo mensen hier is ie, lang geleden maar ik was jullie natuurlijk nog niet vergeten ! Ik heb jullie laatst een mailtje gezonden toen ik nog in het verre Marrakech zat en ik wist jullie toen te vertellen dat ik iets anders wilde, ewel mensen dat is het ondertussen een beetje geworden en dit ging het ook worden zelfs al had ik het niet had gewild. Na Marrakech ben ik richting de watervallen van Ouzoud gegaan of ‘t is te zeggen de bus op tot aan de kruising die richting Ouzoud ging op de bus zaten nog 2 andere koppels (fransen) die ook die richting uitgingen, we spraken af om samen de grand taxi te nemen tot aan de watervallen. Na wat wachten kwam de grand taxi, een oude Renault 507 (of iets dergelijks), maar we waren met ongeveer 14 mensen die die richting uitmoesten, no problem. Met 14 mensen + onze baggage de wagen in (gezellig knus) en een klein half urtje later kwamen we aan in Ouzoud, klein en gezellig. We zakten af richting watervallen en stopten eerst bij een “restaurantje” om iets te drinken, onderweg werd ons continu gevraagd of we een camping zochten, zochten vond ik niet echt het juiste woord, als je niet uitkeek struikelde je over de “camping ici” bordjes. Ook stonden er enkele souvenierwinkeltjes, een leuke plek maar alles was een beetje toeristisch opgevat, zoals ook de prijzen. Anyway na onze cola kozen we een “camping”, we vonden geen sanitair en de toegang was via een oud krot maar het uitzicht was prachtig en lang twijfelden we niet. We zetten onze tent op en zakten af naar de watervallen, natuurlijk zoals op alle mooie plekken had je ook hier “gidsen”, mn amigos hadden hun eigen manier, “we laten hem als ‘vriend’ meekomen”, niet echt mijn stijl maar ik liet ze maar. We staken de rivier over op een vlot, op sommige plaatsen was de rivier maar een sprongafstand breed, maar denkend aan alle papieren die ik in mn buikzakje had vond ik een vlotje toch het betere iedee, we wandelden langs de rivier en keken naar de makaken die hier talrijk aanwezig zijn. Ik had geen zin om onze ‘vriend’ nog langer op sleeptouw te nemen en vroeg hem in het gezicht of hij een gids was, na beaming maakte ik duidelijk dat ik, wij geen gids wilden. De anderen speelden de verbaasde toerist “jij bent een gids?” bla bla bla, na veel tra la la waren we in iedergeval verlost van onze ‘vriend’. We begonnen aan de terugkeer naar onze tent en na nog een pause om iets te eten wachte ons een leuke verrassing bij de tent! De makaken waren in groep aan onze tenten aan het passeren, op een 2-3 meter vanons vandaan, zalig, we rolden enkele granaatappels in hun richting die ze met plezier voor onze ogen opaten, groot en klein liep voorbij. Na een zalige avond onder de sterren vertrokken we de volgende morgen, we wilden wel betalen maar er bleek niemand in de buurt te zijn die ons tegenhield. We gingen naar de taxistopplaats en na een halfuurtje hadden we een rit naar Azilal van waaruit we verder konden rijzen, ik terug naar Marrakech om af te zakken mn collegas wilden ergens richting oosten. En jongen begeleide me naar de taxiverzamelplaats waar ik voor een plaats betaalde en nog moest wachten op een tweetal personen, ik herrinerde me plots iets “wacht tegen dat je iemand ziet vertrekken en ga er dan voor, anders kun je uren wachten” er begon een klein alarmbelletje te rinkelen, alhoewel dit een groot woord is, ik had immers alle tijd. Een half uurtje later kwamen er 2 mensen aan die ook mijn richting uitmoesten. Raad eens wat zij te horen kregen “nog 2 mensen en we kunnen vertrekken”, gelukkig lieten deze niet te lang meer op zich wachten en uiteindelijk vertrokken we met zn 7 richting Marrakech. In Marrakech aangekomen wilde ik niet verder aarzelen en keek direct voor een verbinding die me een stuk zuidelijker zou brengen, ik keek op een kaart en koos voor Tiznit, het zou een lange busrit worden en ik zou daar nogal laat arriveren (het werd 23:30) een nachtbus was er niet. Ik wilde in eerste instantie op de camping overnachten maar daar aangekomen stond een taxi klaar om me naar een hotel te brengen, de camping was volgens hem gesloten (dit bleek later enkel vanwege het uur) dus werd het een hotelletje, ik vroeg voor iets goedkoops en toen we vertrokken vroeg ik hem om zn meter aan te zetten. Niet nodig zei hij, hier in Tiznit is dit niet de gewoonte alle afstenden kosten tussen 2 a 3 dh, ik hed niet de fut om te protesteren maar 2 min later waren we er reeds (taxi was dus absoluut niet nodig) en vroeg hij 7,5dh de smeerlap, het hotelletje was proper maar volgens hun zeggen was er geen douche, niet erg dacht ik. Het is maar voor 1 nachtje en ik ging slapen, de volgende dag wat rond gelopen en met de hulp van iemand spotgoedkoop gegeten (een marrokaan die het niet mooi vond dat toeristen extra werd gerekend, een uitzondering op de regel?) ik regelde mn transport naar Dakhla, de bus vertrok ’s avonds om een uur of 21:00u en zou daar de volgende dag ergens om 16:00 aankomen. Zo gezegd zo gedaan, de bus op en daar gingen we, we passeerden enkele politiecontroles die we blijkbaar zonder stoppen konden passeren, ik viel in slaap... Om 2:00u wekt de schauffeur me plots “pasportcontrol” watte? Antwoord ik halfslapend, en verbaasd volg ik hem, wat nu dacht ik? Ik gaf mn paspoort aan de agent en beantwoorde zn vragen: waar ga je heen? Waar kom je vandaan? Toerist? Bid je? Een vraag die me als een slag in het gezicht overvalde. Wel eh... ik ben gelovig... antwoorde ik stomverbaasd. En ik kon terug instappen. De volgende controle was om 6:00 en zo volgenden er nog een stuk of 3 voor we in Dakhla aankwamen, dit ging er allemaal zeer ontspannen aan toe. In Dakhla aangekomen vroeg ik waar de camping was, daar wilde ik geen omdat ik dacht dat iedereen die verderreisde en met de wagen was daar zou stoppen. Deze bleek een 6 km verder te liggen, een toerisme bureau? Was om de hoek, ik daargeen “hebben jullie een stadsplan? Nee, en bestaat volgens hen niet, waar was de camping dan? Dit bleek niet zo moeilijk en ik stapte ergeen. Ik hield een taxi tegen en vroeg hoeveel het koste tot aan de camping, 20dh, had ik geen zin in, nog een 5km. 5km is zo ver niet en het was langs een rechte baan. Daar aangekomen bleek de camping zo goed als verlaten te zijn, maar ik dacht dat dit nog steeds mn beste kans was en besloot hier te blijven. Ik zette mn tent op in de continue harde wind, moeilijk maar het ging. En ging info inwinnen. Dakhla was niet langer een vertrekpunt voor de carrevaan naar Mauritanie dit reeds 2 jaar niet meer en sinds een half a 1 jaar was het ook niet meer nodig om je bij de politie te registreren. Veel mensen weten dit en stoppen hier dus niet meer, dit maakt het een stuk moeilijker om een lift te vinden. Er zijn camjonnetjes die je meenemen maar deze vragen 500dh (je kunt zakken tot 300dh, 200 als je veeeel geluk hebt), Mauritaniers op hun best, zakenmensen. Ik besloot te wachten op een eventuele toerist, later maakte ik kennis met nog 4 andere belgen (franstalig) die ook die richting uitmoesten. En ’s avonds kwam ik Brice (de leffeman uit Casablanca) terug tegen die ook afzakte naar Mauritanie hij was samen met een Italiaan en zij hadden gekozen om met een Mauritanier mee te reizen voor 300dh/pers. De volgende dag leerden we een Fransman kennen die de grens over moest en hij kende een Spanjaard die met hem meeging. Alle 5 de belgen konden mee! Het bleken autohandelaars te zijn, of nog beter handelaars in alles wat verboden was in een land (zoals ze ons later zeiden) zoals de spanjaard het zei :ik check wat verboden is in een land en voer dit dan in! Dat is één manier van geld verdienen. Ze doen maar, wij hadden in ieder geval een lift tot Nouadhibou. ’s morgens vertrokken we, de grens oversteken was een stuk eenvoudiger dan ik verwacht had. Na diverse controles (politie, leger, douane) kwamen we bij de laatse controlepost voor we in Mauritanie binnenwaren, de Douane, hier kregen we een papier in ons handen gestoken waarop we moesten vertellen hoeveel we invoerden €;$,goud,... Voor we dit hadden gedaan, stapte onze schauffeur in, niet nodig zegt hij, ze willen enkel geld. En we vertrokken. wat verder kwamen we onze vrienden tegen (we staken apart de grens over, vonden ze beter). Samen met een gids die hen tot in Nouakchot zou brengen en een koper voor de wagens, volgens hen is een gids een noodzaak, maar ik vermoed dat dit overdreven is. In Nouadhibou zetten ze ons af bij de camping (abba) waar we in een tent konden slapen of binnen in een kamer, ik koos voor de tent (goedkoper). We gingen uit om ons geld te wisselen en vonden de banken gesloten, maar iemand van de camping bracht ons tot een wisselkantoor en daar wisselden we onze resterende dirhams, later realiseerden we ons dat wr zwart hadden gewisseld, maar naar het schijnt heb je geen controle meer bij het verlaten van Mauritanie, ben benieuwd want ik heb enkel zwart gewisseld (veel betere koers). In Nouadhibou (1€=+- 300UM) aten we savonds voor een 300um de man een heerlijke maaltijd van rijst met groenten in een klein rest. De volgende dag vertrokken we met de trein naar Choum met zn drieen onze 2 vrienden bleven wat langer in Ndb. Met de taxi naar het “station” waar we moesten wachten op de trein, er was ons gezegd om vanaf 14:00u aanwezig te zijn om zeker te zijn, om 15:00 zou de trein komen en direct vetrekken, in het station (die niet meer dan een open gebouwtje was) zaten Senegaleese vrouwen zaken te verkopen, zoals oa Bissap een lekkere zoete drank die aangeraden was door Pierre. Om 15:30u kwam de trein en onmiddelijk werden we in de “africanway” ingelijfd, trekken en sleuren om aan boord te komen van de enige wagon van de 2 km lange trein zelfs voor deze al stilstond. Ik deed met alle plezier mee en slaagde er in om toch bij de eersten te zijn om aanboord te komen. De eersten hadden reeds hun dekens over de vloer uitgespreid en op deze manier hun plekje gereserveerd “pour famme et enfants” en ik slaagde erin om een stuk bank voor 3 personen te bemachtigen, even later kwam Isabelle aan boord en enkele minuten later ook Pierre. Het werd een lange rit, niet alleen in tijd maar ook in last, mn zitvlak deed pijn, maar zoals we vroeger als kind wel eens zeiden “weglopen is plekke verkopen” dus bleef ik zitten, volgens europeese normen was het zeer druk, volgens afrikaanse normen was het denk ik nog rustig. Ik raakte wat aan de praat met mensen die zichzelf “politie van de westelijke sahara” noemden en die overtuigd waren van de nabijzijnde onafhankelijkheid, twijfelachtig, maar een mens moet nu eenmaal in iets geloven. Na een uitputtende tocht kwamen we om ongeveer 3:00 snachts aan in Choum, hier kozen de meesten om direct naar Atar te reizen met de klaarstaande 4x4s één van hen bracht ons tot in Choum zelf (gratis) en Isabelle wilde hier overnachten, ze was ten einde. We werden door een jongen begeleid tot voor een restaurantje waar een zeil op de grond lag voor de deur, daar lagen reeds enkelen te slapen en we lagden ons erbij. De volgende morgen was iedereen reeds vertrokken om een uur of 6, wij werden wakker om ongeveer 7:30u, iedreen weg, we dronken een theetje in het rest. waarvoor we hadden geslapen en kwamen aan de weet dat het zeer moeilijk zou zijn om op dit uur een transport te vinden naar Atar, Merde, Pierre werd een beetje kwaad op isabelle haar keuze om hier te overnachten (beetje last van ochtendhumeur) maar enkele minuten later kwam iemand ons een voorstel doen 25.000um tot in Atar, we schoten bijna als afgesproken samen in de lach en onze amigo ging er stilletje vandoor, realiserend dat hij een beetje overdreven had. Er was een kans dat we zouden moeten wachten tot de avond om een betaalbaar transport te vinden maar enkele min. Later zaten we op een berg bagage achteraan op een pick-up voor een 1000um tot in Atar, zalig, Pierre verantschuldigde zich tegenover Isabelle want we waren getuige van een prachtig landschap, het was bewolkt en we kregen wat regen, het leven kon niet mooier worden, zalig. In Atar moesten we ons registreren bij de politie en vandaaruit gingen we richting centrum, daar kregen we een lift tot bij de camping die we hadden gekozen, Bab Sahara uitgebaat door een Nederlander en een Duitse, een wat dure camping maar doenbaar en vriendelijk bediening. Diezelfde dag nog ging de eigenaar voor enkele dagen naar Nouakchot en we werden in de handen van hun zoon achtergelaten, een 16 jarige knaa^p die hier sinds zn 7 jaar opgroeide, een jongen die nogal zweverig overkomt (praat over zn joga e.d. en probeert als de rust zelve over te komen). Op de camping leerden we Steve kennen een Engelsman die als reisfotograaf in de Sagellanden aan het rondreizen was, zeer tevreden als hij was om iemand te ontmoeten die engels sprak werd ik gepromoveerd tot zn luisterend oor, hij babelde honderd uit ik luisterde tot vervelends toe, hij had geen gesprekspartner nodig enkel iemand die naar hem luisterde, hij had de resten van een meteoriet gevonden en haf er bij het zien van mn intresse een stukje van cadeau, hij kocht ook parels en had reeds een mooie colectie, hij was gefasineerd door de handel van parels die reeds duizenden jaren bestaat... Ik moest wat geld wisselen en ging de stad in en op deze manier leerde ik Aziz kennen een Tuareg die net een camping opgestart had ergens tussen Atar en Chinguetti in de woestijn. Wat later kwam hij naar de camping en deed zn voorstel opnieuw, Pierre wiens verjaardag het de volgende dag was sprong op de gelegenheid om buiten de stad te zijn op zn verjaardag. De volgende morgen hadden we afgesproken om ongeveer 9:00u en tegen 9:30 was hij er en vertrokken we, door de vallei naar zn camping. Onderweg zagen we hagedissen (+-30cm) wegschieten (zwart met gele strepen) en op de camping aangekomen bleek dat we op een prachtige plek waren aangekomen. Er waren nog geen douches of toiletten maar er wat een put met regenwater enkele tenten een hutje en believe it or not : een generator om: de tv met satelietverbinding en dvd speler te laten draaien, ongeloofelijk maar waar. s’ Avonds zaten we naar een dvd tje te kijken onder de sterrehemel en kwam Billy (medeeigenaar) met het eten, verder had je er ook nog Aboo (roepnaam: Boe) die er klusjes opknapte en Richard een Fransman die er tijdelijk als gast verbleef en in ruil wat werkte in de tuin en een toegangsbord schilderde, in basis was hij hier om andere toeristen te lokken (ben ik bijna zeker van) maar dit is niet nodig de plek was zalig. Wat moet een mens nog meer? Mischien een pintje? Er waren nog precies 2 pintjes en ik en de jarige konden hier geen neen tegen zeggen. We bleven hier het hanse weekend ’s avonds filmpje kijken onder de sterren, tijdens de dag muurschilderingen gaan bekijken en spelletjes speelend, spacy gesprekken over geloof, geesten, buitenlichaamervaringen, pierre en Isabelle maakten er een kunst van om over alle lekkere belgische specialiteiten te praten en henzelf + mij zo te laten sterven van de goesting...; Vacantie binnen een vacantie. Bij Nomaden langsgaan, en de echte Mauritaniers leren kennen vriendelijk en delend niet zoals we voordien hadden leren kennen de Mauritaniers als handelaars. na een zalige tijd vertrokken we naar Ouadane met Aziz hier verbleven we bij Ayda op haar camping, een zeer vriendelijk 25 jarige dame die ons rondleide in ouadane, ze was vol humor. Zoals bijvoorbeeld bij een gesprek over schorpioenen vroeg Pierre of ze gevaarlijk waren (hij had ondertussen een steen in zn hand) en ze antwoorde dat ze zeer gevaarlijk konden zijn zeker als je op hun scherpe kant valt (wijzend naar een steen). De volgende dag vertrokken we weer met Aziz richting Chinguetti maar met de bedoeling om in de woestijn te overnachten, we kregen een platte band maar deze was snel vervangen met mijn hulp. Wat verder stopten we weer bij nomaden en kregen er thee en karnemelk aangeboden en Aziz stelde voor om hier te overnachten, Richard maakte wat problemen (ik denk dat hij zich wat begon gevangen te voelen bij Aziz)en we besloten direct naar Chinguetti te reizen en daar te overnachten. Het lot besloot echter anders, een tweede platte band en we zaten vast in de woestijn (steenwoestijn) mijn instincten kwamen tot leven en ik stelde voor om hout te verzamelen voor het te donker werd (voldoende kleine droge struikjes), wat later zetten we thee (natuurlijk) en aten ons eten op, na een zalige nacht in de woestijn waren we de volgende morgen snel geholpen door passerend verkeer, de tweede wagen reeds kon onze banden + Richard&Sow (senegalees) meenemen naar ouadane om deze te herstellen daarna zouden richard en sow terug keren, wat leter hadden we een wagen die ons zn reserveband leend tot aan het kruispunt Atar-Chinguetti daar aangekomen zetten we weer een theetje en wat later hadden we opnieus een reservewiel, deze keer van iemand die een herberg had in Chinguetti en daar gingen we dus heen. We bleven een dagje in Chinguetti, gingen naar de zandduinen kijken en aten ’s avonds in een restaurantje, alles was iets duurder in Chinguetti en de prijs voor een spagetti was 800um, we zeiden akkoord en zoals we reeds eerder hadden gemerkt moesten de aankopen nu eerst gedaan worden, dan werd de kok gezocht en naruurlijk nog wat later werd een fles gas binnengebracht, 1,5 u nadien konden we eten, meer dan genoeg en ik had moeite alles binnente krijgen, pasta met een groentensaus lekker. De volgende morgen gingen we met een taxibrousse richting Atar (overvol met mensen zittend op een berg bagage) onderweg kwamen we Aziz weer tegen en we wisselden van wagen. Hij bracht ons tot het restaurantje in Atar “bij Saada” en vertelde ons daar te wachten, hij zou ons een wagen vinden, na uren wachten, wat te drinken en eten besloten we zelf naar de taxibrousse stopplaats te gaan en daar vonden we een wagen voor 3000um om tot in Nouakchot te raken, er waren ook goedkopere wagens maar we kozen voor wat “luxe en snelheid”. Pfff.... ik zit hier nu dus in Nouakchot op de camping des nomades en denk hier morgen of overmorgen richting Mali te vertrekken. De groeten bjorn

from:	Afrika,Marokko,Marrakech
Date:	september 20, 2003
Report:	Salam, mensen! waar zou ik beginnen...? Verder vanuit Meknès mischien. Na mn verblijf in Hotel Agadir, een klein hotelletje in de Medina had ik beestjes opgelopen. wat ik eerst zag als muggenbeten bleken na dag 3 er iets te veel te worden en het moest dus iets anders zijn. ik ging naar casablanca waar ik was uitgenodigd door Hicham (iem. v.d. taekwondo) om bij zn ouders te overnachten. ik werd opgepikt door de vader en we vertrokken rechtstreeks naar hun huis waar de moeder en een heerlijke couscous op ons stond te wachten. S'namiddags waren Hicham zn vrienden parraat om me rond te leiden in casablanca, zalig genieten was de boodschap de volgende dagen. De vrijdag wilde ik een daguitstap maken naar Rabat om mn visa voor Mauritanie en Mali te halen, de jeuk van de beten die ik opgelopen had was echter te erg en met het vermoeden dat ik iets meegenomen heb uit het hotel ging ik vrijdag richting dokter. Parasitten waren de boosdoeners zoals ik reeds vermoede (ik denk vlooien) en volgens de dokter gebeurde dit niet alleen in de kleine hotelletjes, ze had dit ook al gezien in dure hotels. Kan dus gebeuren en met de nodige medicatie was alles snel opgelost. Rabat was dus uitgesteld tot maandag en na nog wat rondgelopen te hebben besloot ik maandag richting Rabat te reizen en daar een dag of 2 te blijven. Zo gezegd zo gedaan, na een 6 dagen luieren en zalig te eten ging ik richting Rabat. De laatste avond was wel grappig, toen we naar een film +12 aan het kijken waren (op één van de 1162 posten) stond de vader klaar om bij ieder teken van bloot vel naar een andere post te zappen, vond ik wel grappig zoals hij tijdens het eten met de zapper in zn éne hand klaar stond. Maar al bij al zeer vriendelijke mensen, dankje Hisham! Rabat, daar aangekomen rechtstreeks naar een hotelletje en dan zo vlug mogelijk naar de ambasades. Klein probleempje, de ambasade van Mali was er wel maar Mauritanie was sinds kort verhuisd naar Casablanca! 350dh armer en een uurtje later had ik mn visa voor Mali, yes! ik bleef nog een 2 extra dagen in Rabat rondhangen en genoot van oa een oude romeinse/berber stad Chellah waar het zalig rustig was en er prachtige verzichten waren, er cirkelden ooievaars rond en ik kon hier wel uren blijven, maar het werd avond en werd tijd om terug te keren. Na Rabat dus terug Casablanca in vliegende haast naar een hotelletje, boeltje binnen en direct naar de ambasade van Mauritanie. Daar aangekomen bleek heel wat volk buiten te wachten en na wat rondvragen bleek dat ik eerst een copy nodig had van mn paspoort! een 20 min. later was ik terug, kreeg een formilier in te vullen en na dit kon ik eindelijk mn aanvraag indienen, 2 fotos + 100dh, gelieve buiten te wachten ongeveer 1 a 1,5 u. Buiten zaten zoals reeds gezegd nog een hele reeks mensen te wachten en ik raakt aan de praat met een fransman. Hij had ook heel wat reisplannen op zn agenda staan, maar voor het moment ging hij enkel richting senegal, ondertussen verbleef hij bij een nonkel thuis in casablanca samen met zn neven. we praten over reizen en natuurlijk ook over belgisch bier :) ! Na nog wat praten wilde hij me op een pint trakteren na het verkrijgen van onze visa, uiteindelijk na ongeveer 1,5u wachten kregen we deze dan ook! yoepi! we kunnen verder reizen! één probleem de visa is geldig voor 1 maand en ging in op de dag van aanvraag. Abyway Brice bracht me naar een winkel waar zn neven werkten en na een babbel nodigden ze me uit om bij hen thuis te eten! We gingen eerst langs een supermarkt en toen we langs een rek passerden met de enige echte Leffe op het rek, wees ik deze aan om te tonen over welk bier ik het had gehad, ewel zeiden, dan word het leffe voor onze gast. Ik probeerde hen hier nog van te weerhouden omdat dit toch wel duur bier was (maar niet te hard), maar ik kon ze niet tegenhouden (jammer toch), nog een taxi verder kwamen we aan bij een relatief luxueuse villa waar ik een lekkere maaltijd en een nog lekkerder gekoelde leffe kreeg voorgeschoteld! een tijdje later gingen we op de wandel richting zee met zicht op de mosqué Hassan II, toen het avond werd moest ik afscheid nemen en ging ik langs treinstation en busstation om mn volgende stop te bekijken. Ik wilde de watervallen van Ouzoud gaan zien maar er was slechts 1 bus (gn trein) die die richting ging en ik wilde 's morgens ergens geen vertrekken dus werd het Marrakech! Van hieruit is het ook mogelijk om naar de watervallen te gaan en dit doe ik waarschijnlijk morgen of maandag. Marrakech is zalig, op het plein "place Jemaa el fna" in het centrum van de medina heerst een heerlijk sfeertje, ik zag slangenbezweerders, aapjes, muziekanten en toneelspelers en hoewel ik wat medelijden had met de beestjes (aapjes die hun leven moeten slijten als fotomodel op de arm van een toerist, slangen(cobra) die continu geambeteerd werden zodat ze rechtop zouden staan voor de fotos) genoot ik van een zalig avondje. Mn reisje zover was zalig in Frankrijk, zalig in Spanje. Marokko is ook wel prachtig maar ik reis op de verkeerde manier (van grootstad naar grootstad) ik wilde hier snel iets aan verranderen maar aangezien mn visa voor mauritanie me niet veel speelruimte heeft ben ik genoodzaakt nog effen zo verder te doen. Mauritanie wordt een doorreisland maar Mali wordt er eentje van reizen zoals ik het wil en gewoon ben. groeten iedereen, bjorn

from:	Afrika,Marokko,Meknès
Date:	september 9, 2003
Report:	yo mensen, Salãm aleikum, vanuit de hoofdstad der Berbers! Na Tanger ben ik woensdag met de trein naar Fès gereisd (96DH), na een snelle studie van de route naar een hotel was ik klaar om er als een pijl uit een boog naartoe te vliegen en alle eventueele gidsen in een stofwolk achter me te laten. of dat was het plan. Ik stapte af en de eerste stond reeds te wachten, maar ik schep er reeds plezier in om gidsen wat afteschepen. zoals ik mezelf ken wilde ik nog eens het stadsplannetje uit mn guidebook vergelijken met wat ik voor me zag buiten het station. De gids alle tijd gevend om me over te halen met hem samen te werken. "Hello, my friend" (hun standaard openingszin)"Can i help you?" "No thanks" antwoorde ik. we have oldest Medina of Morocco here, my friend, and biggest over 3000 streets. you need gide or you get lost" "no i don't need a gide, i can find my hotel with this map, i'm ok" antwoorde ik. "no my friend, listen, al tourist say don't need gide, all get lost, verry big medina" na nog wat weg en weer gepraat haf hij het op, ook al omdat ik geen stap verroerde, ik zat op de grond in het station alles te lezen wat er te lezen viel over Fès. 10 min. later zette ik aan en weer kwam hij mn richting uit, deze maal stapte ik goed door en hij liet me gaan. Een 10 min. verder stond ik voor "place des Alaouites" en genoot effen van het zicht... hm.. zalig. "hello, my friend!" zei "my friend" met een grote glimlach, waarop ik prompt in een lach schoot, "how are you my friend?" "i'm fine, thank you. howe are you?""verry fine, you need someone to show you medina?" "no" Antwoorde ik "i'm going directly to my hotel, no need for help. Beside i don't have money for a guide" "i now my friend, people with backpack never have much money, what is your hotel?" "Hotel du parc" antwoorde ik opnieuw. "i bring you there my friend" "i don't have money for you" "no money my friend, more easy to make friends than it is to make money; i do this for free" "i worned you" en we zetten aan, door de zalige drukte van "rue des Mérinides" richting het hotel. an het hotel zelf werd ik verteld de dochter te volgen die me de kamers zou laten zien. Alle kamers waren boven en bevonden zich rond een mooie binnenkoer, zeer rustig. De kamers zelf zeer eenvoudig en ruim genoeg voor mijn persoontje. met de guidebook prijs van een 30 a 50DH in mn hoofd vroeg ik de prijs. "60dh" "pff" verschoot ik "thats alot" "ok 50dh no less" ok zei ik en had zo mn eerste prijsonderhandeling er onbewust opzitten. ik smeet mn grief op het bed en wachte op de sleutel en een incheck formulier, buiten de kamer stond mn gids nog steeds te wachten. "See my friend, i don't ask money" "No, you didn't, that was verry nice of you" en toen kwam ie "you look for present for me, like good t-schirt" slechts 3 t-schirts in mn bezit hebbend vond ik dit toch niet weinig wat hij vroeg, ik wilde hem dan ook geen geven, maar herrinnerde me toen het t-schirt waar ik een maand mee gewwoofd had, maar dit was niet goed genoeg voor meneer "here we can buy this for 1dh" pech voor hem iets anders kon ik niet missen en een beetje teleurgesteld vertrok hij, wel vroeg hij nog hoelang ik hier bleef. Dus ik zie hem waarschijnlijk nog wel snel genoeg terug. Na wat rust heb ik de directe nabijheid verkend van het hotel, kwestie van mn weg terug te vinden. Een leuke verrassing was het feit dat ik mn eerste landgenoot/taalgenoot tegen het lijf liep in het hotel. Stefaan een brusselaar deels opgegroeid in Beernem. Het doet deugd als je weer wat vlaams kunt praten. De volgende morgen heb ik me zalig laten verdwalen in de medina, en tegen de middag ging ik richting "Merenid Tombs" van waaruit ik een overzicht van de stad zou krijgen, onderweg passerde ik het busstation en ..."hello, my friend, you remember me?" "hello" riep ik terug vanuit de verte en liep snel verder omhoog via een stofweggetje en wat rotsblokken. "don't come here alone to early or to late" herrinerde ik gelezen te hebben wanneer ik voor me iemand naar boven zie waggelen, net voor ik hem voorbij steek, stopt hij en begint de struikjes te wateren, dronken of stoned ik weet het niet en ik passerde hem dan ook zo stil mogelijk, halverwege was er een platform van waaruit ik reeds een overzicht had op de stad, ik keek wat rond en keek naar de drukte rond het busstation toen....zag ik raad eens wie omhoogkomen "hello my friend" "hello". "i see you coming up here and i followed you" "'t is nie waar zeker" zei ik luidop. "is verry beatifull here, and up there is Borj Nord, arms Museum and there is Merenid Tombs; i'll bring you there" "no need for that" antwoorde ik en probeerde hem uitteleggen dat ik graag naar de drukte keek van de mensen en dat ik daar nog wat wilde naar blijven kijken. "i like dooing that, it relaxes me". "i do not understad you, your crazy!" en ik moest glimlachen. wat later ging ik door, met hem nog altijd op mn hielen. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat hij beter rijke toeristen zou zoeken als hij vandaag iets wilde verdienen, bij mij zou hij nog steeds niets krijgen "i try with you" antwoorde hij met een glimlach. langs het wapenmuseum lopend zei hij me om het te bezoeken, slechts 10dh. in een laatste poging om hem duidelijk te maken dat hij niets zou vangen zei ik hem dat ik er het budget niet voor had (in werkelijkheid intresseerden ze me gewoon niet) maar dat mocht niet baten. Bij de Merenid tombs aangekomen had ik inderdaad een prachtig zicht, niet allen op de stad ook op een zalig stuk landschap, en ik besloot hier wat in de schaduw van te genieten, gidsyboy begon het op zn heupen te krijgen en na een laatste poging trapte hij het af...eindelijk...rust. wat ik zag was zalig: ik stond op een hoog punt en keek naar beneden in een dal waar slechts enkele witt huisjes stonden, veel stuiken maar een overheersend dorbruine kleur en in de verte terug een helling omhoog tot de top van een berg... uit mn linkerooghoek zag ik een in het wit gesluierde gedaante verschijnen. Een berber, geen gids, maar iemand die wat dekens verkocht, hij was niet opdringerig en we hadden een aangename babel ("guides are snakes") wat later ging ik terug naar beneden en liet me terug dwalen door de medina, Een student bracht me naar een soort van leerlooierij en ik genoot van alles, de stank van de putten waar de vellen in werden gesmeten, de geuren van de winkels met kruiden, kippen, vissen. ik werd opnieuw aangehouden door een berber die het blijkbaar zeer amusant vond dat ik een "studenten"Djalaba aanhad en dat ik droog brood aan het eten was (niets met budget te maken, doe ik gewoon graag) hij bracht me naar de winkel van zn broer en ik kreeg hun zoete muntthee voorgeschoteld terwijl zn broer enkele tapijten tevoorschijn toverde en ik uitleg kreeg bij de diverse symbolen. We dronken nog wat thee. "i give thee to my childeren sinds they were this tall (50cm)" zei de winkelier al lachend terwijl ik een mooi zicht had op zn welgeteld 3 tanden, geen thee meer voor mij dank u! Ik bedankte en zette aan, eventjes verwachtend dat ze me niet zouden laten gaan zonder aankoop, maar all was ok. Ik ben ondertussen in Meknès (trein 16,5dh)en geen enkele gids tegengekomen tot dusver, zalig en ergens mis ik het toch een beetje, ik begon het eigenlijk wel leuk te vinden. Ik verblijf hier in Hotel Agadir (40dh) en heb reeds een paar dingetjes bezocht, vandaag oa een oude graanmaalderij "Heri es-Souani" mooi en zeer rustgevend. Toen ik buitenkwam zei iemand me van naar links te gaan "big water" ik dus links, en even later zag ik zn "big water" een rechthoekig "meer" van ongeveer 1,5hectare voor 90% opgedroogd in de verte zag ik iemand met een stok in het water slaan, en liep erheen. Een jongen was gewoon de vissen er uit aan het pikken (in de hoek stond nog een 10 cm water) aangemoedigd door zn vrienden, mep met een stok een slag op hun kop, grijp vast en smak tegen de muur waar een andere ze verzamelde om later te verkopen op de markt. dat was het ongeveer voor de moment mensen, morgen ga ik weer een stapje verder richting casablanca en daarna wil ik wat natuurschoon verkennen. we zien wel. salut.

from:

Afrika,Marokko,Tanger

Date:

september 1, 2003

Report:

yo iedereen!!
na een lange onderbreking, hervatten we de uitzendingen van "die rare kerel op reis" met als titel vandaag: "Zou hij al overgestoken zijn?"

nadat meise het vliegtuig opgestapt was in Madrid, ben ik een beetje depri richting busstation afgezakt. Ik keek of er een nachtbus was richting zuiden, bij voorkeur Algeciras alwaar ik wilde overzetten.
Geen geluk met Algeciras die nacht maar wel een bus naar Malaga en aangezien ik geen zin had om daar te blijven rondgangen en ook geen zin had in liften kocht ik een kaartje naar Malaga (€17,..).
Slapen lukte niet echt, en toen ik om ongeveer 05:45u aankwam in Malaga was ik nogal moe en wilde wat slapen, het busstation zelf was nog gesloten (we werden direct naar buiten geleid) en voor het station lagen her en der mensen te slapen, ik zette me op het stukje gras tegenover de ingang maar in plaats van slapen, raakte ik aan de praat met iemand.
Een zweed die reeds een maandje rondreisde langs de kusten en sliep op de spaanse stranden, hij had nog niets tegengekomen maar al pratend wekten we een nabij gelegen slaper.
Een Engelsman, maar hij zag er eerder uit als een landloper, en zo bleek ook dat ergens in mei al zijn grief gestolen was (al slapens op een strand) en dat hij sindsdien eerder rondzwierf zoals zn kleren lieten blijken, op de ambassade konden ze hem niet helpen en zo zat hij vast. Vreemd verhaal als je het mij vraagt maar het deed me besluiten om toch niet in malaga te overnachten.
Een kwartier later was er een bus naar Algeciras (€9,04) en opnieuw was ik onderweg. In Algeciras aangekomen bleek de dichtste camping in Tarifa te zijn een 20 km verder, nog een bus dus (€1,45) en rarara in Tarifa bleek de kamping te ver van het centrum te liggen en waren er speciale bussen die weg en weer reden naar de verschillende kampings.
Het was een uurtje wachten op deze bus en ondertussen leerde ik een duits koppel kennen die die ook die richting uitging, we namen de bus (€1,75) en stapten af aan camping Tarifa, een mooie verzorgde camping. in het hoogseizoen betaalde je per plaats + per persoon en zo deelde ik dus een plaats met het duits koppel (€11,25/3 + €5,25).
Die avond dronken we martini en wijn (de volgende dag was immers mn birthday) tentje in en geslapen als een marmot. Maandag 1 september birthday-day!
De dag was in mist gehuld en ik vond het zalig!
De eerste dag van de week, de eerste dag van de maand en het misteriuze Africa was in de mist verborgen, kan een mens een nog betere start voorstellen?
Terug naar Algeciras waar ik mn ticket kocht voor de oversteek (€23,5) om ongeveer 13:00u vertrok mn bootje. Op de boot kreeg ik mn eerste stempel in mn paspoort, een zalig moment!

AFRIKA

De boot kwam aan in Tanger en eerlijk gezegd was ik toch een beetje nerveus, een beetje gebrainwashed door alle waarschuwingen over bedriegers e.d. negeerde ik bijna alles wat me aansprak.
De eerste kwam me reeds na een 50m tegemoed en toen hij wat aandrong om me naar een hotel te brengen of eerst wat rond te "lijden" kon ik van hem afgeraken door te zeggen dat ik rechtstreeks richting jeugdherberg ging.
Pff dat was 1, maar daar kwam nr. 2 al aan, ik kwam onmiddelijk aan met het feit dat ik recht naar de jeugdherberg ging maar deze hield vol.
Hij overtuigde me ervan dat deze momenteel gesloten was net zoals de bank, hij zou me eerst rondgidsen, dan naar de bank brengen en dan richting jeugdherberg. Ik met mn goed hart (maar paranoide van top tot teen) volgde hem, er goed oplettend dat we geen te stille, donkere steegjes ingingen. toen ik halt hield op het moment dat hij een stil straatje inging was hij zeer vriendelijk en koos een wat drukkere weg.
Zijn motto was oa "don't worry be happy" en "beter 1 mug dan honderd" en hij had ergens weg gelijk want er waren diverse andere "gidsen" die hij van me afhield. Hij bracht me naar een winkel (nu komt het, dacht ik) en daar werd ik naar boven geleid. STOOOP! schreewde het in mn hoofd, ik bedankte en ging er vandoor. Mn gids wilde me nog naar een andere plaats brengen maar ik bedankte, hij merkte dat ik niet van plan was ergens iets te kopen en dat ik hem voor geen haar vertouwde en liet me gaan richting jh. (niet zonder me wat geld aftetroggelen)
Beetje nerveuse start dus met wat overdreven reacties maar we zijn nu een dagje verder en ik voel me al meer op mn gemak.
Ik verblijf nu in de jeugdherberg voor een 50DH (ongeveer €5) per nacht (mn jeugdherbergkaart bleek net verstreken met is het 40dh).
ik vermoed dat ik morgen ergens richting Chefchaouen zal reizen of anders naar Fès ik zal zien.

tot ne volgende keer mannekes!

from:

Spanje,Madrid

Date:

augustus 10, 2003

Report:

buenas tardes todo!!
hier zijn we dan terug, niet alleen met de mail, ook qua plaats! nie terug in belgenlandje wel terug in Madrid!
Meise is hier zaterdag met het vliegtuig aangekomen dus moest ik hier terug zijn, me veel plezier natuurlijk!!!
maar begin bij het begin.

Na donderdagavond afscheid genomen te hebben met een flesje schuimwijn..., na nog eens naar te bar Can Llosses te gaan, was het tijd om vrijdagmorgen te vertrekken.
Ronald had nog enkele boterhammen voor me bereid die ik als lunch kon nuttigen, wil maar zeggen, eeeel vriendelijke man.
Ik kon met Dave en Graham mee, die opnieuw vroeg gingen werken, na een eerste mortellading te prepareren nam Dave me mee naar de Autostrade.
bye bye!
Het koste me een 2 tal liften om tot in Lleida te komen, wat ik denk een 100 km verder is, so far so good.
Opnieuw in´t spaans was effen aanpassen, maar geloof het of niet, ik kreeg zelfs een compliment van spanjaarden dat mn spaans belange niet slecht was (leugenaars)!
Lleida, liften is soms lastig en hier was het dat zeker, 1:30u liep ik van de ene "buenos dias, busco un autostop direction Madrid, por favor", naar de andere "bonjour, je cherce un stop direction Madrid, svp" naar nog een andere "ih zouge ein autostop naar Madrid" zoals je ziet gaan niet alle talen me even goed af, maar soit.
na een 1:30u had ik iets van foert, eerst iets drinken en dan zien we wel; uit pure gewoonte vroeg ik onderweg naar het wegrestaurant nog wat mensen, zelfs 2 meisjes (knappe meisjes) waarvan ik dacht dat het toch niets zou worden... maar niets was minder waar! ze twijfelden, vroegen of ik een "good guy" was, ik natuurlijk met een engelachtige blik opkijkend naar mn eventuele redders in nood.
en yes! ik moch mee, ze waren onderweg naar hun familie in Malaga en wilden me wel meenemen tot in Madrid.

Sara en Abby twee spaanse schoonen namen me mee naar hun wagen, een Toyota yarris, ik kreeg wat water aangeboden, die ik met plezier aannam. daar gingen we, eindelijk weg uit Lleida.
Het bleek één van de beste liftervaringen ooit te worden, Abby sprak vloeiend engels wat alles een beetje eenvoudiger maakte.
we toonden fotos aan elkaar (ikke van meise en mn vriendjes, zij van hun vriend) eindelijk was ik ook instaat om een groot mistery opgelost te krijgen, die stieren in spanje! je weet wel, hier en daar op een verlaten heuvel zie je een groot zwart stierbeest staan.
en ik vroeg me al lang af wat ze daar deden, symbool voor spanje? omgeving van stierekwekerijen? stad in aantocht met een arena?
Niets van dat alles: Alcohol is het antwoord! Voor ene keer is het dat! in de jaren 80 voerde een brandy merk met de stier als symbool een groot reclamecampagne en plaatsten ze overal in Spanjeland stierebeestjes op heuvels!

Het was enkele uren rijden en dus moest de innerlijke mens wat gesterkt worden, in mn broekzak had ik nog een lekker geplet warm boterhammetje zitten met gebakken spek maare... ik zag de toog en hoe moeilijk de keuze ook was tussen een broekzakpletboterham en een broodje met ei en kaas + kaaskroketjes, besloot ik toch voor het laatste te gaan!
en raar eens! mn geluk kon weer eens niet op, Sarra en Abby zagen het als hun plicht om voor me te zorgen (veel protesteren deed ik niet) en betaalden mn eten + een ijsje!
een droom van een liftervaring, maar ook daar moest een eind aan komen.
Ze brachten me tot de luchthaven van Madrid (waar ik de Metro kon nemen) we namen nog een groepsfototje wisselden e-adressen en toen was het bye bye again.
Sara en Abby als jullie dit lezen: nog eens muchas gratias!

terug in Madrid, er bleek een Metrostation te zijn in de luchthaven zelf en dus ging ik terug richting jeugdherberg, door ...lane.
jammer genoeg bleek alles volzet tot het einde van de week enzo ben ik opnieuw op de camping terecht gekomen (Osuna), veeel drukker nu, de man aan de receptie deze keer klaar wakker en in volle actie, en de wachter die ik herrinner is waarschijnlijk met pensioen gezonden en vervangen door zn zoon!

Zaterdag morgen vroeg op want het was MEISEdag, eindelijk na al die tijd zou ik haar weer eens eeel dicht kunnen pakken,
ikke wachten, wachten en een 40min nadat het vliegtuig geland was, was meise daar!

we krossen nu samen wat door Madrid en zullen vanavond eens zien welke richting we uitgaan de volgende dagen (terwijl we de Leffe uitdrinken, mercie guys!).

Hallo allemaal!!!! Hier ben ik dan,eindelijk terug bij mijn lieftst schat !! We krossen hier inderdaad wat rond in het snikhete Madrid· Het is hier echt niet te doen van de warmte.Ik zit hier te zweten dat het niet meer normaal is (41 graden)
Een van de volgende dagen gaan we een zwembad zoeken(bj:toch nie)TOCH WEL!!!!!!!!!! We gaan hier afronden , want ik heb dringend frisse lucht nodig.
Tot mails !!!!!
Bjorn en Melina

from:

Spanje,Barcelona (Sitges)

Date:

augustus 3, 2003

Report:

buenas dias lieve mensjes!!
ta ta!....me again!

mn laatste week van wwoofen gaat in en ik weet dat ik een plaats verlaat met mensen die altijd een plaatsje in mn hart zullen hebben.
Ronald en Maryvonne die me de gelegenheid boden om deze prachtige streek te leren kennen, alle buren zoals onder andere Dave en Juan die in het weekend feestmaaltijden wisten te bereiden,
Merida en Rageleo en babydochtertje Alma die me een slaapplekje gaven in Barcelona stad en die in het weekend ons kwamen plezieren met hun gezelschap!
't was leuk, maar aan alle mooie liedjes komt een eind!

nog 1 weekje en dan komt meise!!!
ik tel de dagen tot mn meise haar komst en dan (na haar eens goed dicht te pakken) verkennen we samen enkele steden en dorpjes in Spanjeland.
Mis je meise, en zie je graag!

ik ben een klein projectje begonnen in de tuin, maryvonne had graag een rotstuintje wist ronald te vertellen en in een verwaarloosde hoek tussen enkele wijnranken heb ik er eentje "* ontworpen" (*: poging tot), een schetsplanneke gemaakt (deed me ergens aan een ver verleden denken).
goedkeuring gekregen van iedereen en er dan ingevlogen, ik kon de camionette van Dave gebruiken (stuur aan de rechterkant) en al dansend over een zeer slechte weg ging ik samen met Rageleo (die zelf architect is) rotsblokken gaan verzamelen die hier overal te vinden zijn.
we passeerden een van Dave zijn vrienden zijn huis, een filmdecorachtige plek waar ik de dag voordien met Dave eens ben binnen gesprongen.

stel je voor een groot terras van iemand die zich in zn vrije tijd bezig houd met houdsculptuur, prachtige werkjes sieren het terras, een bed uitgestald op het terras waarop hij overnacht onder de sterrenhemel, en een niveau lager een zwembad waar je zoals op het terras een "view to kill" hebt op de omgeving, de prachtige vallei strekt zich uit tot de horizon en in de verte tussen 2 heuvels door zie je de middelandse zee....

zoals ik dus zei, steenbrokken verzameld en nog diezelfde dag/avond ben ik er aan begonnen, ik hoop er tegen 2 helfd deze week mee klaar te zijn.
Een leuke verrassing voor Maryvonne.

een tipje voor mensjes met centjes te veel:
de urbanisatie waar ik hier zit is momenteel een grensgeval tussen legaal en illegaal (in Francos tijd was het legaal maar nadien is dit om welke spaanse reden ook nie meer)
dit wil zeggen dat alle gronden hier momenteel spotgoedkoop zijn, redelijk wat zijn er nog te koop.
nu, volgens velen staan ze op het breekpunt van gelegaliseerd te worden (september dit jaar of midden volgend jaar)
wat wil zeggen dat de prijzen de lucht in zullen gaan, o.a. omdat we vlakbij Sitges zitten die door geologische redenen niet verder kan uitbreiden en het eerste dat je tegenkomt na sitges ...inderdaad deze vallei, Sitges een snobistische toeristenstadje zijnd wil zeggen dat de prijzen niet gewoon zullen stijgen, ze zullen gelanseerd worden!
addertje onder het gras: aangezien de wegen pas na de legalisatie worden aangelegd weet je nog niet echt goe groot je grond is, waardoor de bank geen lening wil toestaan.
staartje van het addertje: het kan hoe onwaarschijnlijk ook ook de andere kant op gaan en volledig illegaal worden waardoor iedereen alles verliest ook kan het zijn dat op de Spaanse manier het nog decenia kan duren eer het legaal word.
keep in mind: verkoop het vel van de beer niet voor je die geschoten hebt
maar ook: wie nie waagt nie wind of het leven is voor de durvers (in dit geval die met geld)

dat was het ongeveer best mensjes, ik hoop dat ik jullie hoofd niet teveel op hol heb gebracht, see ya all ne volgende keer!

from:

Spanje,Barcelona (Sitges)

Date:

juli 26, 2003

Report:

Hola beste mensjes!!
de reizende leuteraar is terug met een lekker verhaaltje voor het slapen gaan!
leuteren zal het waarschijnlijk wel worden, want zoveel is er niet gebeurd.

genieten van het leven en een beetje werken. Onze andere wwoofer is ondertussen terug vertrokken en ik ben dus opnieuw alleen met Ronald.
Ronald blijkt een zeer interesante oude man te zijn; Ronald C. Benge is buiten een levensgenieter en gepensioneerd professor ook nog dichter, oud Afrika reiziger en schrijver!
een van zn boeken is een autobiografie "Confessions of a lapsed Librarian" naar het schijn enorm de ñoeite om te lezen, iets wat ik de komende dagen zal doen, ook kent hij veel mensen, onder andere bv. de actrice Julie Christie!
anyway, vanaf dinsdag geweest deed ik in de voormiddag een beetje "extra" wwooferswerk voor de buren, Dave en Graham. ´s avonds ging ik mee opstap naar een discotheek dave en graham hebben namelijk een bedrijfje dat enerzijds lasershows opzet in dicostheken, voor huwelijken, clubs,... ooit hebben ze zelfs een europese prijs gewonnen voor een show en anderzijds een bouwbedrijfje voor verbouwingen en diverse kleine klusjes.
ik dus mee dinsdagavond, maar wat bleek: de eigenaar had de show geanuleerd zonder het de moeite te vinden hen op de hoogte te brengen, het was een homodiscotheek aan de zee bij Sitges en de ganse weg terug richting st peres was het van "fagets" dit en "fagets" dat.
We gingen linea recta richting een cafe in st peres, dronken, speelden pool "een avondje uit" zoals ze zeggen. woensdagmorgen ging ik hen wat helpen in het "bouwdepartement" een oprit die aangelegd moest worden, dit was enkel in de voormiddag en toen we rond een uur of 11 een deel hadden afgewerkt gingen we (ra ra ra) richting cafe, een paar pinten en een lunch op kosten van de firma en we konden wagelend huiswaards keren (siesta tijd).
in de latere namiddag deed ik mn wwoofers werk bij Ronald (lekker druk een dubbele job). donderdagmorgen opnieuw hetzelfde met uitzondering van de lunch, na veel bla bla bla zoals past bij een pintje extra, opnieuw een siesta en een lichte kater in de avond toen we opnieuw naar diezelfde nachtclub gingen, ten gevolge van die kater gingen we nu niet drinken nadien, terug naar huisje en richting bedje.
gisteravond hadden Juan (gebuur) en Ronald een intressante discussie/gesprek over homosexualiteit, in basis zeiden ze dat het vroeger algemeen geacepteerd was zoals inderdaad bv bij de oude grieken maar dat het Christendom hier een taboe van gemaakt heeft, klonk allemaal zeer juist wat ze vertelden, ´t was alleen iets waar ik nooit echt bij stil gestaan had.
hiermee wil ik eigenlijk zeggen dat het reizen niet alleen leuk is maar vooral ook zeer interressant en leerzaam is!
ik laat jullie dan maar weer, slaap wel en droom van verre vreemde landen!

bjorn.

from:

Spanje,Barcelona

Date:

juli 19, 2003

Report:

Hola!!
me again, op dit moment ben ik in Barcelona zelf, ik ben hier vroeger al eens geweest maar toch, prachtig!
De stad van Gaudi: Sagrada Familia, La Pedrera, Park Güell,...en ook het picasso Museum wat ik vandaag oa wil bezoeken. hier zou ik gerust een weekje kunnen rondgangen, de kleine staartjes leren kennen...
Hoe ben ik hier geraakt, wel vanuit Peres de Ribes (waar ik wwoof) Met de fiets! door een prachtig natuurpark "parc natural del Garraf".
Iedereen (Ronald en alle buren) noemde me een beetje gek, but then again: ik ben een beetje loco!
Dat heb je waarschijnlijk ook wel een beetje nodig als je een wereldreisje maakt, net genoeg om de leuke dingen te durven doen maar ook niet teveel omdat je dan mischien jezelf teveel in gevaar brengt.
Bij mn wwoofhost hadden ze een 2tal fietsen staan, ja dat is het juist woord :staan, want het was al een 4-tal jaar geleden dat ze nog gebruikt werden (lees: verplaatst werden).
maar na een uur of 2 werk eraan, waren ze weer operationeel.
mijn persoontje op de fiets en weg was ik, zweten voor dood in een parc die de ene helling na de andere heeft, en afdalingen waar je je niet kunt laten gaan door de vele scherpe bochten op een weggetje van soms 1,5m breed, gekkenwerk inderdaad realiseerde ik me (met de hitte), maar enorm de moeite! Het was relatief eenvoudig om mn weg te vinden door het park.
op één punt twijfelde ik op een splitsing, ik nam de kaart en begon te ontcijferen waar ik zou kunnen zijn toen 2 honden die eerst lagen te slapen (en die ik eerst niet gezien had) hun kop oprichten en elke beweging van mij volgden.
toen ze opstonden en er een lichte grom weerklonk wist ik maar al te goed welke richting ik uitmoest, namelijk de andere kant! traag wegwandelend vervolgde ik mn weg. het laatste stuk uit het park was een leuke afdaling waarbij ik een schietgebedje zei opdat mn remmen het zouden houden.
want het was heel eenvoudig: remmen kapot = Bjorn kapot.
ergens vanuit Castelldefels vond ik geen mooie weg richting Barc. (gebrek aan een goeië kaart) en was ik genoodzaakt om op een drukke kustbaan te rijden (c31), het was het minst leuke gedeelte van mn traject en ook wel het gevaarlijkste, het leuke was dat het vlak was en ik op die manier goed kon doorfietsen.
3 uur na mn vertek gisterenmorgen kwam ik eindelijk aan in Barc. en na wat rust en een hapje verkende ik de stad.
in "parc de la Ciutadella" nam ik de tijd om mn t-schirt uit te spoelen en te drogen in de zon, ondertussen kwam een hele lading 3-6 jaar oude kinderen een rustpauze nemen daar waar ik ongeveer zat,
2 meisjes van 3j kwamen mijn richting uit en begonnen met mij te praten, vond ik wel leuk, maar ik verstond zeer weinig, ik vermoed dat ze catalaans praatten, ik weet dat ze 3 jaar waren en ze vertelden me zelfs hun naam, ze zeiden iets over mn fiets die in de buurt stond, waarschijnlijk over hoe vuil hij was.
het was een zwarte mountenbike, stoffig, hier en daar nog wat dennenaalden en een zadel die eruitzag alsof het het favourite speeltje is geweest van een lief hondje.

tegen de avond ging ik richting het appartement van Rageleo en Merida, de dochter+schoonzoon van Maryvonne (woofhost) die nabij de Rambla woonden.
ze hadden me een overnachting aangeboden, die ik met plezier heb aangenomen.
Daar aangekomen waren ze net begonnen met het klaarmaken van een pizza... lekker.
vandaag is dus mn 2de dag hier in Barc. en tegen de avond keer ik terug richting St. Peres de Ribes. Ronald, de oude man waar ik verblijf is naar het schijn een echte vaderfig. en hij had reeds eens gebeld om te zien of ik aangekomen was.
vond ik wel leuk, onverwacht leuk. ik vermoed dat ik in zn gratie gestegen ben toen ik na het koken en de afwas de keuken ben beginnen kuisen (iets dat in geen jaren gedaan was). ik weet dat sommigen het moeilijk zullen geloven.
ik bjorn aan het kuisen.
stel je voor.
tot de volgende!

bjorn.

from:

Spanje,Barcelona

Date:

juli 15, 2003

Report:

Hola gentes!!
opnieuw van een eindje verder in de wereld, groet ik jullie!
of letterlijk gezien toch niet echt, ik ben nu een beetje ten zuiden van Barcelona, ik ben dus wat noordelijker getrokken. maar ik begin bij het begin.
de laatste dagen in Madrid waren enkele zeer leuke, we waren met enkelen en onze groep groeide uit tot een man of 15,
enkele canadezen (ian gaf mij zn adres in Quebec, weer ééntje bij, joepie!), enkele zweden, enkele duitsers en een spanjaard.
een leuke bende, en we deelden de laatste 2 avonden in Madrid ons "avondmaal", zalig buiten in de beginnende schemering.
inderdaad in de schemering, in Spanje eet men nogal laat (zoals velen wel weten) ontbijt rond 9:00u, middag eten rond 13:30-14:00 soms een "vieruurtje" rond een uur of 18:00u en dan rond 22:00 het avondmaal, dat is het moment wanneer het wat afkoeld,
en het aangenaam word om te eten.
zoals ik dus zei, zalig eten in de schemering met net voor het donker worden het overvliegen van een kleine, groene papegaaie soort, met blauw aan de onderzijde van hun vleugels.
een beetje tropische pracht, een beetje paradijs, een beetje zaligheid ...

anyway, op de vooravond van mn vertek ben ik mn mail weest controleren (ik had de dag voordien wat rondgemail voor een WWOOF adres) en ik had een antwoord gekregen! verschillende woofhosts zeiden dat ze mn hulp meer dan wel konden gebruiken.
Voor de onwetenden WWOOF (www.wwoof.org) is een organisatie waar "organic farms" zich kunnen opgeven als werkplaats voor vrijwilligers, in ruil krijg je een plaats om te slapen en de dagelijkse maaltijden.
Nu het idee was om op die manier mn spaans wat beter te leren, maar wat bleek toen ik de farm naar mn keuze uiteindelijk belde: een vrouw met een sterk brits accent antwoorde me dat ze inderdaad nog iemand zoeken, en dat ik zeer welkom was, we spraken af en ik ging op.
de laatste avond in de jherberg was waarschijnlijk nog de leukste, iedereen van ons bende vertrok (allemaal richting Segovia) die avond en er was wat extra drank op de tafel verschenen, drinken, zeveren, een spelletje schaak en het was al hou een uur of 3, tijd om richting bedje te gaan.
Het laatste ontbijt samen, en dan samen met Victor (de spanjaard) een laatste wandeling door condompark (ik wist ondertussen dat dit park bekend was in heel spanje voor de 100 den hoertjes, dat vind je niet in een reisgids)de metro op en richting Avenida de America, richting:

BARCELONA
een kleine 570km die ik in een record tempo overbrugde (in lifterstempo), namelijk 6 uur.
de eerste lift (reeds na een 10min.) door een spanjaard, en nu was ik relatief makelijk in staat om te vragen om te stoppen bij een tankstation langs de autosnelweg (zo kon ik snel doorreizen)
de 2de lift door een 52 jaarige duitse vrouw die haar eigen koerierdienst had en die me het grootste deel van de weg meenam, ze had echter problemen met de wagen en als de weg steeg dan daalde onze snelheid, en hoemeer zij zat te vloeken op haar wagen, hoe meer plezier ik er in had.
smerig maar leuk, snel dalen en iedereen voorbij steken, traag stijgen een iedereen laten voorbijsteken.
ik moet zeggen dat het binnenland van Spanje me sterk verraste, ik vermoede wel dat het uitgestrekt was, maar je krijgt er pas een idee van als je er doorrijd (rap of traag), en zeer heuvelachtig, prachtig, hoe meer we naar het noorden reden hoe groener alles werd,
niet extreem, maar toch groener.
na een ijsje die ik van haar kreeg, na het luisteren naar goeie muziek (bv.: Mike Batt-Caravan song)(dat miste ik wel een beetje)
en na enkele uren babelen, zette ze me af een 40 km voor barcelona, waarna ik snel opgepikt werd om naar Vila Franca te rijden, alwaar ik zou opgepikt worden door Maryvonne.

daar aangekomen belde ik haar op en 15 min. kwam ze mij ophalen.
eerste indruk:
Flodder, maar niet de dochter, de moeder. alles behalve de sigaar was er, kledij, onverzorgd uiterlijk, manier van wandelen.
leuk, ik voelde me direct op mn gemak, ik hoefde niet bang te zijn om iets verkeerd te doen, alles op zn gemak.
Maryvonne, vertelde me over de streek en over waar we verbleven.
bij S.Peres de Ribes, dit is gelegen nabij Sitges, een toeristenstrandstadje. waar wij verbleven was in een prachtige vallei genaamd "Can LLoses", en het kwam er op neer dat ik zo ongeveer in een kleine engelse colonie terecht was gekomen.
zeer leuk, maar miserabel voor mn spaans.
daar waar ik een man of 4 verwachte waren eigenlijk maar 2 mensen, Maryvonne (ongeveer 55j) en Ronald (ongeveer 84j) en waar ik een enorm stuk land verwachte bleek enkel een redelijke tuin te wachten.
Zalig, na een verfrissende pint werd ik rondgeleid in de tuin en kreeg ik uitleg tijdens het wateren van de planten,
veel uitleg voor wat me niet zo veel zerk leek, Maryvonne is iemand die konstant zit te zeggen, we moeten dit dringend doen en dat is ook zeer dringend, maar het zeggen duurt soms evenlang als het doen, maar dat doet ze dan niet.
de eerste avond leerde ik al snel enkele buren kennen die een kijkje kwamem nemen naar de "famous wwoofer", zeer leuke bende, en de eerste avond was al één met leuke weetjes,
zo was er iemend die niet kon neerzitten, omdat hij aan zn teeldballen was geopereerd (ai!) en ze hadden zn zak te strak dichtgenaaid, waardoor hij tijdens het zitten steeds het gevoel kreeg dat iemand zn ballen fijnneep.
een leuk begin, de volgende dag deed ik reeds 80% van de kleine 5min. werkjes, dagelijks moest er gewaterd worden.
de volgende dag was er reeds een feestje bij de buren, waar de hele bende op af kwam, zalig, 2 van die buren hebben trouwens een zwembad die we naar believen mogen gebruiken,... en ik geniet...
gisteren kwam er een 2 de wwoofer bij iemand uit Israel, sympathieke kerel en vandaag vertrok Maryvonne voor iets meer dan een maand, ook bij de buren, gingen de meeste vrouwen weg, het word nu guys only, we hebben bier in de koelkast, en een zwembad bij de buren, need i say more?
natuurlijk werken we ook, smorgens van 9 tot 13:30 en savonds dan nog enkele uren, over dag is het te warm.
tot een volgende! bjorn.

from:

Spanje,Madrid

Date:

juli 05, 2003

Report:

Hola hombres!!
Vanonder de spaanse zon, een berichtje naar het (koude?,natte?) noorden!!!

Na Dax beste mensen begon het echte avontuur, met de fiets weet je nog ongeveer waar je uitkomt.
al liftend ??? Je weet wel welke richting je uitwil, maar of je daar ook zal aankomen? ¡no sé!
hier gaan we dan:

de eerste uren stappen met de rugzak waren een aanpassing en af en toe eens rusten was nodig (trouwens waarom zou ik me opjagen?) 't was een 3 tal uren stappen naar een "goeië" plek om te liften, een oprit naar de autosnelweg, een klein uurtje staan duimen met een breede glimlach (terwijl ik lekker als een kip aan't spit aan´t braden was in de zon).
en weg waren we, de eerste vriendelijke ziel was een Fransman, die me tot in Bayonne bracht (nog steeds in Frankrijk), kort daarna een lift tot in Irún.
Spanje!!! hier was ik dan, EN het was mn eerste lift van een Spanjaard, jamaj was dat aanpassen.
Van één taal die je mits veel concentratie een beetje kunt spreken, naar een taal waarvan ik wat woordjes, en enkele standaard zinnetjes kende, nie gemakkelijk!
Ik had hem wel zover gekregen om bij een tankstation te laten stoppen (een zeer goeië plek om snel verder te reizen) en na 15min. "directión Bilbao, por favor" was ik opnieuw onderweg, ditmaal met een koppel die me tot San Sebastian wilden brengen (ze kenden ook wat engels),
ze wisten me te vertellen dat San Sebastian een zeer mooië stad was om er een nachtje te spenderen, ze deden zelfs de moeite om met de wagen een ommetje te maken langs een werkelijk prachtige baai.
Dus ik dacht "waarom niet?" en ze brachten me naar de camping, die zich helemaal boven op een berg bevind aan de rand van de baai.
Prachtig! ik bedankte hen uitvoerig en stapte naar de ingang, nog eens zwaaiën, en toen slikken.
Na in Frankrijk campings te hebben gehad tussen €3,8 en €8 kreeg ik hier de lekkere som voor geschoteld (van een Spaanse schoone welliswaar) van rond de €12, slik zei ik, keek nog eens met verstomming naar de prijs,
en maakte toen duidelijk dat ik wel wat verder zou gaan.´t Was nog maar 16:00u
Met de bus (€0,85) ging ik terug naar beneden (3 a 4km naar beneden) en na nog een glimps op de zonnebaders (zoals je die ziet op elk mooi, warm en zonnig strand) begon ik terug te liften, deze keer aan verkeerslichten net voor een drukke baan richting autosnelweg. groen: duim omhoog.
rood: "directión Bilbao, por favor"
na een 20 min. was het zover en enkele liften verder en zo rond 17:45u kwam ik aan in Bilbao.
snugger als ik soms kan zijn, had ik natuurlijk niets opgezocht over de stad. (ik wist wel iets van het Guggenheim museum, maar dat was het ongeveer)
ik dus op zoek naar een camping, maar al snel werd duidelijk dat die er niet was, jeugdherberg dan maar.
€12,85 per nacht, ontbijt natuurlijk inbegrepen.
ik ben een dagje blijven rondgangen, genieten van een stad die een zeer mooië moderne architectuur heeft en een aangenaam om in rond te lopen oud gedeelte.
toen ik echter een foto wou nemen van het Guggenheim museum (gesloten op maandag, best leuk als je net de maandag daar bent!)Besloot m´n fototoestel om er mee op te houden.
geen probleem dacht ik, ik stap een fotozaak binnen en leg mn probleem uit, bleek dat hij om te vermaken richting Madrid gezonden moest worden en dat dit een 14 dagen kon duren.
ik bedankte voor de moeite en de ontwikkelde foto´s en besloot de volgende dag zelf richting Madrid te gaan.
zo gezegd zo gedaan, en de volgende dag na enkele liften was ik op weg naar Madrid.
Mn laatste lift was samen met meneer pastoor, een lift van 2 uur met een zeer sympathieke man die enkel spaans sprak!
Maar geloof het of niet mn spaans werd al beter en geduurende die 2 uur zijn er niet veel stille momenten geweest, ik verstond natuurlijk niet alles, maar toch de grote lijnen van wat hij vertelde. en samen met mn woorden boekje werd het een zeer leuke/leerzame lift richting het centrum van het land.
Eens in Madrid, wilde hij me richting camping brengen, en vroeg aan verschillende mensen de weg ernaartoe.
die wisten het natuurlijk niet en uiteindelijk zette hij me af aan een busstation, waar ik het kon vragen en zo verder reizen.
zo kwam ik uiteindelijk wat verder terecht in het treinstation, waar een toeristische dienst was.
Een 2 tal campings waarvan "Osuna" de goedkoopste was (de ander was met zwembad).
ik met de Metro er geen, de prijzen die ik gekregen had in de toeristische dienst bleken natuurlijk niet meer te kloppen, €5,5/pers + €5 voor de tent + 7% (kwam op €11,35) blijkbaar is dit een normale prijs in Spanje (of toch bij de grote steden).
Ik besloot er een nachtje te blijven en in de morgen eens gaan zien ofdat ik niets goedkopers vond.
Het was de lelijkste camping die ik ooit gezien heb, alles dor, zeer harde grond (wat leuke tafrelen teweeg bracht) en de enige kraantjes waren aan de ingang waar alle voorzieningen bij elkaar waren.
Aan de ingang stond een wachter, blauw hemd en broek, knuppel en kombatboots (broek in de boots).
Iedereen zou er angstaanjagend uitzien in deze outfit, deze man echter slaagde erin om er kompleet maar dan ook echt kompleet! belachelijk uit te zien en ik had echt waar moeite om een ernstig gezicht te houden wanneer ik hem zag.
Hij liet me binnen, nadat ik zei dat ik er wou overnachten (wat dacht hij eigenlijk dat ik wou! ik kwam aan met een rugzak rond een uur of 18:00u)
Hij begeleide me naar de receptie (3m verder, ´k zou ´t echt niet gevonden hebben [lees met wat sarcasme])
en daar zat een man die er zo moe en afgetobt uitzag, dat je direct zag dat hij DE job van zn leven had.
´t is eigenlijk niet mooi van mij, iedereen heeft wel eens een minder dagje.
anyway, op de camping was het nog best gezellig, want ik leerde er een Australisch en een hollands koppel kennen en we hebben samen een eind de avond in zitten praten.

Next day, ik besloot om eerst eens de jeugdherbergen te proberen (die adressen had ik ook bij de toeristische dienst gekregen).
ik de metro op (€1,1/rit of €5,2/10ritten) eerst richting de verste, ergens in een park ten westen van het centrum (naam Jherberg:Richard Schirrman). Na het uitstappen bij de halte (Lago) links.
Al snel zag je bij iedere stap gebruikte condooms liggen, en het vergde enige aandacht om er niet in te stappen,
eerst dacht ik nog (naiëf als ik ben) "populair park bij de jeugd!" en ik dus verder, de prijs veel zeergoed mee (tot25: €7,8/ 25:€8,35/ ouder dan 26:€11,85) en er was plaats zat. leek me zeer leuk, maar oook wat raar een herberg + ontbijt was goedkoper dan een camping.
ik wilde eerst nog wat andere plaatsen verkennen vooraleer ik toehapte, er was nog een Jherberg in de stad waargeen ik besloot te wandelen (terwijl oplettend waar ik stapte). De Jeugdherberg in stad bleek kompleet vol, dus besliste ik om mn tentje te gaan inpakken en terug richting "Condomlane" te stappen. Terug in Condomlane of tissuelane als je wil, kwam ik Ko tegen een Jappanner die de herberg niet vond, wij dus samen richting herberg, we kwamen in dezelfde kamer terecht en besloten om samen de stad nog wat te verkennen.
toen we aan het terugkeren waren werd het donker, en terzelfdertijd klaarde alles op/werd alles duidelijk.
iedere 3a5 m stond een 19a22j meisje op haar manier de passerende automobilisten de aandacht te trekken. (zeer leuk om zien) Blijkbaar zagen wij er niet uit als potentiele klant want we werden niet eens aangesproken, het werd dus een aangename wandeling richting herberg.
ook de volgende dag verkenden we de rest van Madrid en tegen de avond toen Ko ervandoor moest (de bus naar Portugal,Lisboa) hadden we zeer veel van de stad afgestapt (´k heb nu trouwens een adres in Japan waar ik kan verblijven)
Na nog eens te bellen naar mn liefst Meise ging ik slapen.
We hadden trouwens ook nog een fotoherstelzaak gevonden die eerste avond (adr.:Carretas 12), woensdag aanstaand is hij hersteld. dus zolang drijf ik hier wat rond door madrid. Dit heeft zowat zn voordelen, je voelt je op je gemak als je gn kaart meer nodig hebt om rond te stappen of als je met gemak eens een paar uur wat kunt lezen in een van de mooie parken.
ook leer je de kleine leuke plekjes kennen, en de goedkopere winkels waar je je eten kunt kopen. zoals de winkel Dia (nabij de plaza Major, achter de overdekte markt "Mercado de san Miguel" waar ik voor minder dan €1 mn eten kan kopen voor ´s middags en ´s avonds.
of de leuke café tjes, zelfs één waar op maandag en dinsdag gratis spaans word gegeven.

de dag nadien wat rond geslenterd door die bewuste parken en dan opnieuw een avondje alleen, of tenmiste dat dacht ik, het werd deze keer een leuke avond in een bende met Antwerpenaren, Australiers, duitsers en enkele fransen,... aaahhh wat kan zo´n sfeer toch zalig zijn.
de volgende avond, besloot ik mn dagboekje wat aante vullen maar leerde ik een Canadees kennen, een babelzieke leraar engels, best wel leuk. hij klampte iedereen aan die ook maar een beetje in de buurt kwam.
zo kom je natuurlijk wel het één en ander te weten, zo zou er ergens heel achteraan op de gronden van de jherberg iedere avond mensen samen komen om muziek te maken, zo kreeg hij ook gedaan dat een spaans koppel hem naar de winkel bracht en hem op zn avondeten trakteerden!
moet kunnen, maar voor mijn doen vond ik hem een iets te "aandachtzoekende" persoon. in iedergeval ga ik deze avond eens gaan zien naar het muziek (de canadees ging ook gaan met een viool die hij bespeeld) da was het dan ongeveer voor de moment.

mischien nog dit: de prijzen voor te surfen waren op de goedkoopste plekken €1,5/uur, er zijn er verschillende en ze zijn niet moeilijk te vinden, toen ik echter de Alberto Aguilera afwandelde om naar een van deze plaatje te wandelen passerde ik een "Subway" winkel, een broodjes zaak met achteraan een "easyInternetCafé" hier heb ik voor een €0,9/uur jullie op de hoogte gebracht! de groeten!!! Bjorn

from:

Frankrijk,Dax

Date:

juni 28, 2003

Report:

Hallo iedereen!!
Hier is ie dan terug! DE REISMAIL!!!
Ik zit ondertussen in Dax helemaal in het zuiden van Frankrijk! ik heb een beetje doorgefietst, ik voelde me goed en als je vroeg start (lekker in de frisse morgen lucht)
dan raak je een heel eind, ook als je 's avonds eens wat langer doorrijd! zo kun je trouwens ook wat kosten besparen bv.:
maandagavond kwam ik rond 20:30u aan op een camping in Chasseneuil; het buro was reeds gesloten, dus zette ik gewoon m'n tentje op (in mn achterhoofd reeds denkend dat bij een vroege start morgen ik mischien een gratis overnachting heb)
na een verfrissing kruip ik erdan ook vroeg in om zeker de "gardien" niet tegen het lijf te lopen.
een uurtje later hoor ik mn buurvrouw commentaar geven tegen die gardien, over het feit dat ik er morgenvroeg waarschijnlijk vroeg zal ondermuizen (franse teef!).
ik dacht dus al dat het niets ging zijn en dat ik gewoon zou moeten betalen de volgende morgen.
die volgende morgen hoor ik de poort opengaan en 15min. later sta ik dan op, niemand te zien, ik verfris me, ruim op, nog niemand te zien (tenzij mn buurvrouw die door haar camper-raampje aan het kijken is)
ik dus snel weg! joepi gelukt.

dinsdag na een zeer warme dag (naar zeggen rond de 40°C) begint het zwaar te overtrekken en hard te waaiën. ik spurt naar een camping zo rond 21:00u
zet mn tentje op (terwijl het al begon te donderen en te weerlichten) smijt alles erin, neem mn douche en terwijl ik daar van geniet barst het onweer in alle hevigheid los, YES! i made it!
door de regen terug naar mn tentje en na met mn hoofd vanonder het tentzeil van nog een verfissend spectakel te hebben genoten, val ik diep in slaap (onweer of gn onweer)!

woensdag morgen weer vroeg weg (dus weer gratis verbleven ;) ) Maar wat een ravage dat de storm heeft aangericht! volledige maïsvelden platgewalst, bomen ontworteld, en de druivenranken eens goed door elkaar geschud (maar met weinig schade) woensdag avond dus, ik was niet van plan om nog eens het zelfde te doen en besloot om er wat vroeger mee te stoppen.
Om 17:00u kom ik aan op de camping.... leeg.. geen kat te bespeuren. Volgens een bord aan de ingang open vanaf 15 juni, maar het sanitair was gesloten en alles gaf een verleten indruk, maar de buitenkraantjes werkten dus! weer kosten bespaard!

donderdag, believe it or not! kom ik opnieuw aan op een camping (19:30u), zeer mooi (en duur €10/nacht in Hostens) maar aan de ingang een bordje: "buro uitzonderlijk gesloten om 19:00u, terug open om 9:00u"
het sanitair was open en alles was zeer proper, maar voor 9:00u was ik reeds weer op de baan.

gisteren vrijdag ben ik gereden tot een camping net voorbij Dax (Dax zelf is naar het schijnt duur) en voor €4.4/nacht sta ik hier 2 nachten.
Pauzedag! maar niet echt rust! vandaag verkoop ik mn fiets!!!!!!!
het was een zeer goeië fiets maar ik moet toegeven dat hij niet echt voorzien is op alle bagage die ik bijhad, na verschillende spaakbreuken heb ik dan ook besloten hem te koop te zetten, en deze morgen is dit dan ook gelukt!
van hieruit zal ik liften naar spanje! dat was het dan (voor de moment!) ps.: ik kreeeg reacties als zou ik niet veel geluk hebben gehad [met mn fiets], maar geluk moet je ZIEN en ik vind persoonelijk dat ik nog gn tegenvallers heb gehad :) ps2: mercie voor de leuke grappige FW: mailtjes (met foto's)maar deze belasten mn mailbox nogal, liever dus niet meer bjorn

from:

Frankrijk,Chartres

Date:

Juni, 2003

Report:

Hallo iedereen!!
Groeten vanuit het zonnige Frankrijk!
ik ben nu enkele dagen onderweg, en het leven is zalig!
Mijn eerste dag heb ik een 80 km gereden om dan te kamperen (zoals gepland) in Doornik.
Ik had gedacht dat het besef van het "lange wegzijn" pas na enkele dagen tot me zou doordringen,
maar niets was minder waar, toen mn tentje opstond en ik een zaaaaaaalige douche had genoten begon het langzaam tot me door te dringen!
ik had al sinds het afscheid van mn vriendin (en mn vrienden) een krop in de keel, en na het lezen van een brief
die één van mn vriendjes had opgesteld kwam alles los.
het deed me goed.

verder hebben we zitten fietsen (ik en mn fietsje) na die eerste dag een 120 km tot St.-Quentin. daar heb ik het stadje wat verkend 's avonds, en voor de laatste keer een frietje gegeten (allé voorlopig toch ;) )

De dag erna heb ik slechts een 56 km gereden, m'n knie deed nogal wat pijn maar ik wist waar het probleem lag en dit is nu opgelost. Woensdag (Den 18 de van den maand), kreeg ik een probleempje met mijn fiets, na enkele forse hellingen, zei het fietsje "krak", de versnellings-as of hoe je het ook noemt (waar die 6 tandwielen opzitten) brak!
KAPOT!
afgedaald tot bij een fietsenmaker en €27 armer en 30 min later was ik weer onderweg, 10 min verder
sleep, sleep, vast. Als een mens het ook nie allemaal zelf doet hé, mn band was op een helling schuin geslagen omdat ie er blijkbaar niet vast genoeg inzat!
alles er dus af, fietsje draaiën wieltje recht en vast, alles er terug op, en weg was ik! die dag heb ik toch ook een 120km gereden, lichaamlijk ten einde kwam ik toe op de camping in Hénonville, mentaal was ik duizend keer sterker geworden!
waarom?
wel mn knie was aan de beterhand, mn fiets was hersteld, en ik had geen enkele helling te voet gedaan!
Ik voelde me sterk! en één zin bleef door mn hoofd zinderen:
Ze zullen hem niet temmen, die fiere vlaamse leeuw!
gisteren nog eens een 150 km gereden omdat ik vandaag eens uitgebreid wilde ontspannen in Chartres! tot de volgende!!

from:	Belgie,Brugge
Date:	Mei 08, 2003
Report:	Hey surfers! ikke bijna wegzijn :) boeltje bijna gepakt, banden opgepompt, beentjes beetje geoefend, klaar voor vertrek op zondag 15 juni om 10:00u!

from:	Belgie,Brugge
Date:	Mei 08, 2003
Report:	yo mensen!!! werken doe ik al niet meer sinds 1 mei en vandaag heb ik de laatste spuitjes gekregen! we tellen af! In het weekend van 14 juni staat mn grote bye bye gepland (vr wie het nog niet wist)! duimen maar!

from:	Belgie,Brugge
Date:	Mei 06, 2003
Report:	Hallo mensen! Het einde der dagen is nabij! VAKANTIE!!!! Nog een maandje rondkrossen om de laatste zaken te regelen en dan ben ik bye bye!

from:	Belgie,Brugge
Date:	April 22, 2003
Report:	NOG 1 WEEKJE WERKEN!!! en dan begint m'n verlof 1/05 (ongeveer één maadje voor vertrek)!!!

from:	Belgie,Brugge
Date:	April 01, 2003
Report:	voorgenomen vertrek: zaterdag 14 juni 2003

VERSLAG